Στα θερινά σινεμά μια πολύ ενδιαφέρουσα ιταλική κομεντί, «τα παράπονα στο δήμαρχο».
Αναφέρεται στο όργιο διαφθοράς του (για χρόνια) επαγγελματία δημάρχου, που έχει ξεσηκώσει εναντίον του όλους τους δημότες της περιφέρειάς του.
Στην εξουσία έρχεται ένας έντιμος άνθρωπος, που όλα όσα πιστεύει για το καλό των δημοτών του τα έχει καταγράψει και στο προεκλογικό του πρόγραμμα.
Μιλάει για αλλαγή και οι ψηφοφόροι που έχουν αγανακτήσει με τον δήμαρχο-λαμόγιο, ψηφίζουν τον νέο έντιμο για δήμαρχό τους. Έρχεται λοιπόν τώρα η ώρα της αλλαγής. Τέρμα τα ρουσφέτια, οι σπατάλες και η φορολογία ακριβοδίκαιη για όλους τους δημότες. Όλοι για έναν και ο ένας για όλους. Ακόμα και οι κλήσεις παράνομης στάθμευσης έπρεπε να πληρωθούν, τα αυθαίρετα στην παραλία να γκρεμιστούν και στα τραπεζοκαθίσματα να εφαρμόζεται ο νόμος.
Ένα σοκ για τους πολίτες που ναι μεν είχαν αγανακτήσει με το λαμόγιο δήμαρχο, αλλά και τούτα που ζητούσε ο νέος δήμαρχος τους φαινόταν «βαριά και ασήκωτα»!
Ήθελαν την αλλαγή, αλλά δεν ήθελαν να αλλάξουν οι ίδιοι. Άρχισαν να δυσανασχετούν, το ζόρι να γίνεται ποτάμι και στο τέλος χείμαρρος. Ζητούσαν την παραίτηση του νέου δήμαρχου. Ο δήμαρχος βλέποντας το αδιέξοδο και μη θέλοντας να συμβιβαστεί γινόμενος «μια από τα ίδια», παραιτήθηκε και ξαναγύρισε το λαμόγιο… Ο διεφθαρμένος!
Ο παραιτούμενος δήμαρχος φεύγοντας είπε στους συνδημότες του:
Για να φέρουμε την αλλαγή, πρέπει ο καθένας να απαρνηθεί κάτι. Εγώ απαρνήθηκα την αγάπη σας
Πώς μου ζητάτε να φέρω την αλλαγή, όταν δεν θέλετε να αλλάξετε εσείς οι ίδιοι;
Βλέπουμε λοιπόν εδώ, πως οι διεφθαρμένοι να νικούν τους μεταρρυθμιστές. Γιατί όμως αποτυγχάνουν οι μεταρρυθμιστές;
Μια εξήγηση είναι πως ανοίγουν πολλά μέτωπα μαζί. Ο λαός είναι «μάζα» εθισμένη στην αταξία. Ο ηγέτης, για να είναι ηγέτης, πρέπει να έχει το θάρρος και το θράσος να «σπάσει αυγά». Να μην κάνει πίσω νοθεύοντας τις ιδέες του για να γίνει αρεστός!
Στην περίπτωση του νέου δημάρχου, άνοιξε πολλά μέτωπα μαζί. Είχε μεν στο προεκλογικό του πρόγραμμα την φιλοσοφία της αλλαγής, αλλά ποιος διάβασε το πρόγραμμα; Οι πολίτες απλά θέλουν να ξεφορτωθούν το λαμόγιο-δήμαρχο που με την διαφθορά προκαλούσε πολύ. Ο νέος δήμαρχος ήταν «ακέραιος» άνθρωπος, αλλά δεν έκανε τον κόπο να βγει από το γραφείο του και να εξηγήσει τις αλλαγές. Του αρκούσε που τα είπε όλα στο προεκλογικό του φυλλάδιο.
Έφτανε όμως αυτό, όταν η κακή και χρόνια νοοτροπία των συνδημοτών του είχε εθιστεί στην αποδοχή της λαμογιάς… φτάνει να περνάμε κι εμείς καλά; Αν η αταξία μας βολεύει κι εμάς προσωπικά… ας πάει και το παλιάμπελο!
Υπάρχουν λαοί που αποδέχονται τη νομιμότητα. Αυτό είναι η κουλτούρα τους. Δεν χρειάζεται ο χωροφύλακας, αλλά η παρανομία «αστυνομεύεται» από τον νομοταγή γείτονα.
Άλλοι όμως λαοί, όπως ο ευρωπαϊκός νότος και οι Βαλκάνιοι, είναι κάτι διαφορετικό. Εδώ χρειάζεται ειδική μεταχείριση!
Ο κυβερνήτης πρέπει να γνωρίζει την κουλτούρα του λαού του. Δεν τα βάζει σωρηδόν με όλους και με όλα. Όχι όλες οι αλλαγές μαζί. Τις απλώνεις στο χρόνο και προετοιμάζεις ψυχολογικά τους ψηφοφόρους. Γιατί οι ψηφοφόροι έχουν την ψυχολογία της «μάζας» που πλάθεται.
Αν το «νέο» δεν κάνει τα ανάλογα βήματα, τότε θα σκοντάψει στην πρώτη στροφή και ο διεφθαρμένος θα ξαναγυρίσει πιο επιθετικός και πιο επικίνδυνος!
Πρέπει ο νέος και διαφορετικός σε ήθος και νοοτροπία να έχει το θάρρος να παλέψει με τις δυνάμεις του παρασκηνίου που δεν είναι καθόλου εύκολες. Δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στη «μάζα» που τη μια στιγμή χειροκροτεί και την άλλη «σταυρώνει». Έναν λαό που είναι έρμαιο των τυχοδιωκτών, των δημοκόπων και των πολιτικών θεατρίνων. Αυτοί οι πολιτικοί συνεγείρουν τη «μάζα», διότι η θεατρική παράσταση ανταποκρίνεται στην αισθητική ανάγκη του λαού!
Μας θυμίζει κάτι αυτό;
Όταν η πολιτική είναι επάγγελμα…
Κάποιοι ανεπάγγελτοι επενδύουν για το πολιτικό μέλλον τους και γιατί όχι, το οικονομικό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Επαγγελματίας πολιτικός με εξασφαλισμένο το οικονομικό του μέλλον. Άλλωστε καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, ιδίως όταν αυτή δεν είναι πραγματική δουλειά!
Ώρα αποφάσεων λοιπόν κάθε υποψηφιότητας στην πολιτική σκηνή που κουβαλάει πολύ μέλι, για όσους κατορθώσουν να «τρυπώσουν» μέσα. Αλλά και για όσους δεν το κατορθώσουν, έχει και γι αυτούς πολλά γλυκίσματα!
Καυστικός στην «επιφυλλίδα» του ο Χρ. Γιανναράς: «Το κράτος δεν λειτουργεί για να υπηρετεί τους πολίτες, υπάρχει για να μισθοδοτούνται οι πελάτες των κομμάτων και να καταληστεύουν το κοινωνικό χρήμα οι πραιτωριανοί των «κομμάτων εξουσίας», εργολήπτες και προμηθευτές».
Συμμορίες αετονύχηδων διαφεντεύουν το πελατειακό (των κομμάτων) κράτος. Χωρίς αξιοκρατία και πρόσφατα να στοχοποιείται η αριστεία! Τα κουρέλια κυβερνάνε ακόμα. Ο υπόκοσμος της κομματικής καμαρίλας λειτουργεί για την πάρτη του, αφού γύρω του συγκεντρώνονται και σιτίζονται όλα τα κατακάθια που απομυζούν το δημόσιο χρήμα. Τα ταμεία του κράτους χωρίς έλεγχο σε συμμορίες αετονύχηδων εργοληπτών δημοσίων έργων και καναλαρχών προς έλεγχο της δημόσιας γνώμης!
Για τον επαγγελματία-ανεπάγγελτο πολιτικό είναι «ξένο» στην ιδιοσυγκρασία του το τρίπτυχο «ανιδιοτέλεια-ικανότητα-προσφορά» στο κοινωνικό σύνολο.
Στην Ελλάδα από τότε που υπήρξε «ελεύθερο κράτος», δεν υπήρξε άλλο καθεστώς από αυτό της «κομματοκρατίας». Μια τυραννία της κομματοκρατίας με διαπλεκόμενα κόμματα και γύρω απλωμένος ο υπόκοσμος που λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο.
Για το πώς «δρα» ο υπόκοσμος και πώς όλα γίνονται με την συνεργασία του επαγγελματία πολιτικάντη, μας δίνει μια γεύση ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημ. Παπαγγελόπουλος. Μιλάει για τις μίζες στα εξοπλιστικά και στην καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης.
Είπε μεταξύ άλλων «στα εξοπλιστικά προγράμματα υπήρξε περίοδος που οι μίζες έπεφταν βροχή! Τι βροχή; Καλύτερα θα ήταν να πω καταιγίδα και μάλιστα τροπική ή ακόμα καλύτερα ή χειρότερα, κατακλυσμός. Το δυστύχημα είναι πως μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος, αλλά δυστυχώς και κάποιοι εισαγγελείς και δικαστές έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Η δικαιοσύνη, εκτός από τυφλή, προσέθεσε στα αυτιά της και ωτοασπίδες. Όχι μόνο για να μην βλέπει, αλλά και για να μην ακούει…».
Συγκλονιστική και η δήλωσή του «το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για την λεηλασία του δημοσίου χρήματος…».
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης που κατάντησε την Ελλάδα καμένη γη και έχει συνάψει συμβόλαιο αναξιοπιστίας με την ελληνική κοινωνία.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι να αλλάξει ο διαχειριστής της οικοδομής, αλλά ο τρόπος υπολογισμού των «κοινοχρήστων».
Όταν μπορούν να σου κατάσχουν μισθό και περιουσία επειδή τους χρωστάς 500 ευρώ, γιατί τους προσκυνάς ακόμα; Όταν θα σου κατάσχουν «ηλεκτρονικά» κι αυτή την κατοικία σου, γιατί αντί να επαναστατήσεις, βελάζεις σαν καλό προβατάκι;!
Όταν, κάποτε, για κάποιους η πολιτική ήταν λειτούργημα και όχι επάγγελμα
Μπορεί το πολιτικό σύστημα της «πλέριας» δημοκρατίας στα μεταπολιτευτικά χρόνια να κατάντησε την Ελλάδα καμένη γη και οι μεταπράτες να ήταν «Έλληνες» πολιτικάντηδες, αλλά κάποια άλλη εποχή, υπήρξαν Ελληνόψυχοι πολιτικοί που δεν χρησιμοποίησαν την πολιτική ως επάγγελμα.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι αυτός που έφερε στην Ελλάδα όλη την προσωπική του περιουσία και με δικά του χρήματα ίδρυσε την πρώτη τράπεζα. Είναι αυτός που δεν δέχτηκε να παίρνει μισθό για το λειτούργημα που εκτελούσε, αφού οι Έλληνες υπέφεραν από την φτώχεια!
Ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν είχε δεχτεί ούτε τηλέφωνο στο σπίτι του, για να μην ζημιώσει το δημόσιο ταμείο και κοιμόταν σε στρατιωτικό ράντζο!
Ο Ιωάννης Μεταξάς όταν επέστρεψε από την εξορία, η «Διασυμμαχική Επιτροπή Αποζημιώσεων» του αναγνώρισε ως αποζημίωση 236.500 δρχ. εποχής. Μολονότι η πολυετής εξορία του είχε στοιχίσει πολλά (πούλησε και την οικία της συζύγου του) και είχε ανάγκη χρημάτων για τη ζημιά που έπαθε, αρνήθηκε να εισπράξει το ποσό!
Σε δήλωσή του στην επιτροπή έγραφε: «Δια της παρούσης μου δηλώ πως παραιτούμαι πλήρως και απολύτως ολοκλήρου του επιδικασθέντος ποσού, ως και πάσης άλλης σχετικής απαιτήσεως, αρκούμενος εις την ηθικήν ικανοποίησιν, την απορρέουσαν εκ της αναγνωρίσεως των προσγενομένων μου ζημιών, ηθικήν ικανοποίησιν, ήτις υπήρξε και το μοναδικόν κίνητρον υποβολής της ως είρηται, αιτήσεώς μου.
Παρακαλώ όθεν όπως λαμβανομένης υπ’ όψιν της δηλώσεώς μου ταύτης να διαγραφώ του πίνακος των δικαιούχων».
Η επιτροπή καταχώρησε τη δήλωση εις το πρωτόκολλο και έπαψε τον Ιωάννη Μεταξά να είναι δικαιούχος.
Η «ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ» (15Οκτ. 1922) εδημοσίευσε τη δήλωση Μεταξά περί παραιτήσεώς του «εκ πάσης απαιτήσεως», καθώς και την απάντηση της επιτροπής.
Αφού βάσει ιστορικών στοιχείων έχουμε αυτά τα γεγονότα, ας δούμε τις διαφορές του χθες με τους σημερινούς. Είναι γνωστή η τρομοκρατική επίθεση στον πρ. πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο και ρωτούμε τον κάθε αρμόδιο, εάν η παρακάτω δημοσιευθείσα πληροφορία είναι αληθινή.
Δίδεται, λέει, αποζημίωση εκατομμυρίων στον κ. Παπαδήμο για την τρομοκρατική επίθεση.
Ρωτούμε, όταν ο Ελληνικός λαός πεινάει και τρομοκρατικά επιτίθενται οι δανειστές και οι ντόπιοι πολιτικοί στην τσέπη του, εάν ο κ. Παπαδήμος εισέπραξε το ποσό των εκατομμυρίων ευρώ!!!
Συναίσθημα και πληροφόρηση, για να κρίνουμε και να συγκρίνουμε…
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
