Συνέχεια από το προηγούμενο
Όχ’(ι), όχ’(ι), μη λιέτι έτσ’ γκαβιά! Δεν κάμ’. Τα σας τιμουρήσ’ ου Θ’ός. Ψίχα αλλοίθουρ’ είνι. Χάλιβέτι ρα ισείς να είστι έτσ’; Κι ύστιρας ρα Κώτσιου ισύ ξέρ’ς απ’ τ’ αυτά. Τ’ν νύχτα στου κριβάτ’ όλις οι γυναίκις ίδιις είνι. Ια τα ν’ ξεπτάξ’ ου Γιώρ’ς τρία-τέσσιρα μ’κρά, τα ν’ αφήκ’ να τα τρανέβ’ κι αυτός τα σιργιανάει σαν άρχουντας σ’ν Κόζιαν’.
– Όχ(ι), όχ(ι)! Σ’ ιφχαριστούμι πουλύ, μα δεν έχουμι τουν κιρό μας ακόμα.
– Καλά ντε. Μην του ξικόβ’τι κιόλνας, ξέρου απ’ τ’ αυτά, τα κάμου υπουμουνή.
Δυο βδουμάδις τα πιράσ’ν κι τα μι φέρ’ πάλι ου δρόμους απ’ τ’ ιδώ. Ένα μούγκι σας λιέου. Ου Θ’ός μ’ έδουκιν φώτισ’ ιμένα, να ’ρθώ κι να σας τσιουκαλίσου τ’ θύρα γι αυτό του κουρίτσ’. Ξέρου ιγώ τι φκιάνου. Για όσις αρραβώνις έφκιασα μέχρ’ τώρα μ’ ιβγνουμουνούν.
Απέρασαν καμόσις μέρις κι τουν Γιώρ’ τουν ήρθιν ένα χαρτί μ’ έναν κλητήρα, για κείνου του δάνειου που ’χειν πάρ’ ιτότις π’ χάλιψιν να φκιάσ’ θ’κιά τ’ δ’λειά. Πάει κι βάρισιν πουλλιές πόρτις, μα καγκάνας δεν τουν χαμπάρ’σιν, να του δώσ’ δαν’κές. Ου κλητήρας ξαναπάει κι τουν φουβέρ’σιν, ότ’ τα τουν σφαλίσ’ν μέσα.
Η μάνα τ’ η Μαρ’γώ τουν έρ’ξιν ιτότις μια σπόντα.
– Δεν του ξανασυλλουϊέσι μπρε πιδί μ’ ψίχα αυτό που ’πιν ου Μόρης; Σ’ έχου πιδί κι ξέρου τι λιβέντ’ς είσι κι τι πιρήφανους. Αλλά ιά κι ου μπαμπάκας σ’ ιννιά στόματα έχ’ να θρέψ’, ως πότι τ’ αντέξ’; Ιπρουχτές είχιν πουνίδια, π’ δεν μπουρούσιν να σ’κωθεί απ’ καταής.
– Ισύ μι του λιες αυτόϊα; Πώς να ζήσου μι τ’ αυτήν; Αυτήν δεν έχ’ καντίπουτα ουπανουθό τ’ς να ζ’λέψ’ς.
– Ε, δε γλέπου ιγώ π’ τα ’χα όλα καλά, τι προυκουπή έφκιασα! Ιδέ πως κατάντ’σα. Άμα οι γυναίκις φκιάσ’ν καμόσα μ’κρά, όλις ίδιις γένουντι. Ιά, τήρα φουτουγραφίις, πως ήμαν κι πως γίν’κα! Αυτήν έχ’ παράδις. Τα ν’ πααίν’ς ισύ σιακάτ κι τα τ’ν ντύ’εις κι τα ν’ τιριά’εις. Μην τηράς τώρα π’ είνι μαναχιά τ’ς. Άμα πάρ’ ισένα κι τα ν’ φέρνισι καλά, τ’ αλλάξ’ του κουρίτσ’. Τα τιριαστεί κι τα ουμουρφείν’. Αχ πιδί μ’ ξιέρου έχ’ς καημόν, αγαπάς! Ξιέρου ιγώ ποιαν αγαπάς, μι τα ’παν. Μα τι να κάμ’ς μ’ αυτήν; Αυτήν δεν έχ’ δέφτιρου βρακί να βάλ’. Κι ύστιρας κάναν δεν χάν’ ου Θ’ός. Τα βρει κι αυτήν τουν άνθρουπου τ’ς. Κάμι τ’ θυσία πιδί μ’ να σουθούμι όλ’. Ιά, κι γω τα χέρια μ’ κουτσιάνιασαν, όλ’ τ’ μέρα να πλένου σ’ν κουπάνα.
Του βράδ’ ου Γιώρ’ς γύρ’σιν στου σπίτ’ τόσου πουλύ μιτζμένους, π’ αντίς ν’ ανοίξ’ τ’ θύρα μι του κλειδί, τ’ βάρ’σιν μι του πουδάρ’ κι ν’ τσάκ’σιν.
Αρχίντσιν να φουνάζ’. Φρίθ’καν όλ’, μα η μάνα τ’ς σμάζουξιν κι τ’ς είπιν:
– Μην ουμιλάτι κάνας, άστι τουν να του φύβγ’ ου καημός.
Τ’ν τ’ μέρα ια τους ου Μουραϊτ’ς.
– Ια ρα, απιρνούσα απ’ τ’ ιδώ κι είπα να σιβώ να μι φκιάσ’τι έναν καφέ κι να πω μια καλ’μέρα. Τράβα μαρ’ Μαρ’γώ ψίχα στου μαειριό να φκιά’εις τουν καφέν. Χαλέβου να πω μιαν ουμιλία του Γιώρ’ ιδώια.
– – Ωϊ Γιώρ’ τα ’μαθιν ου πιθιρός σ’ τα χνέρια π’ έφκιασις κι δεν τουν κακουφάν’κιν ντιπ. Οι νέοι, είπιν, χράζ’ να τουλμούν. Σι παίνισιν κιόλας κι είπιν «ια αυτό είνι πιδί. Τέτοιου πιδί χαλέβου να φκιάσου γαμπρόν στ’ θυγατέρα μ’, να τουλμάει». Κι μ’ είπιν να σι πω, ότ’ ταχιά σι καρτιράει να πάρ’τι τουν καφέν αντάμα να σι πει μια ουμιλία.
Όλ’ τ’ν νύχτα ου Γιώρ’ς δεν σφάλτσιν μάτ’. Κι έσταζαν τα ίδρουτα απ’ του ζόρ’σμα. Η μάνα τ’, που ’χειν κρυφακούσ’ ν’ κουβέντα, τ’ χαραή τουν ουρμίνιψιν.
– Άϊντι πιδί μ’, πέρνα απ’ τουν Αϊ Νικόλα, άναψι ένα κιρί, φκιάσι του σταυρό σ’ κι τράβα στου Χρηστάκ’. Τι, αφού ου άνθρουπους χαλέβ’ να σι βουηθήσ’ χουρίς να δισμέβισι!
– Αχ μαρ’ μάνα, γιατί μι γέντσις. Καντίπουτας άλλου δε σι λιέου. Άφκέμι, άφκέμι, ξέρου ιγώ τι τα φκιάσου.
Πάει μέχρ’ τουν Αϊ Λια ου Γιώρ’ς. Συλλουϊσκιν, ξανασυλλουϊσκιν, απέρασιν μια δόσ’ απ’ όξου απ’ τ’ Χρηστάκ’ του νουβουρό, ξαναπέρασιν, πήριν ν’ απόφασ’, τσιουκαλνάει τ’ θύρα τ’ κι σιβαίν’ μέσα.
Ου κυρ’ Χρηστάκ’ς, λιες κι ήταν δουμένος ου λόγους, ποιος ξέρ’ τι τουν είπιν ου Μουραϊτ’ς, φέρθ’κιν σαν να ήταν πιδί τ’ ου Γιώρ’ς.
– Καλουσώρ’σις Γιώρ’, τουν λιέει. Τι έμαθα ρα; Σι κυνηγάει ου κλητήρας για παράδις; Τράβα αν’ξι αυτόϊα του τσ’κάλ’, πάρι όσις λίρις χαλέβ’ς κι πλιέρουσι μιάφρας ικεί π’ χρουστάς, κι όπουτι χαλέβ’ς κι σι τιριάζ’ έλα να ουμιλήσουμι.
Πρώτ’ φουρά τουν Γιώρ’ τουν φέρθ’καν έτσια καλά. Πάει, πλιέρουσιν κι τ’ν άλλ’ τ’ μέρα, πάει μι τ’ς γουνίδις τ’ κι είπιν του «ναι».
Χάλιψιν τ’ Φουτεινή κι όλ’ η Κόζιαν’ για τουν αρραβώνα ουμιλούσιν. Ου γάμους γίγκιν στουν Αϊ Νικόλα κι ήταν απ’ τ’ς καλύτιρ’ κι τ’ς τρανίτιρ’, μι τουν Δισπότ’.
Κι όταν ου Γιώρ’ς είδιν τ’ν νύφ’ π’ σέφκιν σ’ν ικκλησιά, ένα δάκρ’ κύλτσιν στου μάλουγου τ’.
Πρώτ’ φουρά είδαν γαμπρόν να κλαίει!
– Είνι απ’ τ’ συγκίνησ’, είπιν η μάνα τ’.
Καμόσ’ μουρμούρ’σαν, μα ένας παλιός είπιν φουναχτά «του πουλύ απ’ του τίπουτας, παντρέβ’ του καντίπουτας».