Το χθες που το συναντάμε…σήμερα (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Το χθες που το συναντάμε…σήμερα (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Ο Γιώργος Σεφέρης βρίσκεται στο Λονδίνο στις 15 Ιουνίου 1957, για να αναλάβει καθήκοντα πρεσβευτή.

Είναι ο ποιητής που βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας. Είναι η εποχή που μαίνεται ο Κυπριακός Αγώνας για την «Ένωση» με την Ελλάδα.

Αναφερόμενος στις διαπραγματεύσεις για ειρήνευση, λέει: «Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί, ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες, η μωρία, η εγωπάθεια, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνουν στην ανάγκη να ξεράσεις! Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα!!!».

Πόσο επίκαιρος είναι ο Γ. Σεφέρης, τότε και τώρα. Μιλάει για μωρία, για εγωπάθεια, για γενική αναπηρία. Αυτή η γενική αναπηρία δεν χαρακτηρίζει και το σημερινό πολιτικό σύστημα; Όταν όλος ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, αυτοί επιμένουν «κολλημένοι» στον Ευρωμονόδρομο. Μιλάει και για ευνουχισμένους διανοούμενους. Η διαφορά είναι πως τώρα δεν υπάρχει Σεφέρης.

Διαχρονικός ο Σεφέρης, γιατί έβλεπε μπροστά!

Σημειώνει ο συγγραφέας & λόγιος Χρ. Χρηστίδης: “Οι λαοί πρέπει να θυμούνται & να αξιολογούν το παρελθόν τους. Να κρίνουν τα γεγονότα & τους ανθρώπους που προσδιόρισαν την περασμένη μοίρα τους”!

Πόσο όμως ώς λαός κρίναμε τα γεγονότα & πόσο θυμόμαστε & αξιολογίσαμε το παρελθόν μας;

Ξεχάσαμε την Κύπρο! Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, η Κύπρος παραμένει μιά ανοιχτή πληγή! Ξεχάσαμε μήπως πώς η αποκατάσταση της δημοκρατίας προέκυψε μέσα από την Κυπριακή Τραγωδία; Πόσο επίκαιρο είναι εκείνο το “Δέν ξεχνώ”, όταν ξεχάσαμε ακόμα & τους αγνοούμενους & κανείς δεν μιλά για τον “Φάκελλο της Κύπρου;”

Πόσο μάθαμε από τα λάθη του παρελθόντος, όταν ΞΕΧΑΣΑΜΕ το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ;”

Να θυμόμαστε πώς η Κύπρος προδόθηκε μαχόμενη κατά την εισβολή του “ΑΤΤΙΛΑ”, πώς οι “σύμμαχοι” ήταν οι εγκέφαλοι της προδοσίας, σε συνεργασία με εγχώριους Εφιάλτες & γι αυτό ο “Φάκελλος της Κύπρου” δέν θα ανοίξει ποτέ!

Μήπως τώρα βρισκόμαστε στον τρίτο “ΑΤΤΙΛΑ” πρός αναγνώριση του ψευδοκράτους;

“ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”…αλλά ξεχάσαμε!

Διαμαντής Βαχτσιαβάνος