Ιδεολογικός βιασμός!
Ένα πλανητικό αδιέξοδο σε όλα τα μήκη και πλάτη και όλα κινούνται από ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες. Η οικονομία έγινε πεδίο κατοχής για όλο και πιο λίγους και διαπιστώνεται πως δεν θέλουν να υπάρξει σχέδιο σωτηρίας για τους πολλούς!
Κάποτε η ιδεολογία σηματοδοτούσε κοινωνικά προγράμματα, διεξόδους πολιτικές και κινήματα, που υποσχόταν δικαιότερη κατανομή πλούτου. Ήταν στάση ζωής των ανθρώπων και τα θεμέλια των κομμάτων.
Η ιδεολογία στο παρελθόν ήταν κατά κανόνα το πολιτικό όπλο για την εξουσία και σημείο αναφοράς ήταν οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων. Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και οι απόψεις του κόμματος επηρεάζουν τους πολίτες ανάλογα με τις αλλαγές που προγραμματίζουν για την κοινωνία.
Δεν μιλάμε για την ιδεολογία των χούλιγκανς του ποδοσφαίρου με τον φανατισμό τύπου «θρύλος-θρησκεία και τα μυαλά στα κάγκελα», αλλά για έναν τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων και ανακούφισης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων
Έλεγε ο Μπέρτολντ Μπρέχτ «σε κάθε ιδέα πρέπει να ψάξεις από πού έρχεται και πού πάει. Μόνον έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».
Παρ’ όλο που οι ιδεολογίες γράφτηκαν με το αίμα των πρωταγωνιστών τους, έμεινε στο τέλος η απογοήτευση πως Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ. Πόσο αληθινός ήταν ο Σαρλ Ντε Γκολ όταν έλεγε «προκειμένου να γίνει αφέντης ο πολιτικός, προσποιείται τον υπηρέτη»!
Ο φιλόσοφος Μπ. Ράσελ, προφανώς απογοητευμένος από το αδικαίωτο των ιδεολογικών ρευμάτων διαχρονικά, κάνει χιούμορ λέγοντας πως «δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος».
Για να έρθει ως επίλογος της ιδεολογίας ο Φιντέλ Κάστρο: «Ποτέ δεν είδα κάποια αντίφαση ανάμεσα στις ιδέες που πιστεύω και στις ιδέες αυτού του συμβόλου, της εξαιρετικής φυσιογνωμίας του Ιησού Χριστού».
Τελικά, ιδεολογίες που γράφτηκαν με αίμα ανθρώπων, κατάντησαν απολυταρχικά-τυραννικά καθεστώτα και η «νέα» τους ιδεολογία να έχει καταντήσει παρωδία… «πες μου τι πιστεύεις; Ό,τι κι εσύ αρχηγέ»!
Αν ζούσε ο Τσε Γκεβάρα θα είχε κάποιο λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος για όσα πίστευε; Καλά εσύ «έφυγες» νωρίς σύντροφε Γκεβάρα. Όταν έλεγες «όλη μας η δράση είναι μια κραυγή πολέμου…», σε ποιους τα έλεγες; Οι πρώην συναγωνιστές σου, αυτοί είναι που πρόδωσαν την ιδεολογία σου!
Όλες οι επαναστατικές ιδεολογίες τελικά μπήκαν στο χωνευτήρι της εξουσίας και έγιναν ένας καταπιεστικός μηχανισμός του συστήματος εξουσίας. Εάν μπορούμε να πούμε πως ακόμα και στην 10ετία 1960-1970 υπήρχαν ιδεολογίες που χαρακτήριζαν τα πολιτικά κόμματα, από την 10ετία 1980 και μετά, το χωνευτήρι του νεοφιλελευθερισμού κατάπιε τα πάντα!
Σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά «προοδευτικά» κόμματα έγιναν ο δούρειος ίππος του συστήματος. Ήταν η αιχμή του δόρατος που ισοπέδωσε κοινωνικές κατακτήσεις και αποτέλεσε την αφορμή για κάθε επιθετική κατάκτηση (εισβολή) με διάλυση κρατών!
Μπλερ – Κλίντον – Σρέντερ – Ομπάμα, είναι μερικά παραδείγματα αποδόμησης κάθε ιδεολογίας και ισοπέδωσης κρατών και όσον αφορά την Ελλάδα, τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία υπηρέτησαν πιο πιστά σοσιαλιστικά – αριστερά – «προοδευτικά» μορφώματα.
Αυτές οι ιδεολογικές ανατροπές είναι η «μαγιά» για τον κάθε επίδοξο «Ιανό», που ενώ ενδύεται την πορφύρα του ιδεολόγου-λυτρωτή των αδυνάτων, είναι ουσιαστικά ο δούρειος ίππος για ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων και ο καταλύτης διάλυσης κρατών (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Αίγυπτος, Ιράκ, Ελλάδα, Κύπρος κλπ.).
Ίσως ήρθε η ώρα για επιστροφή στις αρχές και αξίες που κράτησαν όρθιες τις κοινωνίες κατά το παρελθόν. Ιδεολογικές αξίες και αρχές με γνώμονα τα εθνικά κράτη, κόντρα στην παγκοσμιοποίηση και την ευρωπαϊκή ανωμαλία.
Η Ελλάδα των μνημονίων ένιωσε στο πετσί της τη μετάλλαξη της σοσιαλιστικής «προοδευτικής» ιδεολογίας σε άγριο νεοφιλελευθερισμό. Μπορεί στην αρχή ο Ιούδας να φιλά υπέροχα, αλλά η συνέχεια δίνεται στο κρεβάτι με τις πολλές στάσεις ΚΑΜΑ-ΣΟΥΤΡΑ, γίνεται βιασμός κατά φύση και παρά φύση.
Ας ξαναγυρίσουμε σε μια πατρίδα Ελληνική, με ρίζες, παιδεία, γλώσσα, ελευθερία και κυρίως εθνική αξιοπρέπεια.
Να μην ξεχνάμε πως όπου υπάρχει οικονομική εξάρτηση, αυτή οδηγεί και στην πολιτική εξάρτηση. Πως η ψήφος είναι καθοριστικός παράγων και πως ο θεός για τις επιλογές μας ειδικά στην «κάλπη», είναι αναίτιος!
Παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός, η σημασία της γλώσσας και οι φοβικοί υπηρέτες του συστήματος
Η παγκοσμιοποίηση είναι σήμερα μια πραγματικότητα που συνεχίζει να καλπάζει με ξέφρενους ρυθμούς. Η σύγκρουση βρίσκεται σε κάθε πεδίο, οικονομικό και πολιτιστικό. Είναι δεδομένο πως η παγκοσμιοποίηση δεν αναγνωρίζει κράτη, ούτε σύνορα. Πρόκειται για εταιρείες που έχουν μοιράσει τον πλανήτη και διεξάγουν έναν λυσσαλέο πόλεμο αλληλοεξόντωσης, με θύματα ανθρώπους και κράτη!
Στον οικονομικό τομέα είναι γνωστά τα αποτελέσματα και τι αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Στον πολιτιστικό τομέα όπου συμπεριλαμβάνεται και η γλώσσα, όλα περνάνε απαρατήρητα από την πλειοψηφία των πολιτών. Εάν στο τέλος του 20ου αιώνα υπήρχαν 2.700 ζωντανές γλώσσες, στη διάρκεια του 21ου αιώνα εκτιμάται πως θα απομείνουν μόνον 500!
Θα είναι η Ελληνική ανάμεσα στις 500; Οι βασικοί κίνδυνοι της γλώσσας μας είναι: Πρώτον, η παγκόσμια εξάπλωση των αγγλικών και δεύτερον, οι ιθαγενείς γλωσσοκτόνοι γενίτσαροι, νεοβάρβαροι. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τους, Βερέμη, Ρεπούση, Γιαννάκου Μαριέττα, Διαμαντοπούλου Άννα κλπ.
Η ουσία όμως βρίσκεται στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, στους υποτακτικούς του συστήματος και στο φόβο που προκαλείται από όλα αυτά. Είναι τόσος ο φόβος που διασπείρουν οι προπαγανδιστές των ΜΜΕ, που οι περισσότεροι πολίτες λειτουργούν σαν ψεκασμένοι και δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από το σύστημα. Πολλοί πάλι είναι τόσο πορωμένοι, τόσο απελπιστικά εξαρτημένοι από το σύστημα, που θα πολεμούσαν για να το προστατέψουν!
Παρ’ όλο που η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, κάτι την τελευταία στιγμή τους ντοπάρει και γίνονται στυλοβάτες του προβλήματος. Εθνική σχιζοφρένεια είναι, να περιμένεις να σε λύσουν αυτοί που σε έδεσαν… Η συνέχεια επί της οθόνης!
Το πολιτικό θερμόμετρο είναι βαρύ
Βρισκόμαστε στα μέσα του χειμώνα και η «ελληνική περίπτωση» είναι μια ανοιχτή πληγή. Η ελληνική κοινωνία τα έχει «παίξει» και περιέργως δεν αντιδρά, ενώ στην πολιτική σκηνή επικρατεί απόλυτη σύγχυση. Κυβέρνηση και πλειοψηφία των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» δείχνουν πως δεν έχουν ή δεν ξέρουν τι ακριβώς να πουν και όλοι αυτοί έχουν βάλει την υπογραφή τους στο τρίτο μνημόνιο τον Αύγουστο του 2015.
Ένα αδιέξοδο που καλύπτει όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Μια αγχωμένη κυβέρνηση που δεν πιστεύει σε αυτό που κάνει και μια ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χωρίς ολοκληρωμένη πρόταση για οικονομική ανάκαμψη, για μια άλλη πολιτική. Τα ενδιάμεσα κόμματα της λεγόμενης κεντροαριστεράς, απλά δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν το σύστημα των μνημονίων με συγκρότηση συμμαχιών όταν χρειαστεί. Κύριος στόχος όλων, η εκλογική επιβίωση!
Το πρόβλημα είναι πως οι μνημονιακές υποχρεώσεις έχουν κάψει το πολιτικό νευρικό σύστημα των κομμάτων αυτών και όλο το σύστημα οδηγείται σταδιακά σε παραλυσία.
Οι εγκέφαλοι που θέλουν να ελέγχουν την κατάσταση, αντιλαμβανόμενοι το πρόβλημα, προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες δυνάμεις, κυρίως στο χώρο της αριστεράς, ως ανάσχεση του προβλήματος. Η κα. Διαμαντοπούλου, ο Βενιζέλος και τα «ορφανά» του Σημίτη «παίζουν» αυτό το χαρτί.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει η επιθετικότητα του Ερντογάν στο Αιγαίο και το κλίμα βαραίνει με την υπόθεση της Κύπρου.
Θα καταφέρει το σύστημα να συνεχίσει το παιχνίδι του; Ο καιρός θα δείξει…
Πάντως αυτός ο χειμώνας θα είναι πολύ βαρύς πολιτικά.
Το ανέκδοτο της εβδομάδας
Ο σύζυγος με τη σύζυγο μαλώνουν την ώρα του πρωινού.
Ο σύζυγος σηκώνεται έξαλλος και της λέει:
Και να σου πω και κάτι; Δεν είσαι και πολύ καλή στο κρεβάτι! Και φεύγει για τη δουλειά
Λίγο αργότερα, συνειδητοποιεί πως δεν φέρθηκε σωστά και αποφασίζει να της τηλεφωνήσει.
Αυτή απαντά στο τηλέφωνο ύστερα από πολλή ώρα και ο σύζυγος τη ρωτάει:
Γιατί άργησες τόσο να απαντήσεις στο τηλέφωνο;
Επειδή ήμουν στο κρεβάτι, του λέει αυτή.
Τέτοια ώρα στο κρεβάτι; Και τι έκανες;
Έπαιρνα μια δεύτερη γνώμη.
“ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”
