Το αίσθημα της θρησκευτικής αυτάρκειας (Ηλ. Μάρκου)

Αυτά, όμως, που παρατηρούμε και διαπιστώνουμε, σήμερα,  γεννούν σοβαρές ανησυχίες και το όνειρο κινδυνεύει να μείνει απατηλό, αφού οι διάφορες δήθεν ενωτικές δυνάμεις μέσα στην παγκόσμια κοινωνία χρησιμοποιούνται για τη ρήξη και τη διάλυση κάθε ενότητας και κοινωνίας που φτάνει μέχρι το ενδεχόμενο της αυτοκαταστροφής.
Και συμβαίνουν όλα αυτά επειδή αντί για τη σωστή «χρήση» του κόσμου και για την υποταγή της κτίσεως στον άνθρωπο, έχουμε την «κατάχρησή» του, αφού αντί της ελευθερίας του ατόμου μέσα στην κοινωνία και την ενότητα των ελεύθερων όντων προτιμάται η αλογία της υπερδύναμης που καταντάει πιο απάνθρωπη και από τη φύση ακόμα.
Ο σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός κυριαρχείται από την αλαζονεία των επιτευγμάτων του κι αυτό συμπαρασύρει και τη βιοηθική, γι αυτό και όσο ποτέ άλλοτε είναι απαραιτήτως ο εμβολιασμός της με τη χριστιανική ηθική.
Αν η ασφαλής πορεία του ανθρώπου στη ζωή χρειάζεται και ασφαλή αφετηρία, η ασφαλέστερη από την οποία μπορεί να ξεκινήσει έγκειται στη συναίσθηση ότι δεν είναι ο ιδίως αίτιος της υπάρξεώς του.
Πρέπει δε να συνειδητοποιηθεί από την επιστημονική κοινότητα ότι η οποιαδήποτε παρέμβαση στο γενετικό υλικό των όντων αποτελεί παρέμβαση στη φυσική  τάξη, που υλοποιεί το θείο θέλημα.
Στον αντίποδα του επιστημονικού ορθολογισμού, όμως, αναπτύσσεται ένας θρησκευτικός ορθολογισμός, αφού πολλοί άνθρωποι στα θέματα πίστεως αναζητούν κάποια ψυχολογική βεβαιότητα, γιατί είναι πιο βολική η στήριξη σε συγκεκριμένα αντικειμενικά στοιχεία που αποκλείει τη διακινδύνευση να ανοιχτούν και να επεκταθούν προς την υπερβατική προοπτική που αυτά οδηγούν.
Αυτό, τελικά, αν και παραμερίζει τις αμφιβολίες, τις απορίες και τα ερωτήματα, και καλλιεργεί το αίσθημα της θρησκευτικής αυτάρκειας, στην ουσία τούς εγκλωβίζει στα κτιστά μέσα.
Ηλίας  Κ  Μάρκου
iliaskmarkou@yahoo.gr