Το κλαρίνο στα μονοπάτια των Κυρατζήδων – Η φωνή του βουνού που δεν σώπασε ποτέ

Στα μονοπάτια που κάποτε διάβαιναν οι κυρατζήδες, φορτωμένοι με ιστορίες, κόπο και μεράκι, η μουσική δεν έλειπε ποτέ. Το κλαρίνο με τη σπαρακτική του φωνή έγινε ο εκφραστής της ψυχής της Ηπείρου, της Ρούμελης και της Θεσσαλίας.

Δεν είναι απλώς ένα όργανο· είναι η φωνή του βουνού, του αποχωρισμού, του γλεντιού και του πόνου. Όταν το φυσά ο δεξιοτέχνης, γίνεται λέξη, προσευχή, παράπονο και λύτρωση.

Από πανηγύρια σε καφενεία και από λιβάδια σε περάσματα, το κλαρίνο συντρόφευε τις παρέες, τις πορείες, τους χορούς. Και στα μονοπάτια των Κυρατζήδων εκεί που η σιωπή της φύσης ζητά συντροφιά το κλαρίνο μιλούσε με τη γλώσσα της καρδιάς.

Και σήμερα ακόμα, στο Βόιο και στα χωριά γύρω του στο Κεράσοβο,/Αγία Παρασκευή ,στο Πολυνέρι ,στην Αβδέλλα,στον Πεντάλοφο, στη Σαμαρίνα, στον Αυγερινό, στην Εράτυρα το κλαρίνο συνεχίζει να στήνει γλέντια και να ενώνει γενιές. Στα καλοκαιρινά πανηγύρια, με τα παραδοσιακά τραπέζια στη σειρά, τις φωτιές να καίνε πίσω από τις πλατείες, και τους χορούς να σέρνονται ως τα ξημερώματα, το κλαρίνο ηχεί σαν κάλεσμα: «Ελάτε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε».

Οι νέοι πιάνουν το χορό μαζί με τους παλιότερους, τα νταούλια κρατούν τον ρυθμό, και οι οργανοπαίκτες – άλλοι ντόπιοι, άλλοι γυρολόγοι, μα όλοι μεράκλήδες – κρατούν ζωντανή τη φλόγα. Κάθε χρόνο, παρά τις αλλαγές των καιρών, τα ίδια χωριά, οι ίδιες πλατείες, οι ίδιες πεζούλες γεμίζουν με ήχο και ιστορία.

Τα κλαρίνα δεν σώπασαν. Στους ήχους τους χτυπά ακόμα η καρδιά της Ρούμελης, της Ηπείρου, της Μακεδονίας. Και όσο υπάρχουν πανηγύρια σε αυτά τα χωριά, όσο οι νότες ανεβαίνουν στις πλαγιές και στα περάσματα, οι φωνές των προγόνων θα μας συντροφεύουν

Sissi Piteni