«Το φανάρι του Διογένη» ………….. (σχολιασμοί και επισημάνσεις)…

Ελληνική Εθνεγερσία και οι κορυφαίες μορφές της

Ελληνική Εθνεγερσία και όχι Επανάσταση και εάν θέλουμε να μιλήσουμε για τις κορυφαίες μορφές της Εθνεγερσίας, θα ξεχωρίζαμε τρεις… Βύρωνας – Κοραής – Ρήγας.

Ο λόρδος Βύρων είναι αυτός που εκφράζει το κίνημα του Βυρωνισμού στην Ευρώπη. Είναι ο φιλοελληνισμός που στήριξε εντός και εκτός συνόρων την Επανάσταση και προσέφερε με κάθε τρόπο στον Αγώνα.

Ο Αδαμάντιος Κοραής με τον γραπτό του λόγο αναδεικνύει την καταπίεση του σκλαβωμένου λαού στο εξωτερικό και με αυτό δίνεται έμφαση στην πολεμική του εναντίον των εχθρών του Γένους των Ελλήνων.

Ο Ρήγας Φεραίος είναι ο ιδεολόγος πρωτομάρτυρας και ο βασικός εμπνευστής της εξέγερσης των Ελλήνων και είναι αυτός που προσέδωσε οικουμενικό σχήμα και περιεχόμενο στην Ελληνική Επανάσταση. Χαρακτηριστική η σημασία των Χαρτών του Ρήγα, η λογοτεχνία του και τα ιδεολογικά σύμβολα από το συγγραφικό του έργο.

Κοινός συνεκτικός κρίκος των τριών (Βύρων-Κοραής-Ρήγας), είναι η αγάπη τους για την Ελλάδα και με το έργο τους δίνεται η αξία της έννοιας «Ελλάς» μέσα στην ιστορία.

Νάτανε το ’21…

Νοσταλγούμε ήρωες, γιατί γύρω μας υπάρχουν νάνοι. Υπήρχαν πάντοτε, αλλά σήμερα ακόμα περισσότεροι.

Υψηλάντης ονομάστηκε πολιτεία της Αμερικής με την έναρξη της Επανάστασης, προς τιμήν στον Αγώνα των Ελλήνων. Σήμερα όμως ζούμε με νεοοθωμανικά φληναφήματα και την ιστορία την ξαναγράφουν με εντολές της «νέας τάξης» πραγμάτων άνθρωποι σαν τον Βερέμη, την Δραγώνα, την Ρεπούση, την Γιαννάκου, τον Φίλη, τον Γαβρόγλου κλπ.

Την αλήθεια όμως την γράφουν αυτοί που την έζησαν και έβαλαν την σφραγίδα με το σπαθί τους… Κασομούλης, Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης, Φωτάκος… Ο Καποδίστριας ήρθε να επικυρώσει το έργο τους, αλλά τον πρόλαβε η δολοφονία του!

Υπήρχε ο Νενέκος, αλλά και ο Παπαφλέσσας και ο Αθανάσιος Διάκος. Νενέκοι πάντα θα υπάρχουν. Για να κοπεί όμως ο δρόμος των Νενέκων, πρέπει να υπάρχουν και Κολοκοτρώνηδες.

Έλεγε ο Μακρυγιάννης πως «χωρίς την ευλογία της εκκλησίας δεν ξεκινούσαμε»! Ο Κολοκοτρώνης έβαλε την σφραγίδα του και για το «τάμα του Έθνους». Ακόμα να γίνει…αλλά χτίζουμε αντί γι’ αυτό μεγαλοπρεπέστατο τζαμί. Με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Και πού το χτίζουμε; Πάνω στους τάφους των επιφανών Αθηναίων εκείνης της εποχής!

…Χτίζουμε το ισλαμικό τέμενος στην περιοχή που ονομάζεται «Δημόσιο Σήμα» (σήμα σημαίνει τάφος). Χωρίς καν άδεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας!!! Με το τέμενος πάνω στους αρχαίους αθηναϊκούς τάφους, χάνεται και η ιστορία. Τυχαίο; Μπορεί να δόθηκε τυχαία το «Δημόσιο Σήμα»; Ποιοι θέλουν να εξαφανίσουν την ιστορία μας; Πόσοι Νενέκοι υπάρχουν; Και καλά τότε υπήρχε ο Κολοκοτρώνης. «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους…» είπε και ο Νενέκος πήγε ταξίδι στην κόλαση.

Σήμερα υπάρχουν Νενέκοι, τους βλέπουμε. Κολοκοτρώνης θα βρεθεί;

14 Μαϊου 1854. Η άρνηση Ραφαλιά να παραδώσει το πλοίο του

Στις 14 Μαϊου 1854 στον Πειραιά βρισκόταν πέντε δικά μας πολεμικά πλοία. Μέσα στις συμφωνίες του Όθωνα, για απόσυρση των δυνάμεών μας από την Θεσσαλία και παύση του αντάρτικου, ήταν και η παράδοση των πολεμικών μας πλοίων, καθώς επίσης και του ελέγχου κάθε στρατιωτικής πράξεως.

Το απόγευμα της 14ης Μαϊου εισβάλλει στο λιμάνι ο αγγλογαλλικός στόλος και σημαδεύει τα πολεμικά μας. Κατεβάζουν βάρκες και τρέχουν ν’ αρπάξουν τα πλοία μας.

Οι Γάλλοι, δίχως να ενδιαφέρονται για τα προσχήματα, με την απειλή του όπλου, κραυγάζοντας και βρίζοντας, πετούν τους αξιωματικούς μας στην ξηρά, αιχμαλωτίζουν το πλήρωμα και ανεβάζουν τη σημαία τους. Οι Άγγλοι περισσότερο ευγενείς, κάνουν τα ίδια, δίχως βρισιές όμως και όπλα.

Ο μόνος που αρνήθηκε να παραδώσει το πλοίο του ήταν ο Υδραίος Αλεξανδρής Ραφαλιάς. Τον κυνήγησαν οι Άγγλοι και τον πρόλαβαν έξω από τη Μυτιλήνη. Ο Άγγλος αξιωματικός επιδεικνύει την διαταγή κατάσχεσης του πλοίου και ο Ραφαλιάς την σκίζει, λέγοντας:

«Τέτοιαν διαταγή εγώ την χέζω». Ταυτοχρόνως φωνάζει στο πλήρωμά του «είναι μωρέ κανένας μέσα που θέλει να δώσουμε το καράβι»; Και όλο το πλήρωμα απαντά «κανένας».

Κατεβάζει τότε τη σημαία του πλοίου, τυλίγεται μαζί της και απαντά στον Άγγλο «είναι το σάβανό μου» και προστάζει το τσούρμο του να ετοιμάσουν τα κανόνια για να πολεμήσουν.

Ο Άγγλος σηκώθηκε κι έφυγε. Αυτός ήταν ο ηρωϊκός, ίσως και λίγο τρελός, Ραφαλιάς.

1837: Η 25η Μαρτίου γιορτάστηκε έξω από το σπίτι του Κολοκοτρώνη

Μέρες που είναι, αξίζει τον κόπο να δούμε πώς ξεκίνησε, 17 ολόκληρα χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, να γιορτάζεται η επέτειος για τη μεγάλη των Ελλήνων Επανάσταση…

Βρισκόμαστε στα 1837, λίγο πριν από την 25η Μαρτίου και για τους αγωνιστές της Επανάστασης αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία το σπίτι όπου κατοικούσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λειτουργούσε εμβληματικά, το όνομά του είχε αποκτήσει μυθικές διαστάσεις και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περνούσαν από εκεί για να δουν πού ζούσε ο «Γέρος του Μωριά» ή ακόμα και για να δουν τον ίδιο… Είναι η χρονιά που γίνεται ημιεπίσημος ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου, έξω από το σπίτι του, εκεί όπου σήμερα είναι η συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα!

Ήδη πρωθυπουργός, σε αντικατάσταση του Άρμαν Σπεργκ, έχει αναλάβει από τον Ιανουάριο του 1837 ο επίσης Βαυαρός ο Ρούντχαρτ, ενώ δήμαρχος Αθηναίων είναι ο Καλλιφρονάς και ο Αξιώτης διοικητής (νομάρχης) στην Αττική. Διοικητής και δήμαρχος, συνεπικουρούμενοι από αγωνιστές και πολλούς παράγοντες της Επανάστασης, εξήγησαν στον Ρούντχαρτ ότι κοινή επιθυμία όλων ήταν να υπάρξει επίσημος εορτασμός της 25ης Μαρτίου.

Κατέθεσαν μάλιστα και πρόταση, σύμφωνα με την οποία προβλεπόταν στήσιμο αψίδας και ο εορτασμός να γίνει σε όλη την επαρχία και έτσι ο Ρούντχαρτ, αφού έλαβε υπόψη του και παλαιότερες προτάσεις, ακόμη και εισηγήσεις του Κωλέττη, συναίνεσε να πραγματοποιηθεί η γιορτή σύμφωνα με τις προτάσεις του δημάρχου και του διοικητή.

Έτσι, σύμφωνα με όσα αφηγήθηκε ένας άλλος παλαιός αγωνιστής του ’21, που ήταν και αυτόπτης μάρτυρας, ο Ρήγας Παλαμήδης, στη θέση που ήταν το σπίτι του Κολοκοτρώνη στήθηκε η πρώτη αψίδα, η οποία στολίστηκε με κλαδιά μύρτου και δάφνης και διάφορες επιγραφές.

Ακόμη πάνω στην αψίδα τοποθετήθηκαν όπλα που είχαν χρησιμοποιηθεί στην Επανάσταση, αλλά και πάσης φύσης ρούχα που φορούσαν οι αγωνιστές κατά την περίοδο του Αγώνα, ακόμη και τσαρούχια. Όπως διηγείται ο Παλαμήδης, «μεταξύ των κοσμητόρων της αψίδας ήταν και ο Γέρων Κολοκοτρώνης, που τότε ήταν μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας».

Στην τελετή, σύμφωνα με την διήγηση του ίδιου, παρευρέθηκαν όλες οι δημοτικές αρχές της Αττικής και πλήθος κόσμου από τα περίχωρα με σημαίες, όπλα και τύμπανα και πραγματοποιήθηκε, κατά γενική ομολογία, «μεθ’ όλης της πομπής και επισημότητος», ενώ αργότερα μετατράπηκε σε ένα πραγματικό πανηγύρι, όπου επικράτησε πρωτοφανής τάξη.

Την επόμενη χρονιά και με την έκδοση ιδιαίτερου βασιλικού διατάγματος γιορτάστηκε πλέον η 25η Μαρτίου στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Το σπίτι του Γέρου

Εκεί όπου συμβάλλουν σήμερα οι οδοί Κολοκοτρώνη και Λέκκα και στον σημερινό αριθμό 25 της οδού Κολοκοτρώνη βρισκόταν το ακίνητο όπου έμεινε ο αρχιστράτηγος όταν έφτασε στην πρωτεύουσα. Τον δρόμο τον είχαν ονομάσει οδό Ανακτορίων, γιατί περνούσε από την περιοχή όπου βρισκόταν το ακίνητο όπου πρωτοκατοίκησε ο βασιλιάς Όθων, όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, περίπου εκεί που είναι σήμερα η Παλαιά Βουλή.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ και σχεδόν κανείς – ούτε καν η διοίκηση – δεν ανέφερε αυτό το όνομα. Στον «δρόμο του Γέρου» έλεγαν οι ντόπιοι όταν ήθελαν να προσανατολιστούν ή στην οδό του Κολοκοτρώνη παρέπεμπαν τους επισκέπτες που πήγαιναν προς εκείνο το μέρος, το οποίο βρισκόταν στην άκρη της πόλης. Έτσι, πολλά χρόνια αργότερα, καθιερώθηκε και επισήμως το όνομα της καθημερινής χρήσης. Η βαριά σκιά του Γέρου του Μωριά σκέπασε κάθε άλλη ονομασία, παλαιότερη ή νεότερη, όπως συνοικία Καλαμιώτη ή Βρύση του Λέκκα.

Οκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε που έφθασε στην Αθήνα μέχρι τον θάνατό του (1835-1843) έζησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο ακίνητο αυτό. Εκεί πρωτοκατοίκησε και ο γιος του, Γενναίος Κολοκοτρώνης. Από εκεί έβλεπαν οι Αθηναίοι της εποχής να βγαίνει ο Γέρος του Μωριά φορώντας την κατάλευκη φουστανέλα του. Απ’ όπου περνούσε, οι φουστανελάδες έβγαζαν τα φέσια τους και οι φραγκοφορεμένοι τα καπέλα τους σε ένδειξη τιμής.

Εκεί λοιπόν έζησε ο Γέρος του Μωριά με τη σύντροφό του Μαργαρίτα και απέκτησαν το τελευταίο παιδί τους, τον Παναγιώτη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

Όταν έφυγε από τη ζωή ο Κολοκοτρώνης, χιλιάδες πολίτες κάθε ηλικίας συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι. Με διάταγμα ο Όθωνας διέταξε τριήμερο πένθος στο Δημόσιο, ενώ χωρίς καμιά διαταγή έκλεισαν τις πόρτες τους και όλα τα καταστήματα της πόλης. Από τη Βρύση του Λέκκα μέχρι την Αγία Ειρήνη της οδού Αιόλου παρατάχθηκαν πεζοί, ιππείς, έφιππη αστυνομία και σκαπανείς για να περάσει ο τιμημένος νεκρός, υπό τον ήχο ασταμάτητων κανονιοβολισμών. Η κηδεία του Κολοκοτρώνη, με επίκεντρο την κατοικία του, μετατράπηκε στο μεγαλύτερο βουβό εθνικό συλλαλητήριο που είχε σημειωθεί μέχρι τότε.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον ιστορικό ερευνητή και δημοσιογράφο Λευτέρη Σκιαδά, (Εφημερίδα «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ»)

Είπαν κάποτε…

Ιωάννης Καποδίστριας: «Αυτό που με κολακεύει περισσότερο, είναι να ζήσω εις την ανάμνησιν των ανθρώπων»

Γιάννης Μακρυγιάννης: «… Και ελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης»

Γιώργος Σουρής: «… Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω, απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ… Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω, κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω»

Γεώργιος Καραϊσκάκης: (Γνωστή η αθυροστομία του και σχολιάζοντας ο ίδιος την γνωστή επιστολή του στον Τούρκο πασά που του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα, είπε στους συντρόφους του): «Άμα ζήσω, θα τους γαμ…ω…άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πο@τσο»

Να και ένα σημείο της επιστολής του στον πασά: «…Μου στέλνεις ένα μπουγιουρντί, μου λες να προσκυνήσω κι εγώ πασά μου ρώτησα τον πο@τσο μου τον ίδιο, κι εκείνος αποκρίθηκε να ’ρθω να σε γ@μ……ω»

Για να κλείσουμε με κάτι που διαπιστώνουμε, με κάτι που λέμε όλοι εμείς σήμερα… Λίγοι υπηρετούν την ΑΛΗΘΕΙΑ, γιατί λίγοι έχουν την θέληση και λιγότεροι τη δύναμη για να είναι δίκαιοι!