ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΓΟΥΡΟΥΝΙΟΥ

Από μικρό παιδί ακόμα ήξερα πολύ καλά γιατί μας είχαν κολλήσει εκείνο το κακόηχο και ολίγον κακόφημο, λόγω της μυρωδιάς, επίθετο. ΄΄ Γουρναραίοι΄΄ ή ΄΄γουρνάρηδες΄.Έτσι μας αποκαλούσαν δυστυχώς κάποια γειτονικά χωριά. Ο κύριος λόγος ήταν γιατί εκτρέφαμε γουρούνια. Ήταν μια από τις κύριες ασχολίες των κατοίκων του χωριού (Λιβαδερό).

Εκείνο όμως που με προβλημάτιζε πάντα ήταν ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Γιατί γουρούνια βρε αδελφέ ;Γιατί, χάθηκαν οι αγελάδες ,τα πρόβατα, χάθηκαν τα κατσίκια, που ήταν και πολύ όμορφα; Πως πας βρε πατέρα, μπάρμπα Γιώργο, αγαπητέ συντοπίτη και συγχωριανέ και εκτρέφεις αυτά τα ζώα, που όπως και να το κάνουμε δεν λέω, έχουν νόστιμο κρέας, μα έχουν και μια άσχημη μυρωδιά και θέλουν και πολύ νερό τα ευλογημένα. Για να κυλιούνται το καλοκαίρι και να δροσίζονται.

Πως βρε πατριώτη στα καλά καθούμενα δίνεις τέτοια ελευθερία στους χοίρους να γυρίζουν ανεμπόδιστοι στον κεντρικό δρόμο του χωριού; Πως δίνεις το δικαίωμα στους Μεταξιώτες συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο τρεις και λίγο να με κάνουν καζούρα για τα γουρουνόπουλα κι εγώ ο δυστυχής να μην μπορώ να τους βάλω στην θέση τους και να σκύβω κάθε φορά το κεφάλι;

Έτσι κάθε Χριστούγεννα, που τα γουρούνια τα περίμεναν με πολύ αγωνία και φόβο , εγώ έψαχνα κι έψαχνα για νάβρω την απάντηση σ’ αυτό το γιατί. Και την βρήκα .Ευτυχώς. Νάτην .

Εμείς λοιπόν ως μεγάλο χωριό που είμαστε είχαμε και μεγάλα δάση .Δάση με βελανιδιές. Παλιοχώρι λέγαμε το ένα δάσος τότε, Παλιοχώρι το λέμε και σήμερα.Οι βελανιδιές του κείνα τα χρόνια έκαναν και πάρα πολύ βελανίδι. Είχαμε πολλούς τόνους παραγωγή. Έτσι θυμάμαι. Τότε όμως που η κλιματική αλλαγή δεν είχε φθάσει στα μέρη μας.

Έτσι όπως ήταν φυσικό την δεκαετία του 50 σιγά σιγά τα δάση μας γέμισαν γουρούνια ελευθέρας βοσκής και το χωριό χοίρους μέσα σε κουμάσια. Μα τι κουμάσια όμως; Κουμάσια ΄΄ ειδικής αρχιτεκτονικής΄΄με ΄΄υπνοδωμάτιο΄΄, ΄΄σαλόνι΄΄ ,΄΄πιάτο φαγητού΄΄ και με όλες τις ανέσεις, παρακαλώ.Για τους οικόσιτους χοίρους. Εκείνους που σφάζονταν τα Χριστούγεννα από κάθε οικογένεια. Για να πάρουν το κρέας της χρονιάς, τα λουκάνικα και τις τσιγαρίδες των Χριστουγέννων, μα και το πολύτιμο και ανθεκτικό γουρουνίσιο δέρμα.

Το ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ της τότε Βασιλικής Πρόνοιας εκτίμησε αυτή την προσπάθεια στην χοιροτροφία και έγινε και ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΟΥΡΟΥΝΙΟΥ. Έτσι έφερε στο χωριό χοίρους βελτιωμένης ράτσας . Τα πράγματα πήραν την ανιούσα στην παραγωγή κι εμείς στο χωριό όλοι μας πήραμε δικαίως το επίθετο, που ανέφερα στην αρχή της αφήγησης.

Τώρα κι εγώ ξαλάφρωσα , που τόσο κατάκαρδα το έπαιρνα τότε σαν τ’ άκουγα μικρός και άδικα στεναχωριόμουνα.

Κώστας Φαρμάκης