Περιπατητής στους δρόμους του κόσμου, με ένα δισάκι κρεμασμένο στους ώμους.
Φορτίο βαρύ και πολύτιμο σαν αξία, μα τόσο ελαφρύ στην δική μου πλάτη, θαρρείς
με χαϊδεύει τρυφερά και ανάλαφρα.
Στάχτη και κόκκαλα αγιασμένα από τον πανάρχαιο Πόντο
που πυρπολήθηκε μπροστά στα μάτια των πολιτισμένων λαών.
Πανάρχαια ιστορία, ζωντανοί θρύλοι, πολιτισμός, γράμματα, τέχνες, επιστήμες,
στην πυρά των συμφερόντων και των σχεδιασμών.
Άρχοντες, Βασιλιάδες, Κυβερνήτες του κόσμου
Καμαρώστε!!
Ο Πόντος ένα δισάκι στάχτη και αποκαΐδια!
Αυτό το δισάκι είναι ΙΣΤΟΡΙΑ. Αυτό το δισάκι θα πλουτίσει την ιστορία.
Περπατητής στους δρόμους του κόσμου κραυγάζω το δικαίωμα
της μνήμης και της δικαίωσης.
Σταθήκατε μικροί στην καταστροφή.
Σταθείτε μεγάλοι στο χρέος!
Ο Πόντος ήταν και είναι ιστορία. Να γραφεί έμεινε.
Να γραφεί και να προσκυνήσουν ταπεινά οι εκτελεστές, ζητώντας
μετάνοια και συγγνώμη
από το κόκκινο ποτάμι της μνήμης.
Ιστορικό, πολιτισμικό, ηθικό και ανθρώπινο το χρέος να το πράξουν.
Περπατητής στους δρόμους του κόσμου ψάχνω την ιστορία
να κρεμάσω το πολύτιμο δισάκι μου.
Υ.Γ Ο Πόντος είναι αίμα και μνήμη. Είναι το σημείο αναφοράς ενός λαού του Ελληνισμού.
Είναι ένα σύμβολο Ιερό. Είναι η επαφή με τις ρίζες. «Εκεί εν η πατρίδα μ’»
Μια διαρκή κύηση. Μια κύηση υπερβατική που γεννά μνήμη. Ένα χέρι που υψώνεται και δείχνει εκεί! Δείχνει το σημείο του αίματος και της μνήμης.
Ένα αλλιώτικο νοητό αστέρι, που φωτίζει για έναν λαό, μια
αλλιώτικη φάτνη. Τη φάτνη του Ποντιακού Ελληνισμού. «Εκεί εν η πατρίδα μ΄»
Τεμά τα ρίζας τρανά και βαθέα.
