Αυτή η θολή και παγερή όψη του παιδικού του προσώπου…που τα μάτια του σπινθήριζαν μια εκκωφαντική άρνηση και μια ατέρμονη αναζήτηση απάντησης για τον ζόφο της ανθρώπινης ψυχής… που τρύπησε την καρδιά του και χύθηκε και η τελευταία σταγόνα κουράγιου…που μάτωσε και σπίλωσε για πάντα το αγνό ολόλευκο ροδοπέταλο της ελπίδας, της ζωής και πλήγωσε θανάσιμα την ανέμελη νιότη…αυτή θα μου μείνει βασανιστικά χαραγμένη στο μυαλό!
Η πολλά υποσχόμενη αγκαλιά του τέρατος που με τα φτερά του αγκάλιασε τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα ευκρινή τραύματα του αγγέλου ήταν η «ικαρεια» παγίδα και φυλακή του…
Τα φτερά έλιωσαν κ ξεγυμνώθηκε όλη η ασχήμια του τέρατος και το καυτό κερί άχνιζε όλη τη δυσωδία της ψυχής του…έσταξε στο αθώο και ανυποψίαστο χαμόγελο του κ το πάγωσε!
Κάνει παγωνιά στον κόσμο…η φύση ερήμωσε από αγάπη και μοιάζει ο άνθρωπος ναυαγός σε ένα έρημο νησί κατατρεγμένος από αδηφάγες ερινύες που απειλούν να κατασπαράξουν την ύπαρξη του… γι’ αυτό το ηθικό έγκλημα…
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
