Στη χώρα της μεγάλης θολούρας έχουμε μπερδέψει τα πάντα: τους βουλευτές με τους υπουργούς, τη λαϊκή βούληση που εκφράζεται διά της εκλογής Βουλής με το πρόσωπο του πρωθυπουργού, τους χρήστες των σιδηροδρομικών γραμμών (Hellenic Train) με τους διαχειριστές των γραμμών και κυκλοφορίας (ΟΣΕ) και πάντα τους επιχειρηματίες με τις επιχειρήσεις τους.
Το τελευταίο οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ η συντριπτική πλειονότητα είναι πολύ μικρές· πρωτίστως ατομικές ή έστω με έναν ή δύο εργαζομένους. Ετσι, διαιωνίζεται μια μεγάλη παθογένεια της ελληνικής επιχειρηματικότητας, την οποία ένας παλιός καθηγητής ονόμαζε «η ίδια τσέπη». Ο επιχειρηματίας ταυτίζεται νοερώς με την επιχείρησή του. Χρησιμοποιεί την «ίδια τσέπη» για την επιχείρηση και για τις προσωπικές του ανάγκες. Ετσι, αν ζημιώνεται χάνει το σπίτι του και αν κερδίζει αγοράζει πολυτελή αυτοκίνητα, αντί να επανεπενδύει τα κέρδη του για να μεγαλώσει την επιχείρηση και σιγά σιγά να φτάσουμε σε άξια λόγου εταιρικά σχήματα.
Τη νοοτροπία αυτή καλλιεργούν οι τράπεζες, που δεν δανειοδοτούν μια καλή ιδέα, αλλά με βάση την προσωπική περιουσία του επιχειρηματία. Την καλλιεργεί και το κράτος διά της φορολογικής πολιτικής, αθροίζοντας το λάδι, που είναι το εισόδημα των επιχειρήσεων (κέρδη), και το ξίδι που είναι το εισόδημα των επιχειρηματιών (μερίσματα). Ετσι, προκύπτει το λαδόξιδο του φορολογικού συντελεστή 27% επιχειρηματιών – επιχειρήσεων.
Γράφαμε και παλιότερα («Περί φόρων και τάφων», 12.9.2010) ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε το νομικό πρόσωπο-επιχείρηση από τα φυσικά πρόσωπα-ιδιοκτήτες, που μπορεί να είναι ένας ή χιλιάδες μέτοχοι. Τα νομικά πρόσωπα χρησιμοποιούν πόρους του κράτους για να κάνουν τη δουλειά τους. Πάνε στα δικαστήρια για την επίλυση διαφορών· αστυνομία και πυροσβεστική προστατεύουν την περιουσία τους, μαγαζιά, αποθήκες κ.ά. Αλλά δεν αρρωσταίνουν για να πάνε στο νοσοκομείο, ούτε στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο. Συνεπώς ο φόρος εισοδήματός τους (φόρος επί των κερδών) πρέπει να είναι χαμηλός, ίσα ίσα για να χρηματοδοτούν τις κρατικές υπηρεσίες που χρησιμοποιούν· 5%-10%, αντί του 22% που ισχύει σήμερα.
Αν τα κέρδη μείνουν αδιανέμητα, δηλαδή επανεπενδύονται, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το νομικό πρόσωπο εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του, πλήρωσε δηλαδή για τις υπηρεσίες που λαμβάνει από το κράτος. Από τη στιγμή όμως που τα κέρδη θα διανεμηθούν, παύουν να είναι της επιχείρησης και γίνονται εισόδημα του φυσικού προσώπου Χ, που πρέπει να φορολογείται εξίσου με τα εισοδήματα του φυσικού προσώπου Ψ που τα έχει από την εργασία του.
