Προς αναζήτηση ηγέτη στο παιχνίδι, ο διάβολος και οι καταραμένοι!
Όταν η ιστορία γράφεται με υποθήκες και κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Η διαιώνιση μιας κατοχής δεν συνάδει για συνύπαρξη ανεξαρτησίας και εθνικής υπερηφάνειας. Όλοι φέρουν ευθύνη για ό,τι συμβαίνει. Ακόμα κι αυτοί που δεν είναι σύμφωνοι, επειδή παραμένουν αδρανείς και με τα χέρια σταυρωμένα.
Το παιχνίδι του πολιτικού συστήματος και του ευρωπαϊκού ιερατείου για την πτώχευση της Ελλάδας, θυμίζει τη συνουσία με τον διάβολο. Εάν αυτό το έλεγε κάποιος, πριν μπούμε στην ΕΟΚ, θα θεωρούνταν προβοκάτσια για τα συμφέροντα της χώρας!
Αυτός που θα το έλεγε, θα κινδύνευε να βρεθεί στην πυρά κι όμως, όπως η γη γυρίζει, έτσι και η ΕΕ αποδείχτηκε η «κόρη του διαβόλου επί της γης».
Οι ξένες δυνάμεις, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δείχνουν να συμπεριφέρονται σαν παιδιά ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν σε μαγαζιά με ζαχαρωτά.
Ο «λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» και με δεδομένο πως δεν υπάρχουν αντιστάσεις από το πολιτικό σύστημα, βοηθούντος του ευρώ και του ευρωπαϊκού ιερατείου, κατάντησαν την Ελλάδα προτεκτοράτο. Ο γερμανικός λύκος ελέγχει και προγραμματίζει το παιχνίδι και κουρδίζει τους παίχτες κατά τα συμφέροντά του. Οι παίχτες φυσικά έχουν το στίγμα της λίστας Λαγκάρντ, της Siemens, της Novartis κλπ., που σημαίνει πως δεν μπορούν να πουν όχι. Μια τύποις δημοκρατία στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων.
«Πώς ο μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Όποιος λοιπόν είναι «καθ’ ημών» θεωρείται εχθρός που ορθώνει εμπόδια στη λειτουργία του πολιτεύματος, κηρύσσεται ταραξίας και μπορεί να μην εξοντώνεται με σφαίρες στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά με τη συνδρομή των συστημικών ΜΜΕ κηρύσσεται εχθρός της δημοκρατίας και εξαερώνεται. Του κολλάνε τη ρετσινιά του συνωμότη κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το πολίτευμα της χώρας λένε πως είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι όμως έτσι; Δημοκρατία σημαίνει ισονομία και ισοπολιτεία. Σημαίνει αξιοκρατία, ήθος των «υπηρετών» του πολιτεύματος και σεβασμό στην αντίθετη άποψη. Η Δημοκρατία είναι ένα άριστο πολίτευμα, αλλά για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζονται δύο πράγματα. Έντιμους πολιτικούς και ενημερωμένους πολίτες, που να γνωρίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους.
Η μεταπολίτευση έχει αποδείξει πως αυτές οι προϋποθέσεις δεν υφίστανται και ένας βασικός λόγος είναι η έλλειψη παιδείας. Η εμπειρία των χρόνων αυτών απέδειξε πως έχουμε κοινοβουλευτισμό και κομματοκρατία. Το κοινοβούλιο απλά πλειοδοτεί σε νόμους υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων και η κομματοκρατία εξυπηρετεί τα προσωπικά της συμφέροντα. Όσο για τιμωρία της ανομίας δεν γεννάται λόγος, διότι όλα είναι ρυθμισμένα με το νόμο «περί ευθύνης υπουργών».
Η Ελλάδα κατάντησε ουραγός της Ευρώπης με κύρια ευθύνη του πολιτικού συστήματος και τη συνενοχή των ψηφοφόρων που παριστάνουν τους πολίτες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που η έλλειψη ηγετών είναι έντονη, το πρόβλημα όλο και διογκώνεται.
«Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι μας και δείχνει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ο ΗΓΕΤΗΣ. Ο Πλάτωνας ως κύρια χαρακτηριστικά της πτωτικής διαδικασίας της δημοκρατίας στην «Πολιτεία» του, αναφέρει την άμετρη ανοχή, τη γενική διάλυση, τον απροσανατολισμό των νέων, τη διάλυση των αξιών και την υποταγή των πολιτικών στις μάζες.
Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Το Σύνταγμα π.χ. λέει «ορκίζομαι πίστη και αφοσίωση στην πατρίδα και στο δημοκρατικό πολίτευμα», αλλά αν το ένα βλάπτει το άλλο, τι γίνεται; Όλοι επικαλούνται ως μέτρο και παράδειγμα την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά η ιδιότυπη αυτή δημοκρατία είχε λίγες χιλιάδες Αθηναίους με δικαιώματα και σχεδόν 200.000 δούλους χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Είχε τις γυναίκες χωρίς δικαιώματα και οι βουλευτές διορίζονταν με κλήρο. Γιατί λοιπόν επικαλούμαστε εκείνη τη δημοκρατία ως πρότυπο;
Στη σημερινή δημοκρατία λείπουν οι ηγέτες και τις περισσότερες φορές ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός υπολείπεται του ποσοστού «κανένας από τους δύο». Όσο για τα πρότυπα που δίνονται στη νεολαία έχουν βάση το survivor, κάποιον ποδοσφαιριστή ή τραγουδοποιό. Η δημοσιότητα δίνει το δικαίωμα εκλογής, αλλά τι μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία;
Δεν είναι ότι σήμερα δεν θα μπορούσε να υπάρξει ηγέτης. Είναι η δομή και λειτουργία της δημοκρατίας όμως, που δεν αφήνει να αναδειχτεί ο ηγέτης. Γι αυτό η δημοκρατία όπως λειτουργεί, έχει αποτύχει, καθώς μετατράπηκε σε κομματοκρατία, με πολύ μεγάλη ευθύνη και συμμετοχή των ΜΜΕ.
Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα της κομματοκρατίας και του πελατειακού συστήματος, όπου τα κόμματα πουλάνε κρατικές θέσεις εισπράττοντας ψήφους, ο Χρ. Γιανναράς λέει: «Ο κομματικών προδιαγραφών δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός είναι τα ες-ες των κομμάτων: στρατός κατοχής της χώρας, εφιάλτης αντικοινωνικής λοιμικής. Αποκλείουν την αξιοκρατία και κάθε ποιοτικό έλεγχο, εξαρθρώνουν την λειτουργικότητα του κράτους και ελαχιστοποιούν την παραγωγικότητα, νομιμοποιούν την ανομία, την κατάφωρη κοινωνική αδικία, κάθε στοιχειώδη ευταξία, κάθε ανθρώπινη στόχευση πέρα από την εγωτική απληστία…».
Στην πράξη λοιπόν, η κομματοκρατία, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ και τα συνδικαλιστικά ες-ες των κομμάτων μπλοκάρουν την ανάδειξη προσωπικοτήτων που θα σταματήσουν τη διάλυση των κοινωνικών δομών και την ανάταση της κοινωνίας. Ίσως η αντίδραση του ΠΑΜΕ στο τελευταίο – δήθεν – συνέδριο της ΓΣΕΕ, ανέδειξε το πρόβλημα που υπάρχει στην συνδικαλιστική αρένα.
Για να αναδειχτούν προσωπικότητες έξω από τον έλεγχο της κομματοκρατίας, πρέπει να λειτουργήσουν κάποιοι πυλώνες ανάσχεσης. Η Παιδεία (Πανεπιστήμια, Ακαδημία), η Δικαιοσύνη (όχι ελεγχόμενη από το κόμμα και κατάργηση του υπουργείου Δικαιοσύνης), οι Ένοπλες Δυνάμεις (ως δύναμη υπεράσπισης των συνόρων και μη ελεγχόμενες από το πολιτικό σύστημα) και η Εκκλησία (ως φύλακας των αξιών).
Ο ΗΓΕΤΗΣ δεν θα καθοδηγείται από το πλήθος, αλλά θα είναι ο ΟΔΗΓΟΣ. Θα γνωρίζει ιστορία, διότι όποιος θέλει να γράψει ιστορία, πρέπει πρώτα να τη μελετήσει. Και οι ηγέτες που έγραψαν ιστορία, είναι αυτοί που διαχρονικά κινητοποίησαν τις μάζες.
Είπε ο Ναπολέοντας: «Εκείνος που κινεί τις μάζες, αλλάζει την όψη του κόσμου». Γνώριζε πολύ καλά πως στην ιστορία και την πολιτική δεν κρίνονται οι προθέσεις, αλλά τα αποτελέσματα.
Ας σταθούμε στο μέγεθος ενός ηγέτη που έγραψε ιστορία, τον Ιωάννη Καποδίστρια και του οποίου η υστεροφημία έμεινε ως παρακαταθήκη… «Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Μπορεί κάποιος να συγκρίνει τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια με τους σημερινούς; Εκείνος δημιούργησε κράτος από το χάος, ενώ οι σημερινοί παρέλαβαν κράτος και δημιούργησαν χάος και ερείπια!
Ο αληθινός ηγέτης δεν αρκείται να δίνει εντολές, μπαίνει μπροστά και καθοδηγεί με το παράδειγμά του…
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
