Του Ηλί το κάστρον:
“Τρίτη, Τετάρτη θλιβερή, Πέμπτη φαρμακωμένη,
Παρασκευή ξημέρωσε να μη είχε ξημερώσει”..
15 Αυγούστου 1461, Ημέρα της Παναγίας! Ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Κομνηνών, Δαυίδ, παραδίδει στον πορθητή τα κλειδιά της Τραπεζούντας. Την πτώση της Πόλης ακολουθεί οχτώ χρόνια αργότερα η πτώση της Αυτοκρατορίας του Πόντου. Στο δάκρυ του θρήνου όλων των Ελλήνων προσθέτω και το δικό μου δάκρυ και τιμώντας τη μαύρη επέτειο αφιερώνω δυο ποιήματα μου, ένα σε κοινό νεοελληνικό λόγο και ένα σε ποντιακό:
1. σε κοινό νεοελληνικό λόγο:
Το δάκρυ του Ουρανού (αφιέρωμα στον Πόντο τον αξέχαστο)
Η Ρωμανία επέρασεν, ο Πόντον πάει εχάθεν,
Κλαίει και πάλι ο Ουρανός,
πικρό τού χύθηκ’ ένα δάκρυ,
εκύλησε και χάθηκε
στης Μαυροθάλασσας τα βάθη..
Ψάχνω απελπισμένα να το βρω,
χαμένος κόπος, πουθενά!
παντού νεροσταγόνες ίδιες,
πάει, χάθηκε το δάκρυ..
Διαμάντι δάκρυ, δάκρυ πικρό!
σε θέλω φυλαχτό
για της Πατρίδας τον χαμό
τον πόνο μου να γιάνω..
Σε θάλασσες κι ωκεανούς
μην ψάχνεις να με βρεις
του ήλιου το φιλί με έκανε ατμό,
έφερε και με φύτεψε
βαθιά στα σωθικά σου,
έγινα θάλασσα πλατιά,
πλημμύρα στην καρδιά σου….
2. Σε λόγο ποντιακό:
Ο Ήλον εβασίλεψεν…
Ο ήλον εβασίλεψεν,
εκρύφτεν σο παλάτ’ν ατ’…
βαρέα είν’ τα βήματα τ’,
αργόν η πορπατία τ’..
έμπρια τ’ ο κόσμον άγνωστον,
οπίσ’ ατ’ ταραμένον..
τερεί δεξιά, τερεί ζερβά,
κανείναν κι εγνωρίζει…
τρανόν, πικρόν παράπονον
αναστενάζ και κλαίει..
κλαίει για το καστροπόρτιν ατ’
το τσιολ την Τραπεζούνταν..
Ο κόσμον π’ έτονε τ’ εμόν
ατώρα εγέντον ξένος….
Ο Ήλον εβασίλεψεν,
θα κλώσκετ’ αλλομίαν!!…
Θεόδωρος Κωνσταντινίδης
