Το λεωφορείο του πατέρα μου Αναμνήσεις σε ένα παλιό ΚΤΕΛ. Γράφει ο Γιάννης Νεβεσκιώτης

Μέσα σε αυτό το λεωφορείο βρίσκονται ομορφες αναμνήσεις. Η μυρωδιά του πετρελαίου, ο ήχος της μηχανής που γουργούριζε και πολλές φορές με νανούριζε. Τα πράσινα, μπλε και κίτρινα εσωτερικά φώτα μιας άλλης εποχής, που στα παιδικά μου μάτια έμοιαζαν το ίδιο μαγικά με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Και φυσικά, η προνομιακή μου θέση: το κάθισμα του συνοδηγού.

Τότε δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας. Στην πλάτη κάθε καθίσματος υπήρχε τασάκι, γιατί οδηγός και επιβάτες μπορούσαν να καπνίσουν, ανοίγοντας απλώς το παράθυρο δίπλα τους. Αυτό,μαζί με το ποιος θα κατεβάσει την κουρτίνα, ήταν συχνά αιτία μικρών διαπληκτισμών. Ο εισπράκτορας έκοβε τα εισιτήρια που έμοιαζαν με λαχνούς σε πανηγύρι.

Κι εγώ, για να πάρω αύξηση στο χαρτζιλίκι, έπρεπε να μαζέψω σε ένα κουβαδάκι τα αποτσίγαρα και τα πεταμένα εισιτήρια. Το μεροκάματό μου γινόταν δεκαρικάκια και εικοσαρικάκια, που τα «επένδυα» παίζοντας Τέτρις και Πακμαν στο καφενείο του ΚΤΕΛ.

Στα δρομολόγια οι επιβάτες έπιαναν την κουβέντα μεταξύ τους κι εγώ άκουγα με προσοχή. Συχνά ρωτούσαν και τον πατέρα μου. Αν δεν του άρεσε το θέμα, τους έδειχνε την πινακίδα:

«ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ».

Αλλιώς τοποθετούνταν, αλλά χωρίς πολλά-πολλά καθως ήταν ο κύριος οδηγός ε και, όσο να ’ναι, ήθελε να κρατάει τα προσχήματα. Η ερώτηση που τον θυμωνε ήταν ” πότε θα φτάσουμε ” . Απαντούσε κοφτά κάτσε να φτάσουμε και βλέπουμε τί ώρα θα είναι. Πάντως σχεδον υποχρεωτικά άκουγαν τις κασέτες του ..καταστήματος Καζαντζίδη κτλ

Αυτές οι βόλτες γίνονταν τα καλοκαίρια, όταν δεν είχαμε σχολείο. Πήγαινα και τον περίμενα στο κτελ μέχρι να φανεί και τρύπωνα στο λεωφορείο. Αν το δρομολόγιο ήταν μακρινό, όσο κι αν χαιρόταν, μου έλεγε: «Πάλι ήρθες; Κάτσε να πάρω τη μάνα σου τηλέφωνο να της τα πω. Κάτσε σπίτι να διαβάσεις κάνα βιβλίο, μη μπλέξεις με τα παλιοσίδερα όπως εγώ…» Εμείς τότε από τα 7 ανοίγαμε την πόρτα και εξαφανιζόμασταν.

Πόσο το εννοούσε δεν το ήξερε ούτε εκείνος — ούτε εγώ.

Γιατί ένα «παλιοσίδερο» σαν κι αυτό αρκούσε για να μας ζει αξιοπρεπώς και σήμερα έχει ξεχωριστή θέση συγκινώντας καθέναν για τον δικό του λόγο. Και σαν αρχαιολόγος , αντιλαμβάνομαι την αξία των αντικειμένων: όχι μόνο για αυτό που είναι, αλλά και για όλα όσα μας φανερώνουν για τον άνθρωπο.

Γιατί μας θυμίζουν μια πιο ανθρώπινη εποχή που δυστυχώς, δεν ξαναγυρίζει.