Το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κι ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΓΚΑΛΑΣ που έφυγε!…

Όποιος δεν έχει γονατίσει, δεν έχει τραγουδήσει, δεν έχει χορέψει, δεν έχει ανατριχιάσει και δεν έχει κλάψει ακούγοντας, αναστενάζοντας, αναπολώντας, ανασαίνοντας το Δημοτικό Τραγούδι δεν έχει ζήσει πραγματική Ζωή πάνω σε τούτο τον άγριο, όμορφο, αδούλωτο, πέτρινο, ηλιοφτιαγμένο, πολύκαρπο και πολύπαθο Τόπο (απ΄ την Ήπειρο και Βόρειοηπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τον Πόντο, τη Σμύρνη, το Αιγαίο, την Κρήτη, το Μοριά, τη Ρούμελη, τα Επτάνησα, την Ξενιτιά …).

Όποιος δεν βούτηξε στα νερά του, στα κύματα και τους κυματισμούς του, στις δαντέλες του και στα γυρίσματα, κι όποιος δεν κρατήθηκε στην άκρη της αβύσσου από ‘να κλωνί μοιρολογιού δεν μπορεί να ξέρει πως είναι να σμίγεις με τη ζωή και το φως της δίπλα, μα πάνω απ΄ το θάνατο, να πορεύεσαι και μόνος και με δικούς σου σε δρόμους σκοτεινούς μα και ξέμακρους, σε χαρές και λύπες, σε δόξες και απώλειες, πολυαναστημένος μα κι έρημος…

Σκέφτεσαι όλα τούτα, σκύβεις σε όλα τούτα, όταν μερικοί άνθρωποι, που έχουν υπηρετήσει άδολα, γνήσια, έντιμα, με ψυχή, καρδιά και μεράκι, με πάθος ακόμα κι όταν ο Χάροντας μπαινοβγαίνοντας, φίλιωνε σχεδόν δίπλα τους -όταν μερικοί τέτοιοι άνθρωποι φεύγουν!

Τότε, ένα αίσθημα κενού σε διαπερνά, σαν να πέφτεις σε μεγάλο, αβέβαιο κενό αέρος με το αεροσκάφος που ταξιδεύεις…

Δεν είναι που φεύγουν οι άνθρωποι. Ασφαλώς φεύγουν, αυτός είναι ο κύκλος του εφήμερου εδώ πάνω βίου μας… Είναι που το αεροσκάφος του δρομολογίου της ζωής -όχι μόνο της μικρής δικής μας- αλλά της μακράς, του Λαού και του Έθνους, χάνει άξιους, χάνει πολύτιμους από το πλήρωμα του!…

Ο Χρήστος Ντάγκαλας, ένας ακόμα από αυτούς, έφυγε!..

Ήταν πράγματι απ΄ αυτούς ο Χρήστος. Τους γνήσιους, τους έντιμους, τους ξεχωριστούς, τους νοσταλγικούς: στην ηχοχρωματική του απόδοση, στο ευρύτατο φάσμα γνώσεων και εκτελέσεων, στην μοναδική του εκφραστικότητα, στις γρεβενιώτικες αποχρώσεις του, στο ήθος που φέρει μέσα του το Δημοτικό Τραγούδι και εγγράφεται και στο ήθος του ανθρώπου που το βίωσε και το υπηρετεί!

Φίλος και πολύ αγαπητός μου ο Χρήστος για όλα αυτά (τα παραπάνω) και για πολλές άλλες ιδιαίτερες στιγμές…

Δεν θα ξεχαστεί ο Χρήστος Ντάγκαλας!

Γιατί αποτέλεσε -και θα αποτελεί- ζωντανό υποκειμενικό παράγοντα μέσα, μαζί με το Δημοτικό Τραγούδι, το οποίο θα διασώζει στο διάβα του χρόνου κι εκείνους που γνήσια το υπηρέτησαν…

(Το Δημοτικό τραγούδι -η μουσική, το τραγούδι, η ποίηση/τα λόγια, ο χορός, οι εικόνες: για σκεφθείτε ποιο άλλο καλλιτεχνικό δημιούργημα στον Κόσμο, συνενώνει, συνδυάζει, εκφράζει σε μια τέτοια ενιαία σύνθεση, σε μια ενιαία ενότητα όλα αυτά τα καλλιτεχνικά είδη μαζί και ταυτόχρονα!).

** Το Δημοτικό που αναρτώ (συνημμένο) – ”Γιωργάκη μ΄ κι ΄Άγγελε” είναι για μένα ένα βαθιά συγκινητικό, πολυσήμαντο νουμπέτι-επιτραπέζιο (σε βασανιστικούς χωρισμούς κι παράξενους αποχαιρετισμούς), με πολλά προσωπικά -μάλλον οικογενειακά μου στοιχεία- που το τραγουδούσε επίσης με μοναδικό τρόπο ο συχωρεμένος πατέρας μου, συνοδεύοντάς το με τον λυγμό της φλογέρας του, και αρκετές φορές μου το χάρισε ο Χρήστος (Ντάγκαλας), γι αυτό και τώρα, και πάντα, θα τον ευχαριστώ!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΧΡΗΣΤΟ στον ΑΠΕΙΡΟ κι ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΟΣΜΟ του Ελληνικού, Δημοτικού Τραγουδιού!!