Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε από το debate. Αλλά μια βαθύτερη ανάγνωση είναι αναγκαία.

του Ελευθερίου Τζιόλα

Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε από το debate. Αλλά μια βαθύτερη ανάγνωση είναι αναγκαία.

Όλοι οι αντικειμενικοί κριτές μιλούν με καλά λόγια για το χθεσινό debate μεταξύ των 6 υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Υπογραμμίζουν μάλιστα ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε από αυτή την ανοιχτή -την πιο ανοιχτή από κάθε άλλη μέχρι σήμερα- ανάλογη διαδικασία. Πράγματι, ως γενική τάση, στα πλαίσια και της γενικότερης, αντίστοιχης ανοδικής δημοσκοπικής τάσης, το χθεσινό debate καταγράφει μια ενίσχυση στην εικόνα και την απήχηση του ΠΑΣΟΚ.

Τονίζω, εδώ, ότι αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να κάνει ένα ακόμη παραπέρα βήμα, αν πράγματι επιθυμεί να κατοχυρώσει, να επεκτείνει και πολιτικο-οργανωτικά αυτή την ενίσχυσή του, την 6ηκαι 13η Οκτωβρίου, -όπως το ευχήθηκαν και οι 6 υποψήφιοι- πρέπει να υλοποιήσει την πρότασή μου που υπεύθυνα και με τόλμη, δημόσια από 13/9. κατέθεσα: 1. Να κάνει δημόσια καμπάνια πρόσκλησης/ συμμετοχής στις εκλογές απ΄όλα τα ΜΜΕ, και 2. Κάθε ψηφοφόρος της 6ης Οκτωβρίου να δηλώσει τη συμμετοχή σε δύο από τους Τομείς Δράσης και Πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.( βλ. αναλυτικά: https://www.facebook.com/groups/251193938274850/permalink/8357522687641894/)

Ας επιδιώξουμε, όμως, μια πληρέστερη αξιολόγηση/εκτίμηση σχετική με το αποτύπωμα από το προφίλ κάθε υποψηφίου (τα ισχυρά και αδύνατα σημεία του), από τα βαθύτερα στοιχεία ανταγωνισμών, αποκλίσεων και πιθανών συγκλίσεων, από το νέο εσωτερικό κομματικό οικοσύστημα που τείνει να διαμορφωθεί. Οι παραπάνω αναφερόμενοι τρεις τομείς αξιολόγησης (στόφα κάθε υποψηφίου, πολιτικές αντιθέσεις τους, εσωκομματικό πεδίο), στην τρέχουσα δημοσιογραφία, συνήθως εκφυλίζονται σ΄ένα πικάντικο κύμα παραπολιτικών και προσωπικού κουτσομπολιού, αφυδατώνοντας το πολιτικό περιεχόμενο, συντελώντας έτσι στην περαιτέρω κατάπτωση της πολιτικής και του όποιου διασωζόμενου πολιτικού βίου.

Οι 6 υποψήφιοι Πρόεδροι: σημεία υπεροχής (και ποια);

Οι 6 υποψήφιοι αποτελούν, ασφαλώς με διακυμάνσεις και αποχρώσεις, σημαντικά στελέχη -πρώτης γραμμής -του ΠΑΣΟΚ κι αυτό εμφανίσθηκε, επιβεβαιώθηκε στο χθεσινό debate. Σημειώνω, πάντως, ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει και πολύ σημαντικό αριθμό άλλων στελεχών που μπορούν και να σταθούν και να ανταποκριθούν όχι μόνο στις χθεσινές απαιτήσεις του debate, αλλά πολύ περισσότερο και κυρίως στις απαιτήσεις και τις ευθύνες ενός σύνθετου έργου παραγωγής και άσκησης/ εφαρμογής πολιτικών με ουσία και προοδευτική ταυτότητα.

Η συνολικότερη εικόνα, όπως αποτυπώθηκε, ανέδειξε ένα καθοριστικό άξονα για την εσωτερική ενότητα και συντεταγμένη πορεία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, την χωρίς καίριες αποκλίσεις και μείζονα ρήγματα, πορεία του ΠΑΣΟΚ. Ο άξονας αυτός, της ενότητας -ένα από τους πιο σημαντικούς για μια Παράταξη (όπως το νέο ΠΑΣΟΚ) κοινωνικής πλειοψηφίας και κυβερνητικής προοπτικής- αφορά πρωτίστως στον αυριανό Ηγέτη (αυριανό Πρόεδρο). Σχετίζεται με τον αυριανό Πρόεδρο όχι απλώς με την έννοια των δικών του δηλώσεων ή της όποιας δικής του ρητορικής. Αλλά με την αποδοχή και την εκτίμηση, που ο ίδιος απολαμβάνει μεταξύ των συνυποψηφίων του και ευρύτερα μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών στελεχών. Εκτίμηση που, βεβαίως, κι ο ίδιος πρέπει να έχει κατακτήσει με τη δράση του, τις πρωτοβουλίες του, τη στάση και το λόγο του. Και, επίσης, το κύρος του. Κύρος παράδοσης και ατομικό, μορφωτικής και επιστημονικής επάρκειας και αγωνιστικής πορείας. Στο χθεσινό, λοιπόν, debate, αυτός ο καίριος άξονας, το καίριο κριτήριο της ενότητας (ενότητα πορείας και μάχης), πέρα από ρητορικές εκφράσεις, αναδείχθηκε, έμμεσα μεν, αλλά πεντακάθαρα ποιος το συγκεντρώνει. Ήταν -είναι- ο Παύλος Γερουλάνος!

Εξηγούμαι… Ο Παύλος Γερουλάνος, έμμεσα και υποδόρια μεν, αλλά καθαρά έτυχε -και τυγχάνει- συνολικής αποδοχής και πραγματικής εκτίμησης (έως ανοιχτού σεβασμού θα μπορούσαμε να πούμε, σε περιπτώσεις, π.χ., του Χάρη Δούκα και της Νάντιας Γαννακοπούλου). Δεν δέχτηκε καμία αμφισβήτηση. Καμία αντίθεση, ούτε σχετικά με την διαχρονική πολιτική του συνέπεια (π.χ., η πολυμερής κριτική προς την Άννα Διαμαντοπούλου), ούτε με την πολιτική & θεσμική του επάρκεια (π.χ., η κριτική -με ακρότητα φορές-προς τον Χάρη Δούκα). Δεν είχε σε βάρος του επί της ουσίας καμία αιχμή ή απορριπτική κριτική. Αντίθετα διαπιστώνονταν (πολύπλευρα με τους συνομιλητές του) η δυνατότητα σύγκλισης/ σύνθεσης πάνω σε υγιή πολιτική βάση με αξιοποίηση και της πλούσιας εμπειρίας (κι αυτό δεν ήταν -δεν είναι- μόνο αποτέλεσμα της γνήσιας, έμφυτης ευγένειας του).

Η Ενότητα και η εγγύηση της

Το κριτήριο αυτό, της ενότητας, αποτελεί τον άξονα του πραγματικού αξιόμαχου ενός Φορέα που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία. Αλλά και μιας Ηγεσίας που διαθέτει -αλλά και προάγει- το ενωτικό περιβάλλον με την αξιοποίηση όλων των στελεχών που έτσι ή αλλιώς έχουν δείξει ότι τον αποδέχονται και θα συμπορευτούν παραγωγικά και μαχητικά. Το κριτήριο αυτό (της διασφάλισης της ενότητας -πολιτικής, οργανωτικής, αγωνιστικής), ιδιαίτερα την περίοδο που διανύουμε, με δεδομένη την ευρύτερη κρίση στον χώρο της Κεντροαριστεράς και τα διασκορπιστικά φαινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά κεντρική, καθοριστική σημασία. Και είναι αν όχι σημαντικότερο, οπωσδήποτε ισοδύναμο, της πολιτικής επάρκειας και των ηγετικών ικανοτήτων. Και από τη σκοπιά αυτή, λοιπόν, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ο Παύλος Γερουλάνος, αντικειμενικά, αποτελεί τον υποψήφιο Πρόεδρο-κλειδί (!), ένα ηγετικό στέλεχος με πειστήρια εγγυητή! Όταν, μάλιστα, για τους άλλους υποψηφίους -και οπωσδήποτε για τους άλλους 3 επικρατέστερους- έχουν διατυπωθεί ανοιχτά μείζονες επιφυλάξεις, έως και επιθετικές ενστάσεις…

Ενότητα, που από κει και πέρα, αφορά ασφαλώς και στο κάθε στέλεχος και μέλος του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την προς τα μπρος ελπιδοφόρα κίνηση όλου του ΠΑΣΟΚικού δυναμικού και ενός νέου προοδευτικού πολιτικού συσχετισμού.

Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων και η δημοφιλία Γερουλάνου

Το στοιχείο αυτό (της ενότητας), όπως περιγράφεται, στην περίπτωση του Π. Γερουλάνου έχει και μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση.

Στην εκτίμηση ψήφου για τους επικρατέστερους από τους 6 υποψηφίους, οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να έχουν -και δεν έχουν- αξιοπιστία, λόγω του ότι δεν είναι προσδιορισμένο το εκλογικό σώμα των ψηφοφόρων που θα προσέλθουν την 6η Οκτωβρίου στις κάλπες και επί του οποίου θα έπρεπε να γίνουν οι μετρήσεις και μάλιστα με βάση τους κανόνες της Στατιστικής για τις δημοσκοπήσεις. Χωρίς αυτό το στοιχείο βάσης, κάθε εκτίμηση στους πιθανούς (156 ή 346 κλπ, που ίσως θα έρθουν στην κάλπη της 6ης/10.), καμία εκτίμση δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη και σοβαρή. Και οι δημοσκοπικές εταιρείες δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν πέσει -και θα ξαναπέσουν- έξω (αλλά, τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα…). Ωστόσο, στις δημοσκοπήσεις υπάρχει και κάτι σοβαρό και αξιόπιστο. Ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο εύρημα, μεγάλη σημασίας. Πρόκειται για την καταγραφόμενη δημοφιλία των υποψηφίων. Στη δημοφιλία των υποψηφίων ο Παύλος Γερουλάνος καταγράφει σταθερά και επανειλημμένα, εξαιρετικά ποσοστά: 60% – 70%! Γεγονός που επιβεβαιώνει την πολύ μεγάλη κατ΄αρχήν αποδοχή, τη θετική γνώμη του συνολικού εκλογικού σώματος. Θα μπορούσαμε, χωρίς να κάνουμε λάθος, να πούμε όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ψηφοφόρων. Αυτό το θετικό πλεονέκτημα, αποτελεί τελικά και αδιαμφησβήτητο, ισχυρό πλεονέκτημα του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, αν ο Παύλος Γερουλανος εκλεγεί Πρόεδρος του. Ταυτόχρονα δείχνει με ευκρίνεια τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει η υποψηφιότητα Γερουλάνου. Αφού δείχνει ότι όλοι αυτοί που έχουν θετική γνώμη για τον Παύλο Γερουλάνο θα μπορούσαν να είναι ψηφοφόροι του, την 6η Οκτωβρίου, αφού η εκλογή Προέδρου του ΠΑΣΟΚ απευθύνεται σε όλους τους πολίτες-ψηφοφόρους.

Πολιτικές προτάσεις και επάρκεια των υποψηφίων

Καίριο άξονα, και σε περιπτώσεις σημαντικότερο, πέραν, της ενότητας, αποτελεί η Πολιτική Πρόταση, το Σχέδιο. Το σχέδιο δεν μπορεί να εξαντλείται, ούτε να υποκατασταθεί από συνθήματα, αντίθετα τα συνθήματα -πάντα χρήσιμα- πρέπει να αποκρυσταλλώνουν εύληπτα και λακωνικά, σχεδόν μονολεκτικά, το περιεχόμενο του Σχεδίου. Ούτε τα συνθήματα μπορούν να εξαντλούνται -κι αυτό να είναι όλο κι όλο- στην αντίθεση με την κυβέρνηση και την εξουσία, ουσιαστικά αποκαλύπτοντας την αδυναμία στην ύπαρξη σχεδίου για το αύριο και τις πραγματικές ανάγκες της Χώρας και της Κοινωνίας.

Στο debate, λόγω και του περιορισμένου χρόνου ανάπτυξης των απόψεων των υποψηφίων επί της ουσίας των πολιτικών, αλλά και λόγω των ερωτήσεων των δημοσιογράφων -πλην πράγματι ορισμένων πολύ εύστοχων του κ. Κουβαρά- δεν κατορθώθηκε να αναδειχτεί ο πλούτος -όποιος υπήρχε και όσος διέθετε ο κάθε υποψήφιος. Ωστόσο, κι εδώ μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι σε ορισμένους υπήρχε μια αυτοπεποίθηση πολιτικής επάρκειας και πραγματικών δυνατοτήτων ανταπόκρισης σε σύνθετα ζητήματα/προβλήματα, σαν αυτά που έχει μπροστά του το ΠΑΣΟΚ, και σαν εκείνα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει όταν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα κληρονομώντας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη μια κατάσταση δεινή και αποσαθρωμένη.

Στα πλαίσια αυτά, ο Παύλος Γερουλάνος -έχοντας πίσω του ένα πράγματι πρωτοποριακό, συγκροτημένο και επεξεργασμένο Πλαίσιο Πολιτικής, το Σχέδιο ‘’Αναγέννηση’’- και η Άννα Διαμαντοπούλου κατέγραψαν μια αξιόλογη παρουσία και ένα σοβαρό λόγο, έχοντας να πουν πολύ περισσότερα… Ο Νίκος Ανδρουλάκης στάθηκε, υπερασπιζόμενος όχι πάντα με σαφήνεια, το υφιστάμενο από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές πράγματι αξιόλογο Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο πάντα σε άμυνα και αμηχανία… Ο Χάρης Δούκας, εμφανίζοντας μια ανεξήγητη αστάθεια, κατέφυγε σε απλουστευτικά συνθήματα, απογοητεύοντας… Ο Μιχάλης Κατρίνης, με σταθερή επίκληση ταυτοτικών στοιχειών του ΠΑΣΟΚ, δεν κατόρθωσε, παρά την επικοινωνία με το θυμικό του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, να ξεφύγει από μια κάποια γενικολογία… Η Νάντια Γιαννακοπούλου, δείχνοντας στοιχεία μιας αγωνίστριας με τιμιότητα, έχει μπροστά της άπλετο χρόνο…

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει -ή όχι- να δίνει πρώτος τη μάχη στη Βουλή (να είναι βουλευτής);

Ένα θέμα, που από την πλευρά μας, είχε τεθεί με ένταση και στις εκλογές Προέδρου του 2021, ήταν -και είναι- αν είναι σωστή, τελικώς χρήσιμη και η μόνη αποτελεσματική, η άποψη ότι: ο Πρόεδρος να είναι Βουλευτής (με την έννοια της αναμέτρησης, της σύγκρουσης και της σύγκρισης με τον σημερινό πρωθυπουργό, κ. Μητσοτάκη, στο κυρίαρχο πεδίο της Βουλής, ώστε από εκεί να τον οδηγήσει στην ήττα και την πτώση). Είναι διαρκώς πιο φανερό, ότι αυτή η άποψη, βρίσκει συνεχώς και μεγαλύτερη απήχηση. Εν όψει και του γεγονότος ότι μπροστά υπάρχουν σχεδόν τρία χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, ο Πρόεδρος δεν μπορεί να μην βρίσκεται, ως βουλευτής, στη Βουλή. Ότι δια αντιπροσώπου -δηλαδή, μέσω του ορισμένου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και με απουσία του προέδρου- δεν μπορεί κάποιος να γίνει πρωθυπουργός!

Μηδενισμένο κοντέρ και οι Έλληνες δημοκράτες που έχουν την ευκαιρία στα χέρια τους

Μπροστά μας, μέχρι την πρώτη Κυριακή (6/10.) έχουμε δώδεκα μέρες, και το παιχνίδι μετά το debate είναι σαν να ξεκινάει με μηδενισμένο το κοντέρ!

Οφείλουμε να πούμε ότι η εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς υπερβολή, και μάλιστα με τον τρόπο που γίνεται (δυνατότητα συμμετοχής με ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό κάθε Ελληνίδας και Έλληνα εκλογέα), αποτελεί μια στιγμή καθοριστική. Καθοριστική, διότι οι εκλογείς της Κυριακής, της 6ηςκαι εν συνεχεία της 13ης Οκτωβρίου -ο κάθε πολίτης- θα καθορίσουν ποιος θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, του σημερινού αντιπολιτευτικού πόλου και πιθανότατα ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός της επόμενης κυβέρνησης.

Πράγματι, αυτή η μοναδική ευκαιρία και για τον κάθε Έλληνα και την κάθε Ελληνίδα, ιδιαίτερα τους δημοκράτες, δεν πρέπει να χαθεί!…

Ελευθέριος Τζιόλας