Του χιόν’ ή..όι όι Χιόν’. ΜΑΣΣΛΑΤΙΑ, ΜΠΕΤΙΑ  ΚΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ  ΣΤΟΥ ΝΤΡΙΑΝΟΥΒΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥ Χ’ΜΩΝΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΥ ΚΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝ’

Του χιόν’ ή..όι όι Χιόν’. ΜΑΣΣΛΑΤΙΑ, ΜΠΕΤΙΑ  ΚΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ  ΣΤΟΥ ΝΤΡΙΑΝΟΥΒΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥ Χ’ΜΩΝΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΥ ΚΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝ’

ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ..ΚΑΙ ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ)

ΤΟΥ ΧΙΟΝ’  ..Η ..ΟΪ ..ΟΪ ΧΙΟΝ’

ΜΑΣΣΛΑΤΙΑ, ΜΠΕΤΙΑ  ΚΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ  ΣΤΟΥ ΝΤΡΙΑΝΟΥΒΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥ Χ’ΜΩΝΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΥ ΚΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝ’ (ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΜΕΡΟΣ…ΤΑ ΠΛΙΟΤΙΡΑ ΜΙ ΤΟΥΝ ΚΙΡΟΤΑ..)

-Κατστι ρε πουρδαφίκδις..π’δεν αντέχτι ντίπ στου κρύου..ντίπ ζαντούχδις γέγκιτι; Τι ζαρώντι όλου στν κόχ’ στου τζιάκ;βρίσκτι κι αφουρμή να γκλιουκαλνάτι τιουλτιούκου , όλου κιντουμέν’ σας γλέπου μι τ’ μπότσα  στν αμπασκάλ’

-Τι μπιτσκί ίνι αυτό ρε Ντιόντιου; Μι τια αυτόϊα καρτιράς να λιαρίις του μπίτσιου; Αυτό δε λιαρίζ’ ούτι τσ%$#ρα που πιθαμένου..για πουλιόματου σιαπέρα..Θα σας απουλθεί του γρούν’ κι θα πιαλάτι στου Μιλδόν’ να του μάστι

-Ωρέ μι φαίνιτι γύρσιν ου κιρός..δρόισιν ψίχα τ’ χαραΐ  αλλά οπ’ νάνι θα χιρίσ’ τσαρτσάλου..θα σφίξ κιάλου γιατί γλέπου αντάριασιν σιαπέρα στα όντρια..πάχνισιν κι στα μπαχτσέδια..

-Τη τηράς κατά τα κέδαρα ρε Κουσταντίν’; Τι γλέπς κι γκάμπλιουσις ετσιαιά τα μάτιας σα φυλτζιάνια; (απάντησ’) Γλίγουρα ρε, να μάσουμι τα ζουντανά, δε κατάλαβις που θα του γυρίσ’ σι χιόν; Ασπρισαν τα κέδαρα..σι λίγου θα του υρίσ’ πρώτα σι σουλώτα, κιόσου μουργκίζ’..απού σουλώτα σι χιόν’

-Τι γένιτι ρε όξου..τι χιόν’ ίνι αυτό π’ ρίχν; Φουρλάχν’ κατ’ μπάλτσις τρανύτιρις που μπλάνις πόταν βγάνουμι τν’ κουπριά..κουντά ίσια μι παρτάλια π’ βάνουμι στν  κρίπα ….τόστρουσιν κιόλας..οι κλαδαριές γέγκαν ψλότιρις πτου καμπαναριό

-Ωρέ αμα του πάει ετσιαιά όλου του βραδ’; Τ’ χαραΐ θα βρούμι έναν κώλου χιόν’..μι σι πώ ίσια μι τσ αμπασκάλις θα γέν’ ..μόνι  π’τα νόμια κι σιαπάν θα αρτιρνούμι

_ Ωρέ έχ’ που ώρα γύρσιν ηλιώτς…πουλιουμάει κάτ’ άσπρα τσιούτσιανα σα σκαντίθρις …τζιουγκραβέλτς θανάνι..θα κόψ’ τώρα κι θα χιρίσ’ να του κλώθ’  θα του μας’ ανιμουσούρια

_Τι κρύσταλα κρέμασαν πτα κιραμίδια σν’ αχιρώνα τ’ Τσιότσιου  ρε; Δε φαίνιτι ντίπ η κουτουλουιώμσ’..Τρανύτιρα που λουμάκια στου ρμάν’ Έχ’ πλιυριτουμό σήμιρα..μι σκαλνιέστι ντίπ..για καμπουθινά δεν ίνι

-Ζαρουξέτι ιδώια κουντα στν κόχ’..γιατί θα σας τσακώσ’ καμια θιρμασιά κι σας..η μπάμπου που τ’ χαραΐ έχ’ τσιουτίνια..φλάξας γιατί θα σας γριντώσ’

– Στρώσι τν τσέργα κι του πουκρόβ’ γιατί απόψι θα ψουφήσν τα πουντίκια στς φουλιές μι του βούρζμα κι τουν ψόφου πέχ’

_ Δώσι μι μα του μαλιότουνα πάου στα πρόβατα…γιατί τήρα τι γένιτι όξου…δε γλέπσ καντίπουτα πτου χιόν’  του κλώθ κι του γυρνάει όπους λιχνίιζ του στιάρ στ’ αλών’

Υ.Γ.: ο τιτλος «οϊ-οϊ χιον’» ειναι μια πραγμαγματικοτητα που συνεβη, οταν στο σχολειο μας, καποτε, ο δασκαλος εθεσε θεμα εκθεσης το «η χθεσινη & η σημερινη χιονοπτωση στο χωριο μας». επιστρέφω στη ντοπιολαλια..ου μητσιους (ας πουμι) μολις διαβασιν (οσου μπουρουσιν) του θεμα τς εκθισις, τουν ηρθιν ζβαρδαγκαλους, τουν ηρθιν αντιθιτα, αχαρα τουν ηρθιν…εξ χρονια ποχ’ στν ιδια τν ταξ’ (γιατι ολου απουμεν’), πρωτ φουρα τουν φαγκιν τοσου δυσκουλου θεμα…αλλα σημιρα ηταν απουφασιζμενους να βαλ. τα γυαλια στου δασκαλου. χιρσι να σιλουιαζ’, ξουσιν του κιφαλτ τηρουσιν μια του ταβαν’ μια του πατουμα..μια κατ’ του παραθυρ ….. του χιον ιχιν πυκνως’ παραφυσις οξου… κι τοτι τουν ηρθιν.     εξ χρονια ιχιν μαθ οτι η εκθις ιχιν εισαγουγη-κυριους θεμα κι ιπιλουγουν (σκεφκιν…θα σι δειξου ιγω δασκαλι τωρα…που ολου απουμενου στν ιδια τν ταξ’…θα σι βαλου γιρο ζαμπουκ’). τηραει ποξου πτου παραθυρ κι γραφ’: (εισαγουγη) οϊ (κυριους θεμα ) οϊ  (ιπιλουγους) χιον’  υπουγραφη μητσιους ..(κι λεει που μεσατ’) α να σι δειξου ιγω γραμματζμενι δασκαλι..αφκημι αμα θελτς παλι στν ιδια τν ταξ’.

Παναγιώτης Κωστόπουλος