Χωρίς πρωτογενή παραγωγή και βιομηχανία η ΕΛΛΑΔΑ… Γιατί;
Η Ελλάδα είχε κάποτε πρωτογενή παραγωγή (γεωργία – κτηνοτροφία) που κάλυπτε την εσωτερική κατανάλωση. Είχε ιστορικές βιομηχανίες που έκαναν εξαγωγές, αλλά εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα κατάντησε χώρα παροχής υπηρεσιών. Οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή την κατάσταση είναι οι εισαγωγείς!
Η μεταπολίτευση βρήκε την Ελλάδα με αναπτυγμένη την πρωτογενή παραγωγή και με πολλές βιομηχανίες στο ενεργητικό της. Κάποιοι όμως φρόντισαν η κατάσταση να «στραβώσει» και η Ελλάδα απλά να εισάγει ακόμη και το γάλα! Η περίοδος μετά από το 1981 ήταν όμως αυτή που κυρίως ξεχαρβάλωσε την ντόπια παραγωγή και ωφελήθηκαν οι εισαγωγείς.
Να αναφέρουμε την Pirelli η οποία έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο της Πάτρας, εξαιτίας απεργιακών κινητοποιήσεων και η εταιρεία να μεταναστεύσει στην Τουρκία; Να αναφέρουμε την Goodyear την ίδια περίπου χρονική περίοδο της σοσιαλιστικής Ελλάδας, που έκλεισε κι αυτή το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη λόγω απεργιών; Να αναφέρουμε την «Πειραϊκή Πατραϊκή», την χαρτοποιία «Λαδόπουλου», την «ΕΛΛΑΣ ΑΕ», την καλτσοβιομηχανία «Μάντισον», την οινοποιία «ΒΕΣΟ», την «χαρτοποιία Αιγίου», την βιομηχανία οχημάτων «ΤΕΟΚΑΡ» Θεοχαράκης», τα τσιμέντα Χαλκίδος, τα μεταλλεία Σκαλιστήρη, τα μεταλλεία χρωμίου Σκούμτσας, την ΕΣΚΙΜΟ, την ΙΖΟΛΑ, τα ΜΑΒΕ, τα λιπάσματα αζώτου στην Πτολεμαϊδα (ΑΕΒΑΛ), την ΒΙΑΜΑΞ και πρόσφατα την ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ;
Να πούμε για την Ελληνική πολυεθνική «Πετζετάκις», για την βιομηχανία πλακιδίων Philkeram Johnson που έβαλε κι αυτή λουκέτο μετά από απεργιακές κινητοποιήσεις; Την ΣΕΛΜΑΝ (βιομηχανία ξύλου) που κήρυξε πτώχευση; (εργοστάσια σε Χαλκίδα και Κομοτηνή).
Να αναφερθούμε στην «ΧΡΩΠΕΙ» και στο «κυνήγι» του Σωτήρη Σοφιανόπουλου;
Τι συνέβη και οι περισσότερες βιομηχανίες έκλεισαν κατόπιν μακροχρόνιων απεργιακών κινητοποιήσεων; Γιατί αυτά συνέβησαν κυρίως μετά το 1981 και ποια η ευθύνη των κυβερνήσεων; Ποιοι καθοδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα προς αυτή την κατεύθυνση; Ποια συμφέροντα καθοδήγησαν ολόκληρο το σύστημα της μεταπολίτευσης για τον αφελληνισμό των επιχειρήσεων;
Θα αναφέρουμε στη συνέχεια την περίπτωση της ΒΙΑΜΑΞ που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και βοηθά στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Πώς έκλεισε η ΒΙΑΜΑΞ που έκανε εξαγωγές λεωφορείων
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της Ελλάδας.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για την αναστολή των παραγωγικών δραστηριοτήτων της, συμπαρασύροντας εκατοντάδες μικρότερους αμαξοποιούς, βιοτέχνες που εργάζονταν ως προμηθευτές στην παραγωγική εφοδιαστική αλυσίδα λεωφορείων και λοιπόν οχημάτων;
Η αρχή του κακού ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν η πατρίδα απαλλάχθηκε από ένα καθεστώς αλλά υποτάχθηκε στην πελατειακή φρενίτιδα που οδήγησε στα γνωστά δεδομένα μετά τις 18 Οκτωβρίου 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία.
Η ΒΙΑΜΑΞ κατάφερε να αναδειχθεί εκείνη την εποχή σε βασίλισσα βιομηχανία της ελληνικής αμαξοποιίας, από το 1958 εξαιτίας της ευελιξίας, της παραγωγικής αρτιότητας, συνέπειας και ποιότητας που είχαν τα οχήματα με την υπογραφή της, αλλά και της φιλο-εργατικής αντιλήψεως που διέκρινε ανέκαθεν την οικογένεια Φωστηρόπουλου.
Η ΒΙΑΜΑΞ όντως διέκοψε κάθε παραγωγική δραστηριότητα το 1984 αφού είχαν αρχίσει να τη διαλύουν από το 1976 τα σωματεία, είχε γίνει η προμήθεια των ουγγρικής κατασκευής ρυπογόνων Ikarus και η τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν δεχόταν ούτε να συζητήσει με τον «καπιταλιστή» Φωστηρόπουλο ενώ είχε απορρίψει ως «ακατάλληλα» τα F580 S που προτείνονταν για την ΕΑΣ.
Η εποχή των «πρασινοφρουρών»
Αντιθέτως μάλιστα, κάποιοι «πρασινοφρουροί» εισηγούνταν με πάθος στον τότε αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γιάννη Ποττάκη, τον αποκλεισμό του «δεξιομάγαζου» από κάθε προμήθεια του Δημοσίου.
Η μαρτυρία παλιού στελέχους της ΒΙΑΜΑΞ που αποκαλύπτει τον πόλεμο νεύρων που άσκησαν συνδικαλιστές της εταιρείας απέναντι στον αμαξοποιό Ιωάννη Μανταδάκη όταν εκείνος δεν δέχθηκε να συνυπογράψει το μανιφέστο συνδιοίκησης της επιχείρησης που προωθούσε συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων, είναι χαρακτηριστική.
Η είδηση για την επικείμενη διακοπή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της ΒΙΑΜΑΞ αποτέλεσε πρώτης τάξεως ευκαιρία για την τουρκική Otomarsan που έφτιαχνε στην Τουρκία τα Ο302 με προσωπικό που ερχόταν στη ΒΙΑΜΑΞ να εκπαιδευτεί.
Τόσο ο στενός συνεργάτης του Φωστηρόπουλου και γενικός διευθυντής της ΒΙΑΜΑΞ, ο Στέργιος Σακελλαρόπουλος, όσο και ο πρόεδρος του σημερινού εργοστασίου της EvoBus (πρώην Otomarsan που εξαγοράστηκε από την ΜΒ και έχει σούπερ εγκαταστάσεις στο Χόσντερε της Ανατολικής Θράκης) μου έχουν πει ιστορίες που γράφονται εν μέρει ή θα ειπωθούν ύστερα από 20 χρόνια.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι Τούρκοι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 εποφθαλμιούσαν τις υποδομές της ΒΙΑΜΑΞ. Όταν στις γραμμές παραγωγής του εργοστασίου στο Μανχάιμ της τότε Δυτικής Γερμανίας δεν ήξεραν τι σημαίνει «ρομποτικός αυτοματισμός», στη Λεωφόρο Αθηνών η ΒΙΑΜΑΞ είχε ρομποτάκια για κολλήσεις στις βάσεις που εφάρμοζαν το πλαίσιο με το αμάξωμα.
Φαίνεται πως τόσο οι μικροκομματισμοί, όσο και τα συντεχνιακά συμφέροντα απογοήτευσαν τον Φωστηρόπουλο, ο οποίος ως την τελευταία στιγμή ζητούσε εγγυήσεις από την τότε κυβέρνηση και τα σωματεία πως αφ’ ενός θα επιτρέπονταν εξαγωγές οχημάτων και αφ’ ετέρου δεν θα γίνονταν απεργίες ώστε να τηρηθούν χρονοδιαγράμματα παραδόσεων.
Δεν τηρήθηκε τίποτε. Οι υποκινούμενοι εργατοπατέρες καταδίκασαν το μέλλον όσων εργάζονταν σε αυτόν τον κερδοφόρο τομέα δραστηριότητας της ΒΙΑΜΑΞ. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία οι Τούρκοι της Otomarsan που ήρθαν με λεφτά μετρητοίς και σήκωσαν το εργοστάσιο σε χρόνο μηδέν.
Οι συνδικαλιστές που έκαναν τη «βρώμικη δουλειά» διορίστηκαν την άλλη ημέρα σε υπηρεσίες του Δημοσίου με άμεσες διαδικασίες που πέρασαν όλες από το γραφείο του τότε υφυπουργού Προεδρίας της κυβερνήσεως Ασημάκη Φωτήλα και με εποπτεία από τον Σάκη Πεπονή.
Η ΒΙΑΜΑΞ συνέχισε την εμπορική δραστηριότητά της με εισαγωγές λεωφορείων «Jonckheere» και επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη των αστικών λεωφορείων DAF “Den Oudsten” που προορίζονταν για τις ΣΕΠ και τελικά κατέληξαν στο Α/Σ Μπραχαμίου της ΕΘΕΛ.
Μάλιστα, όταν παρουσιάστηκαν τα DAF Den Oudsten στην αγορά το1993 με τα σήματα της ΒΙΑΜΑΞ και τα χαρακτηριστικά κόκκινα ταμπελάκια από τις μήτρες γραμματοσειρών του εργοστασίου, πολλοί έλεγαν ότι «ο Φωστηρόπουλος ετοιμάζει τη μεγάλη επιστροφή».
Η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι οικονομικοί πειραματισμοί που ακολούθησαν και η διαφαινόμενη από τότε εισδοχή της χώρας στο ΔΝΤ δεν επέτρεψαν στην οικογένεια Φωστηρόπουλου να κάνει κάτι δυναμικό στην αγορά.
Αντιθέτως, η εταιρεία πώλησε τα εμπορικά σήματα που διαχειριζόταν (JCB, DAF, Rover, κλπ.) στον Όμιλο Σφακιανάκη, συρρικνώθηκε και σήμερα φυτοζωεί για ιστορικούς λόγους ως εταιρεία συμβούλων.
Στην Τουρκία, το εργοστάσιο της Otomarsan με τα κούτσουρα των κρεοπωλείων, τους φούρνους με άμμο θαλάσσης και τις ματσόλες εξευρωπαΐστηκε με τα σπλάχνα της ΒΙΑΜΑΞ το 1984.
Με αυτά κι αυτά ακόμα και οι Τούρκοι πήγαν μπροστά πολλά βήματα, για να μείνει η Ελλάδα στον ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων και τελικά με τα μνημόνια στα χέρι.
Να γιατί το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό!
Οικονομικό… παραμύθι για μικρούς και μεγάλους
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού.
Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε «αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;» ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
«Όχι εγώ», είπε η αγελάδα, «τέλειωσε το ωράριό μου».
«’Όχι εγώ», είπε η πάπια, «σήμερα έχω ημιαργία».
«Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας».
«’Όχι εγώ», είπε η χήνα, «ψάχνω για δουλειά».
«Θα το κάνω τότε μόνη μου», είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
Κι έτσι έκανε.
Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο.
«Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;» ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
«Όχι εγώ», είπε η πάπια, «σήμερα κάνω στάση εργασίας».
«Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητάς μου», είπε το γουρούνι.
«Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου», είπε η αγελάδα.
«’Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας», είπε η χήνα.
«Θα το κάνω τότε μόνη μου», είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
Κι έτσι έκανε.
Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί.
«Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;» ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
«Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα», είπε η αγελάδα.
«Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης», είπε η πάπια.
«Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης», είπε το γουρούνι.
«Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνη βοηθός», είπε η χήνα.
«Θα το κάνω τότε μόνη μου», είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες.
Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί σε όλη τη φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα.
Όλα θέλανε – για την ακρίβεια απαιτούσαν -, μερίδιο απ’ το ψωμί.
Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσσα είπε «όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου».
«Αίσχος – Κερδοσκοπία!», φώναξε η αγελάδα.
«Καπιταλιστική βδέλλα!», ούρλιαξε η πάπια.
«Απαιτώ ίσα δικαιώματα!», διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και έγραψαν σε πλακάτ «Αδικία», «Η μικρή κόκκινη κλώσσα να φορολογηθεί», «Να κρατικοποιηθεί το ψωμί», «Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο», «Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού» και έκαναν πορεία γύρω-γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.
Τότε ήλθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσσα «δεν πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου».
«Μα εγώ δούλεψα μόνη μου για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε», είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα. «Ολομόναχή μου, τα έκανα όλα».
«Ακριβώς», είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. «Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και εσύ η μικρή κόκκινη κλώσσα θα πρέπει να δώσεις φόρο τη μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;».
Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσσα καλά, με το ένα τέταρτο της φρατζόλας και τα υπόλοιπα ζώα με τις ολόκληρες φρατζόλες ακόμα καλύτερα.
Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτή τη φάρμα και πήγαινε σε άλλη φάρμα.
Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα, γιατί η μικρή κόκκινη κλώσσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με παρόμοιες αντιλήψεις ή καταστάσεις είναι απλώς τυχαία!!!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
