Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας! Δεν μπορεί να παραμένουμε απαθείς στην καταστροφή της Ελλάδας

Η περιπέτεια της Ελλάδας ξεκίνησε το 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να σκεφτεί το καλό της χώρας, που απαιτούσε εθνική υπευθυνότητα και κοινή προσπάθεια -αν όχι από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, τουλάχιστον από τα κόμματα εξουσίας-, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα που του έδινε το Σύνταγμα να ρίξει την κυβέρνηση.

Στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο, κάτω από συνθήκες που είναι εθνική ανάγκη να διερευνηθούν και να διευκρινιστούν, αφού ο δρόμος αυτός έβαλε την πατρίδα μας σε έναν δρόμο που ίσως αποδειχτεί ότι είναι χωρίς γυρισμό, υπό την έννοια ότι η Ελλάδα την επομένη της κρίσης θα είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική χώρα από εκείνη που γνωρίζαμε πριν από την κρίση.

Τότε, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έβαζε την Ελλάδα στο «φέρετρο» των Μνημονίων, το άλλο κόμμα εξουσίας, με ηγέτη τον Αντώνη Σαμαρά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη αλλά και στη νομιμοποίηση του κινήματος των αγανακτισμένων στην ελληνική κοινωνία, ενός κινήματος που έπαιξε τον ρόλο του άλλου «δούρειου ίππου» για την καταστροφή της Ελλάδας, την οποία βιώνουμε αυτά τα έξι χρόνια.

Κι αυτό γιατί, αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν κάποια ντόπια και ξένα συμφέροντα που ήθελαν την καταστροφή και τη λεηλασία της Ελλάδας, τα συμφέροντα αυτά, για να εκπληρώσουν τους σκοπούς τους, ήθελαν μια διχασμένη Ελλάδα στη βάση ενός κίβδηλου και απολύτως καταστροφικού διλήμματος (Μνημόνιο – αντιμνημόνιο), επομένως κάθε φορά μια αδύναμη κυβέρνηση, η οποία δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, ούτε να εφαρμόσει αποτελεσματικά ένα πρόγραμμα που θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση.

Και για όσους πολιτικά ανόητους προσπαθούν να επιρρίψουν τις ευθύνες σε ξένους και άλλους παράγοντες, και όχι στις δικές τους καταστροφικές και προδοτικές επιλογές, καλό είναι να δουν με προσοχή το παράδειγμα της Κύπρου, όπου οι πολιτικές δυνάμεις, έπειτα από μια απόπειρα «επαναστατικής γυμναστικής» που κράτησε μόνο μία εβδομάδα, κλείστηκαν σε μια αίθουσα και κάθισαν γύρω από το τραπέζι του Εθνικού Συμβουλίου, αποφασίζοντας να μείνουν ενωμένοι γύρω από έναν σκοπό: να βγάλουν την Κύπρο από την κρίση και τα Μνημόνια. Και τον πέτυχαν.

Στην Ελλάδα, η ανευθυνότητα, η εξουσιομανία και ο οπορτουνισμός επικράτησαν του πατριωτικού καθήκοντος, με αποτέλεσμα ξένα και ντόπια συμφέροντα να βρουν τη χρυσή ευκαιρία που περίμεναν για να λεηλατήσουν την Ελλάδα.
Αυτά τα έξι χρόνια η συνεχιζόμενη κρίση από τη μια πλευρά διέλυσε το πολιτικό σύστημα και τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί μετά τη Μεταπολίτευση, και από την άλλη ανέδειξε ριζοσπαστικές δυνάμεις που κινούνται μέσα στο λεγόμενο «αντιμνημονιακό τόξο», οι οποίες και κατέλαβαν την εξουσία, ακολουθώντας ακριβώς τον ίδιο καταστροφικό δρόμο που ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου, δηλαδή έριξαν την κυβέρνηση με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ομως, παρότι οι προηγούμενες πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 έως το 2010, όταν αρχίζει η εποχή των Μνημονίων, έκαναν σοβαρά λάθη, όπως η υπερχρέωση της χώρας, η κομματικοποίηση του κράτους και η αδυναμία καταπολέμησης της διαφθοράς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είχαν ένα μίνιμουμ σοβαρότητας και δεν οδήγησαν τη χώρα στην πλήρη διάλυση.

Από τη στιγμή που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δυνάμεις του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου», η Ελλάδα έχει μπει σε πορεία διάλυσης.
Το εξάμηνο της λεγόμενης «διαπραγμάτευσης», που η πατρίδα μας εξευτελίστηκε διεθνώς από έναν ανίκανο πρωθυπουργό και έναν ανόητο υπουργό Οικονομικών, κατέληξε σε ένα φιάσκο που θα μείνει στην Ιστορία, σε ένα φιάσκο που επιστεγάστηκε από το προδοτικό δημοψήφισμα, τον έλεγχο κεφαλαίων και το ξεπούλημα των τραπεζών, το οποίο οδηγεί σε πλήρη αφελληνισμό την οικονομία της πατρίδας μας.

Η πολιτική της κυβέρνησης στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό οδηγεί την πατρίδα μας στην ισλαμοποίηση και ακυρώνει στην ουσία το νόημα, αλλά και τα αποτελέσματα της Επανάστασης του 1921.
Και το κυριότερο: Ενώ η κυβέρνηση οδηγεί την πατρίδα στην καταστροφή, το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αντιδράσει και ο λαός παρακολουθεί απαθής τη διάλυση της χώρας.
Ομως, ήλθε ο καιρός οι πολίτες να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες που τους αναλογούν και να αντιδράσουν, για να σωθεί η χώρα. Δεν μπορεί να παραμένουμε απαθείς στην καταστροφή της Ελλάδας. Πρέπει να αντιδράσουμε.

Σάββας Καλεντερίδης