«Το φανάρι του Διογένη» ………….. (σχολιασμοί και επισημάνσεις)…

ORIANA FALLACI… Μια πορεία ζωής και ο προφητικός της λόγος για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης!
Άνθρωποι οι οποίοι δεν κατάπιναν τίποτα αμάσητο, είχαν «άποψη» και την κατάθεταν δημόσια, πολεμήθηκαν εν ζωή, άσχετα εάν μετά τιμήθηκαν ή όχι γι’ αυτό. Πολλοί από αυτούς τους «αιρετικούς» δικαιώθηκαν μετά θάνατον. Η Οριάνα Φαλάτσι είναι από αυτούς που δικαιώθηκαν όσο ακόμα βρισκόταν εν ζωή.

Είχε πει: «Έρχονται στιγμές στη ζωή όπου το να παραμένεις σιωπηλός γίνεται σφάλμα και το να μιλήσεις αποτελεί υποχρέωση.

«Πολιτικό καθήκον, ηθική πρόκληση και κατηγορηματικό πρόσταγμα, για το οποίο δεν μπορούμε να παρακάμψουμε».

Τολμούσε πάντα! Ως πολεμικός ανταποκριτής, από το Βιετνάμ έως τη Μέση Ανατολή. Από την εξέγερση της Ουγγαρίας το 1956, τις επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική τη 10ετία του 1970, μέχρι τον πόλεμο του Κόλπου!

Με ωμή ειλικρίνεια εξαπολύει δριμύτατες κατηγορίες επιβεβαιώνοντας αλήθειες, εναντίον αυτών που ονόμαζε «τύφλωσή μας, κουφαμάρα μας, μαζοχισμό μας και υπεροψία του πολιτικά ορθού». Δεν έλεγε μόνον αλήθειες, μα και τις έγραφε. Λειτουργούσε σαν προφήτης ή σαν σύγχρονη Κασσάνδρα!

Αν δεν πολεμήσουμε…

«Αν δεν πολεμήσουμε η Τζιχάντ θα νικήσει». Το πρόσωπο της ισλαμικής τρομοκρατίας μέσα από τη ματιά και το λόγο της προφητικής Οριάνας Φαλάτσι, της ακτιβίστριας που μιλάει χωρίς να κρύβεται, να παρουσιάζει το «μαύρο» που περιμένει τον Δυτικό κόσμο εάν… εάν…

Χρόνια πολλά πριν προειδοποιούσε με τα γραφόμενά της για την μαζική μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Για τα δεινά που επέρχονται εξαιτίας του φαινομένου, αλλά και για την αναπόφευκτη σύγκρουση που ενδύεται όλο και περισσότερο με τα χρώματα του θρησκευτικού Ισλάμ!

Μέσα από τα βιβλία της «Ινσαλλάχ» (1992) και «Οργή και περηφάνια» (2003), μας γνωρίζει το Ισλάμ όπως η ίδια το γνώρισε και γι’ αυτό «δικαιούται δια να ομιλεί».

Γράφει: «Ο πόλεμος που έχουν κηρύξει οι γιοι του Αλλάχ εναντίον της Δύσης έχει αρχίσει και θα συνεχιστεί! Μέχρι την τελευταία πνοή…».

Καταγγελτικός ο λόγος της μέσα από τα βιβλία της, την ώρα που η Δύση δεν έχει σαφή θέση απέναντι στην επίθεση του σκληρού σουνιτικού Ισλάμ. Φοβάται η Δύση να σηκώσει το ανάστημά της, να αυτοπροστατευτεί απέναντι στην επίθεση αυτή, για να μην χαρακτηριστεί «ρατσιστής».

Τι όμως είναι «ρατσισμός» και τι «αντιρατσισμός»; Ο ρατσισμός είναι ένας φοβικός μονόλογος, δίχως οι «αντιρατσιστές» να λένε τι ακριβώς εννοούν! Έντεχνη προπαγάνδα, όταν (κατά την Οριάνα Φαλάτσι που την δικαιώνουν τα γεγονότα): «Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και οι πιο ευφυείς από αυτούς δεν μένουν στις μουσουλμανικές χώρες ούτε σε σπηλιές στο Αφγανιστάν ή σε τζαμιά στο Ιράν ή Πακιστάν. Βρίσκονται στις δικές μας χώρες, στις δικές μας πόλεις, στα πανεπιστήμιά μας, στις επιχειρήσεις μας».

Ναι, η τρομοκρατία είναι δίπλα μας. Άνθρωποι που η Δύση έδωσε προστασία, χτυπάνε ενελέητα στο όνομα… του Αλλάχ. Είναι κοντά τα γεγονότα της Γαλλίας και τα πρόσφατα στη Γερμανία και η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Τουρκία.

Είναι γνωστή η δοξασία του Μαρξ για τη θρησκεία… «είναι το όπιο του λαού», αλλά οι δήθεν αριστεροί δεν ανοίγουν το στόμα τους για να καταγγείλλουν τα θεοκρατικά καθεστώτα την ισλαμικών κρατών. Δεν είναι περίεργες οι διασυνδέσεις Ισλαμιστών και ακροαριστερών τρομοκρατών; Που βρίσκεται εδώ το «όπιο των λαών;».

Η υποκρισία των φεμινιστριών της Ευρώπης!

Γράφει η Οριάνα Φαλάτσι για το «μονοπάτι της απέχθειας που τρέφουν οι μουσουλμάνοι για τις γυναίκες» και καυτηριάζει την υποκρισία των Ευρωπαίων φεμινιστριών!

«Μπορείτε να μου πείτε γιατί όταν πρόκειται για τις αδελφές σας τις μουσουλμάνες που τις βασανίζουν, τις ταπεινώνουν και τις δολοφονούν τα αληθινά αρσενικά-σοβινιστικά-γουρούνια, εσείς τηρείτε την ίδια σιωπή με τους μικρόψυχους άντρες σας; Μπορείτε να μου πείτε γιατί δεν οργανώνετε ποτέ κάποια εντυπωσιακή εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του Αφγανιστάν ή της Σαουδικής Αραβίας; Ή απλά δεν σας καίγεται καρφί για τις αδελφές σας τις μουσουλμάνες, επειδή τις θεωρείτε κατώτερες; Σ’ αυτή την περίπτωση ποιος είναι ο ρατσιστής, εγώ ή εσείς;».

Διώξεις και μηνύσεις…

Η Οριάνα Φαλάτσι υπήρξε σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη και επέμενε πως ο Αλέκος δολοφονήθηκε. Στο βιβλίο της «ένας άντρας» αναφέρεται στη ζωή του Παναγούλη.

Για την σκληρή κριτική της στο Ισλάμ, για τη θρησκεία «που δεν παράγει τίποτα άλλο από θρησκεία», «το βουνό που ενδόμυχα μας φθονεί και κατά βάθος ζηλεύει τον δικό μας τρόπο ζωής και γι’ αυτό προσπαθεί να μας φορτώσει την ευθύνη για την υλική και διανοητική μιζέρια του», υπέστη πολλά δεινά!

Για τον ισλαμικό φανατισμό λέει πως «είναι γεμάτος χολή για τη Δύση και το μίσος αυτό εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά που τη σπρώχνει δυνατός άνεμος».

Οι διώξεις που γνώρισε από το κατεστημένο της «πολιτικής ορθότητας», τις ΜΚΟ, αριστερούς αντιρατσιστές και μουσουλμάνους, είναι χωρίς σταματημό. Για το βιβλίο της «Οργή και περηφάνια» εκδόθηκε και ένταλμα σύλληψης, αλλά αυτή συνέχισε να πολεμά γι’ αυτά που πίστευε.

Κατήγγειλε την «Ευραβία» λόγω της ισλαμικής παράκρουσης και δεν το έβαλε κάτω όταν ισλαμικές οργανώσεις στη Γαλλία, αλλά και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στράφηκαν εναντίον της, κατηγορώντας την για «ισλαμοφοβία» και «ρατσισμό».

Πόσο άθεη ήταν η Οριάνα Φαλάτσι…

Αν και η ίδια δήλωνε άθεη, συναντήθηκε με το Πάπα Βενέδικτο το 2005, μιλώντας μάλιστα μετά τη συνάντηση κολακευτικά γι’ αυτόν, ενώ είχε γράψει πως «οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου»!

Στα βιβλία της όμως είχε εκφράσει προβληματισμό για «ανεξήγητα φιλο-ισλαμική καθολική εκκλησία» και επισημαίνει τον «τρόπο» που χρησιμοποιούν οι μουσουλμάνοι για να «επηρεάζουν προς όφελός τους τον Πάπα».

Τόλμησε να καλέσει τον Ρωμαιοκαθολικό ιεράρχη «να συνέλθει»!

Η Οριάνα Φαλάτσι έζησε μαχόμενη, λέγοντας και γράφοντας πάντα αυτά που πίστευε. Απεβίωσε το 2006 στη Φλωρεντία στα 77 της χρόνια. Τάφηκε δίπλα σε επιτύμβια στήλη προς τιμήν του Αλέκου Παναγούλη, στο Γκαλούτζο.

Η δικαίωση

Πόσο δικαιώνεται για όσα αναφέρει για το ισλαμικό κράτος; Πόσο δίκαιο είχε για τον τρόμο στη Δύση; Έκρουσε τον κίνδυνο για τους ισλαμιστές, που έχουν καλές σχέσεις με τις εκκλησίες μας, τις τράπεζές μας, τα ΜΜΕ γενικά, τους εκδότες μας, τις ακαδημαϊκές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις μας και τα πολιτικά κόμματα

Η δημοκρατία μας είναι ανεκτική στη διαφορετικότητα, με αποτέλεσμα οι κακές τους προθέσεις να κρύβονται κάτω από το χαλί.

Αναφέρει η Φαλάτσι μια σύνοδο στο Βατικανό, Οκτώβριο 1999, όπου θα συζητούνταν οι σχέσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων και ένας επιφανής εκπρόσωπος του Ισλάμ άφησε άναυδο το ακροατήριο, λέγοντας με άνεση και αυθάδεια: «Μέσω της δημοκρατίας σας θα σας κυριεύσουμε, μέσω της θρησκείας μας θα σας επιβληθούμε».

Από τις πρώτες σελίδες στο βιβλίο της «Οργή και περηφάνια» διαβάζουμε: «Στην Ευρώπη τα τζαμιά που πολλαπλασιάζονται, όχι σε κάποιον ακλόνητο σεβασμό για κάθε θρησκεία, αλλά υπό τη σκέπη ενός αναγεννημένου φανατισμού και ενός ξεχασμένου λαϊκισμού, κυριολεκτικά βρίθουν από τρομοκράτες ή υποψήφιους τρομοκράτες. Στη σημερινή ΕΕ όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες.

Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορείς καν να διατυπώσεις τις απόψεις σου για κάποιον που έχει αραβικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς κατηγορείσαι αμέσως για αδιαλλαξία, προκατάληψη, ρατσισμό…».

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΟΧΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΜΑΣ.

Απαιτούν και οι απαιτήσεις τους γίνονται δεκτές, την ανέγερση τζαμιών όταν στις χώρες τους δεν επιτρέπουν να χτιστεί ούτε εκκλησία και δολοφονούν ιερείς και καλόγριες. Αν τολμήσεις να φωνάξεις «πηγαίνετε στις χώρες σας», θα ακούσεις «ρατσιστή, ρατσιστή».

Μια Ευρώπη φοβική και πολίτες κλεισμένους στα σπίτια τους σαν να είναι φυλακές!

Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη, αλλά και οι κυβερνήσεις της Δύσης, παρακολουθούν την επίδειξη μιας αιμοσταγούς θηριωδίας. Ένας ανελέητος πόλεμος στους χριστιανούς και στον πολιτισμό τους. Ενοχλούν, ο Όμηρος, ο Φειδίας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Αρχιμήδης…

Ενοχλεί η αρχιτεκτονική, η ποίηση, η φιλοσοφία και η Δημοκρατία. Απέναντι σε όλα αυτά, το «τζιχάντ» (ιερός πόλεμος). Ένας θρησκευτικός πόλεμος που στόχο έχει την κατάληψη των ψυχών στον ελεύθερο κόσμο και την εξαφάνιση της ελευθερίας.

«Αν δεν πολεμήσουμε, η τζιχάντ θα νικήσει». Αυτή της η φράση τα λέει όλα!

Πηγή: «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» (11/9/2013), του Περικλή Αθηναίου, «Οργή και περηφάνια», «Ινσαλλάχ».