Μάνδρα, Μάτι, Χαλκιδική, θανατηφόρα τροχαία, αιματηρές ληστείες, σωρηδόν αυτοκτονίες…, πανικός, κινδυνολογία, αλλοτρίωση, μαζοποίηση, εκμετάλλευση ανθρώπινου πόνου, προβολή υποκουλτούρας, διασπορά πανικού κι ομίχλης!
Ακόμη και σήμερα δείχνουν «συγκλονιστικά – συναρπαστικά» – όπως τα αποκαλούν – βίντεο… με τον πόνο του πλήθους την αποφράδα εκείνη ημέρα, την απόγνωση στα πρόσωπά τους και την απελπισία και κάνουν περιγραφές ωραίες, λυρικές, γλαφυρές, με τρεμάμενη (ηθοποιίστικη) φωνή.
Το μελό που κυριαρχεί και μετά εξαφανίζεται, χάνεται.
Τα κανάλια της «κακιάς ώρας», τα ιδιωτικά κυρίως, που σπέρνουν τον πανικό, την αθλιότητα και την ανημποριά.
Αναπαραγωγή της θλίψης. Η ηδονή του πόνου.
Και όλος αυτός ο κλαυθμός για την κατανάλωση, βούτυρο στο ψωμί των μεγαλοκαναλαρχών.
Ο πόνος δεν ηδονίζει. Ο πόνος και η θλίψη είναι βουβά, σιωπηλά και αθόρυβα.
Αρρωσταίνουν και πεθαίνουν τους εναπομείναντες, πιπιλίζοντας την ίδια καραμέλα και φτύνοντας τα υπολείμματα πάνω στον πόνο του άλλου, εκούσια και ακούσια. Επηρεάζουν αρνητικά ειδικά τον ψυχισμό των νέων ανθρώπων και κυρίως των παιδιών.
Φτάνει.
Φτάνουν οι ανόητες συνεντεύξεις από ανθρώπους με ανοιχτά τραύματα.
Φτάνουν τα μελό των δημοσιογράφων.
Η ορθή λειτουργία των ΜΜΕ, προϋποθέτει την έγκυρη, έγκαιρη και αντικειμενική πληροφόρηση του κοινού.
Η στάση και η συμπεριφορά των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι στην τραγωδία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν απόλυτο παράδειγμα των αιτιών της απόλυτης απαξίωσης, όσον αφορά την έννοια της δημοσιογραφίας στα μάτια των πολιτών.
Αυτές τις λίγες σκέψεις για ένα τόσο σοβαρό και συνάμα «άθλιο επίτευγμα» ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εκτροπής-Εξαθλίωσης), με στόχο τους την άγρα τηλεθέασης (και ας αυτή εστιάζεται στην εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου), για να ικανοποιηθούν τα αδηφάγα και άπληστα αφεντικά τους, που ανταγωνίζονται πάντα στο «στίβο του δείκτη τηλεθέασης», τσαλαπατώντας ανθρώπινες αξίες και ιδανικά!
Σ’ αυτό το αίσχος μπορούν κάποιοι κυβερνώντες , δια του ΕΣΡ (Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης), να βάλουν φρένο, μια και καλή;! Άλλως, τι νόημα έχει η ύπαρξή τους;!…
Θοδωρής Σαλακίδης
