Το “Σύνδρομο του Κάιν” σε μία κοινωνία χωρίς όραμα & στο βάθος… “Το σύμφωνο για το μέλλον”! (του Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου)

Σε άλλες εποχές, στα δημόσια αξιώματα, προτείνονταν άτομα με  μίνιμουμ προφίλ σοβαρότητας και κοινωνικής καταξίωσης. Τώρα, ειδικά στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, βλέπουμε εν πολλοίς  “εύκαμπτους” του συστήματος και πληθώρα “αναγνωρίσιμων” των πρωινάδικων. Αυτοί δυστυχώς επιλέγονται κατά προτεραιότητα, χωρίς να έχουν θέσεις, απόψεις, εκδηλωμένες προθέσεις και καμία διάθεση να αντιδράσουν σε “περίεργες” εντολές!

Πληθώρα πολύχρωμων υποψηφίων, χωρίς ενδοιασμούς σε ποιο κομματικό ψηφοδέλτιο θα περιληφθούν, φτάνει αυτό να τους έδινε φτερά για να απογειωθούν!

Ξεχάσαμε τις εποχές, όπου τα ΜΜΕ πρόσφεραν στο κοινό τους πολιτισμό (π.χ. “Μονόγραμμα”, κλπ) ή το γνωστό μας κάποτε “στρογγυλό τραπέζι”, με όλες τις απόψεις στον γύρο του τραπεζιού!

Εποχές που ακούγαμε Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο κλπ, αλλά τώρα, τραγούδια του συρμού με “ξόβιζα” και περίεργες “τραπ” μουσικές! “Δημοσιογράφοι” και “τηλεαστέρες” να φλυαρούν ώρες για όλα, χωρίς γνώσεις & επίπεδο, “ψάλλοντας” απλά ευαγγελικές περικοπές που επιβάλει με το αζημίωτο η γνωστή λίστα!

Ένας ψεύτικος κόσμος, όπου η πραγματικότητα χάνεται στην ομίχλη! Ακόμα και τα τραγούδια δεν έχουν έμπνευση. Λείπει ο συνθέτης, ο στιχουργός και το πάθος του τραγουδιστή. Που είναι ο Γκάτσος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κ.α. Που είναι ο ποιητικός λόγος και το “Άξιον Εστί;”. Ήταν εποχές που πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημιουργοί, άνθρωποι της επιστήμης έδιναν μήνυμα ελπίδας, ξεσηκώνοντας τα πλήθη. Ελπίδα –  αισιοδοξία & όραμα στα δύσκολα!

Είχε πει ο Γκάτσος: “Ποτέ η μάζα δεν πήγε την Ελλάδα μπροστά. Πάντα υπήρχε το απρόβλεπτο, η εξαίρεση, για να δείξει τον δρόμο προς το φως του παραδείσου…”!

Βλέπουμε, ακούμε στις “ειδήσεις”, μαθητές να ξυλοδέρνονται, ακόμα και να μαχαιρώνονται και η ομήγυρη να αποθανατίζει την σκηνή, κάνοντας και προβολή στο διαδίκτυο. Υπάρχει ελπίδα μετά όλων αυτών και γιατί τόσος θυμός; Μια κοινωνία σε απόγνωση, που μοιραία οδηγεί στην ωραιοποίηση της βίας!

Μέσα στο τόσα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία, μέγιστο πρόβλημα το δημογραφικό και η βία ανηλίκων!

Ως προς το πρώτο, όταν επίσημες μελέτες λένε πως “το 2070 η Ευρώπη θα αντιπροσωπεύει το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού”, πρέπει άμεσα να βρεθούνε κοινές λύσεις. Κυρίως λύσεις που θα στηρίζουν νέα ζευγάρια, το ζωντάνεμα της επαρχίας, την μητρότητα, την επαγγελματική αποκατάσταση  και ειδικότερα την στήριξη της οικογένειας!

Ως προς την βία των ανηλίκων, ας δούμε πραγματικά τι συμβαίνει. Πολλές οι αιτίες, αλλά ας ξεχωρίσουμε κάποιες από αυτές. Από την παιδεία, ως την οικογένεια. Τι είδους παιδεία απόμεινε στο σχολείο; Είναι τελικά “παιδεία” ότι απέμεινε, ή κάτι άλλο; Όταν οι γονείς εργάζονται όλο και περισσότερες ώρες για να τα βγάλουν πέρα  στο διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής, δεν μειώνεται ο χρόνος για την φροντίδα των παιδιών; Μήπως η βία στα σχολεία έχει σχέση και με αυτό; Μήπως με την παραμέληση των παιδιών, η επαφή γονέα και  παιδιού χάνεται και αντικαθίσταται από ένα κινητό ή τάμπλετ, προκειμένου οι γονείς να ” κλέψουν” λίγες ώρες ηρεμίας;

Μήπως το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας έχει σχέση με το είδος της παιδείας και κυρίως με το περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί; Δεν είναι μόνον το σχολείο, αλλά και οι οικογένεια. Το πώς οι γονείς μεγαλώνουν το παιδί, τι αξίες και τι πρότυπα τους μεταδίδουν, πώς του μαθαίνουν να ξεχωρίζει το καλό από το κακό!

Παλιότερα, το παιδί ταυτιζόταν με ήρωες που είχαν ιδανικά, που πολεμούσαν για την πατρίδα, όπως ο διαχρονικός “Γιώργος Θαλάσσης” στον “Μικρό Ήρωα”, τα “Κλασσικά Εικονογραφημένα” με λογοτεχνικά αριστουργήματα κλπ.

Έτσι μεγάλωναν εκείνα τα παιδιά. Με πρότυπα με αξίες, με ιδανικά και με ανθρωπιά. Σήμερα “πρότυπα” είναι η βία στην μικρή οθόνη, στο κινητό ή στο τάμπλετ, η “τράπ” μουσική και τα πρωινάδικα!