Όταν η ελευθερία απεγκλωβίζει σε επίπεδο φυσικά επιλογής τον λόγο, η αναγκαιότητα είναι δεδομένη.
Όπως κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα των αποκριών, ο Γιάννης Πλόσκας με τον σύλλογο Κασμιρτήδις ανεβάζουν θεατρική σάτιρα. Φέτος ο τίτλος είναι: Τ΄Σ ΓΛΥΚΑΣ ΤΑ ΙΛΙΑΤΣΙΑ. Μια παράσταση (δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργο) που ελευθερώνει τον περιορισμό της σκέψης σε επιθυμία του χτες.
Ο Γιάννης σκωπτικός αρθογράφος και συγγραφέας προηγείται του σήμερα και κυριαρχεί την εβδομάδα των αποκριών έχοντας σαν όπλο το ¨υπαρκτό¨ του παλαιού, απόλυτα όμως αυθεντικό σαν άριστος γνώστης της τοπολαλιάς.
Η παρέα «των ηθοποιών» εντυπωσιάζει με το ελεύθερο πράττειν στην σκηνή του θεάτρου καθορίζοντας ανερμήνευτα (πολλές φορές) τον Λόγο-Τρόπο.
Οι ήρωες του έργου προκαθορισμένοι, φωτίζουν με φαλλικό τρόπο την ουσία της ελεύθερης έκφρασης (αυτής της εβδομάδας), χωρίς να υποτάσσονται στην ανάγκη ακόμα και αυτής της κοινωνικής κατήχησης.
Οι ενέργειες των ηγετών κοσκινίζονται σαν ανταρσία στην σκηνή με πρόταση που θεμελιώνει τρανές αλήθειες στα εξουσιαστικά προνόμια φτάνοντας την πρόταση στο: – Όλοι γελούσανε με μένα, χάνομαν και εγώ στα γέλια .
Ο καταπληκτικός σε ερμηνεία Γιώργος Γκουλέμας στο ρόλο της ηρωίδας ( η Γλύκα) φωτίζει με τις “ατάκες”, του τότε, σε συνθήκες όμως του σήμερα προκαθορίζοντας τον στόχο-σκοπό του έργου που είναι “ τα ιλιάτσια ”. Έτσι ο συγγραφέας έντεχνα δρομολογεί “τα ιλιάτσια” στην σημερινή αυτοεγκατάλειψη μας, στις αστρολογικές προβλέψεις, στα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών, των αδιανόητων πολιτικών ασύμμετρων λόγων και εν κατακλείδι της σημερινής Α-λογίας / Α-νοησίας.
Με μαχητικό πείσμα ο Γιάννης στα έργα του επιλέγει την περιπέτεια (πάντα του τότε) σε αναγκαστικές προσγειώσεις του σήμερα, απεμπολίζοντας σχεδόν έντεχνα το χτες.
Τέλος παρατηρούμε στα κείμενα του Γιάννη και στα έργα του το “παίγνιο των λέξεων” που η τοπική λαλιά του επιτρέπει να ψηλαφίζει αλήθειες και μην μπαγιατίζει με εμμονές.
