Αέτς εφεύαν, άφτωσαν τα καντήλια στα ταφία, φορτώθηκαν στην πλάτη δυο αμπάδες, παίραν την εικόνα της Παναΐας, τους κεμεντζέδες και έσυραν την στράταν για την προσφυγιά. Ούτε εγνώρτσαν πού ακριβώς δέβαιναν, ακεκά στην Ελλάδα.
– Θα ξαναγυρίσουμε έτσι ‘κι εν;
– Θα ξαναγυρίσουμε γαρή μ’, να περάσει λίγο η μπόρα και θα λαγκέψουμε πίσω πάλι.
Απόλεκαν πίσω τους θαμμένους και άταφτους. Οι υστερνοί ζωντανοί.
Άλλοι με αραμπάδες, άλλοι με παπόρια, άλλοι με τα ποδάρια.
Και με τους υπόλοιπους Έλλενους στην νέα Πατρίδα τα πράματα εύκολα δεν ήταν. Τους έριξαν στους βάλτους, στα χαλίκια και τις πέτρες, μα έπιασαν τις πέτρες και τις έστυψαν. Αντρίλες, τσιμέντο η γη, μα την ανάστεψαν. Σαν μελεσσίδια δούλεψαν, δεν εκοππώθαν. Καματεροί, δεν ζητιάνεψαν, έργατα και προκοπήν εφτάγαν.
Μα δεν επέστρεψαν καμίαν.
– Να ελέπω την Πατρίδαν μια φορά κι ας ποθάνω. Την ψη μας ατουκά την εφέκαμεν.
Μ’αυτό το παράπονο έφυγαν οι παλιοί.
Δεν ενέσπαλαν.
Αναστορούσαν και εθυμέθαν. Λελεύαν και ιστόριζαν την παληκαριοσύνιν και τα κάλλεα του Πόντου.
Μια πανάρχαια κιβωτός πολιτισμού έσβησε για πάντα. Το κερίν του Ελληνισμού στην Ρωμανίαν έπαψε να φωτάζει.
Η φετινή ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι ίσως διαφορετική από τις άλλες. Εμπνεόμενοι από το παράδειγμα των Αρμενίων ίσως αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πια ότι όλα είναι εφικτά αν υπάρχει η αποφασιστικότητα και η θέληση.
Η Αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ίσως ένας μακρύς και δύσκολος δρόμος, μα στο τέλος περιμένει η δικαίωση. Δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό μου, αλλά το λάθος της «επετειακής αρθρογραφίας» και ευκαιριακής θύμησης το κάνουμε όλοι μας. Το αίτημα για αναγνώριση όμως δεν μπορεί να περιορίζεται σε εθιμοτυπικούς εορτασμούς. Είναι ένας αγώνας καθημερινός, αδιάλειπτος, οργανωμένος και αποφασιστικός. Τούτο το κενό οφείλουμε να καλύψουμε.
Η ελληνική πολιτεία δεν έχει διατυπώσει επίσημα ακόμη αίτημα για διεθνή αναγνώριση. Γιατί άραγε;
Εκτός από την Ελλάδα οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει, είναι η Κύπρος, η Αρμενία, η Σουηδία και η Ολλανδία, δώδεκα αμερικανικές πολιτείες, δυο αυστραλιανές καθώς και πολλές πόλεις του Καναδά.
Δείτε ποια αποτελέσματα φέρνει η εθελοτυφλία, το νταγιάντισμα του τουρκικού φασισμού. Λιβύη, Αρμενία, Συρία, Βόρειο Ιράκ, Κύπρος, ελληνική ΑΟΖ. Έχουν μπουκάρει παντού! Κι αν ήταν στο χέρι τους θα έμπαιναν κι αλλού.
Οι πολιτικές του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας, η πολιτική που καλλιεργεί φοβικά σύνδρομα, είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που στο τέλος καταφέρνει αυτό που από την αρχή ήθελε δήθεν να αποφύγει.
Ο φασισμός καταφέρνει να νικά όταν πείθει ότι δεν υπάρχει!
Η λήθη είναι η σάρκα από την οποία τρέφεται.
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
