Απέρασιν ένας μήνας παρά ψίχα απού ιτότις π’ γίγκιν ου τρανός ου σειισμός κι ακόμα δε λιέει ου κόσμους να σταματήσ’ τα χαμπάρια κι τα μασλάτια. Δυο μέρις προυτού απ’ τ’ς δικατρείς τ’ μήνα δεν άκουγις καντίπουτας άλλου παρά ότ’ ν’ Τρίτ’ τα γεν’ τρανός σειισμός.
– Ω ρα κάτσι κάτ’ να τα πούμι ψίχα. Ιδώ δεν ξέρ’ ου Παπαζάχους π’ σιβαίν’ μι τα μηχανήματα τ’ στα έγκατα τ’ς γης, ξέρ’τι ισείς; Ια, πέμιτι ρα πώς τα γέν’;
– Ια, έχ’ γιόμουσ’ του φιγγάρ’, απέρασιν ένας μήνας απ’ τουν πρώτου του σειισμό, είνι Τρίτ’ κι δικατρείς γρουσούζ’κι μέρα κι όλα αυτάϊα μαζουμένα μας κάμ’ν ότ’ ν’ Τρίτ’ τ’ χαραή τα γέν’ τρανός σειισμός. Ιδώ σι λιεν ξισκώθ’καν όλ’.
Τ’ Διφτέρα τ’ Αγίου Πνεύματος του βράδ’, ου κόσμους στου τζιαντέ μιτριούνταν στα δάχ’λα. Κι όλου για τ’ αυτό ουμιλούσιν.
– Ταχιά να ιδούμι τι τα γέν’, ταχιά να ιδούμι τι τα γέν’.
Πααίνου σπίτ’ κι ακούου ν’ Κατίγκου μ’ να ουμιλάει στου τηλιέφουνου μι τ’ Χιουνάτα, π’ είνι σ’ν Αμιρική.
– Αχ Χιουνία μ’, καλά ισύ είσι ικεί κι σι σιργιανάει ου Βαγγέλ’ς, ιμείς ιδώ δεν ξέρουμι τι τα φκιάσουμι. Αύριου καρτιρούμι τουν τρανό κι απόψι τα κοιμ’θούμι πάλ’ στου Σμάθκου. Ια ήρθη τώραϊά κι ου Γιάνν’ς, να ιδούμι τι τα φκιάσουμι. Αχ, τι κακό π’ μας βρήκιν! Είνι σίγουρου για αύριου. Ιδώ σι λιεν, ήρθαν κι ασθινουφόρα. Είδιν δυο η Αντρουχάχ’ στου Φόρου. Αχ Χιουνία μ’ σι φ’λώ τώρα κι σ’ αφήνου γιατί ήρθιν ου Γιάνν’ς, να τουν βάλου να φάει.
– Μι ποιον συνουμιλούσις μαρ’, μι τ’ Γκόμπλιτσα; Τα ’ρθει ου λουγαριασμός απάν’ κι σιαπάν κι τα θαρρούμι ότ’ πάλ’ πήριν ου μ’κρός ροζ τηλιέφουνου. Μι τ’ν Αμιρική ουμιλάς μαρ’ σιούρδα.
– Ε μπρε Γιάνν’, ακόμα δεν ήρθις κι μι πήρις απ’ τα μούτρα. Ιδώ σι καρτιρούμι μι τ’ μάκα, να ιδούμι τι τα φκιάσουμι. Τα γέν’ σειισμός, του λιεν όλ’. Να φύβγουμι κι μεις, να πάμι στου Σμάθκου.
– Άκ’σι να σι πω μαρ’ μια ουμιλία. Δεν έχ’ να πααίνουμι καμπουθινά, μπιζέρ’σα ν’ ακούου ξίκια. Άϊντι βάλι να φάου, ξιλιγώθ’κα.
– Τι μάκα μι τηράς κι συ στραβά; Άϊντι τράβα σμαζώξ’ αλήγουρα στου νουντά σ’.
– Ια μπρε, για τα μ’κρά, π’ φουβούντι. Όπους όλ’ κι σεις. Τι σάματ’ δεν έχ’τι αυτουκίνητου. Ια, τ’ς βάν’ς μέσα κι πααίν’τι ψίχα σιαπάν, να πουρέψ’τι απόψι.
– Δεν ακούου καντίπουτας. Σέβα στου νουντά σ’ κι μην ουμιλάς. Άϊντι τώρα, μη σι πάρου κι σένα σβάρνα.
– Ιγώ τα σιβώ μέσα, αλλά ένα έχου να σι πω, μη γένισι ντ’βάρ’. Είπαν ότ’ ταχιά τα γέν’ τρανός σειισμός, τ’ ανταριαστεί η γης κι τα να ’νι ανακατουμένα κι ου Ιγκέλαδους κι τα ρίχτιρ κι ου σειισμός αντάμα. Ξέρ’ς ότ’ ου Κώτσιους τ’ς Αφρατής είπιν ότ’ ζουρλάθκαν τα γραμματίκια κι τρών’ τα σύρματα; Τα σ’κουθεί να φύβγ’ κι τα πααίν’ στου χουριό τ’ς γυναίκας τ’.
– Ε μα, τι να κάμουμι τώρα. Δε μας αξίουσιν ου Θ’ός να ’μαστι απ’ τουν Τσιαρτσιαμπά, να ’χουμι κι σπίτ’ στου χουριό. Άϊντι, τράβα αγλήγουρα τώρα. Πλύνι ψίχα τα πουδάρια σ’ να ξιαρχάν’ς κι πέσι, κι άσι τ’ς φουφτσιάρδις να λιεν. Δεν τα γέν’ καντίπουτας. Οτ’ ήταν να γέν’ γέγκιν.
Τα ’λιγα αυτάϊα κι έφκιανα του παλικάρ’ τ’ς φακής. Αλλά απού μέσα μ’ ήλιγα «λιες α ρα να μας κ’νήσ’ πάλ’; Λιες να γέν’ κανας τρανός κι να τ’ς πάρου όλνους στου λιμό μ’;».
Αλλά δεν έφτανιν μούγκι αυτό. Στου κριβάτ’ π’ βάισάμι γκρίνια τρανή η Κατίγκου.
– Είσι ξυλιέινους, είσι ντ’βάρ’. Τα μας πλακώσ’ του σπίτ’ κι τα πάρουμι στου λιμό μας κι τα πιδιά. Ιγώ σι λιέου τι τα φκιάσου. Τ’ αφήκου γράμμα κι τα γράφου μέσα ότ’ ισύ φταίγ’ς π’ μας πλάκουσαν τα τοιχιά.
– – Άϊντι μαρ’ ζάρουξι κι μην κρέν’ς καν. Άϊντι μι σι σιαρτώσου καμιάν. Σβήσι τ’ λάμπα κι μούλουνι.
Δε μη κόλτσιν ύπνους όλ’ τ’ νύχτα, ιδώ π’ τα λιέμι. Τ’ χαραή σκώθκα κατά τ’ς έξ’. Κατουρώ, κάμου να τραβήξου του καζανάκ’, μ’ απουμέν’ του κουμπί στα χέρια. Πααίνου να ρίξου μια χούφτα νιρό στα μούτρα, ανοίγου τ’ βρύσ’, σιάρτ’ του νιρό, δεν μπουρούσα να του σταματήσου. Γίγκα μπλιόντα.
Μπα, λιέου, λιες να ’νι η μέρα ανάποδ’; Είνι Τρίτ’ κι δικατρείς σήμιρας. Βάνου τα κουρδέλια, δεν είχαν κουρδόνια. Αραδώ απ’ τ’ ιδώ κι απ’ τ’ ικεί, τα είχιν του παλιουγάτ’ κι έπιζιν. Όπους του κυνήγ’σα να του τσακώσου, πήρα σβάρνα του σκτί, έπισα ουπάν στ’ σιφουνιέρα κι δε φτάν’ π’ λιανίσκα, έπισαν κι όλα τα μπιμπιλά κι γένιτι έν’ αντάριασμα π’ σκώθκαν όλ’ στου πουδάρ’. Οι μ’κροί είχαν τα τσιντζιρέδια στου κιφάλ’ κι σφύρ’ζαν μι τ’ς σουρίχτρις που ’χαν κριμασμένις στου λιμό. Η Κατίγκου χουμέν’ κάτ’ απ’ του κριβάτ’ κι η μάκα μ’ να σταυροκουπιέτι. Κι όλ’ αντάμα να μι σκούζ’ν.
– Καλά να πάθ’ς π’ δεν άφ’κις να πάμι στου Σμάθκου. Ια τώρα τι έπαθις μι του σειισμό.
– Μα δεν γίγκιν σειισμός, ιγώ μοναχός μ’ έπισα.
Που να πάρ’ν όμους αυτοί χαμπάρ’. Αφού ύστιρας απού λίγου ημέριψαν τα πράματα μι λιέει η μάνα μ’ «μπρε, μπουρεί να μην γίγκιν σειισμός, αλλά ιπειδής είνι Τρίτ’ κι δικατρείς, φκιάσι αυτά π’ φκιάνουμι όταν δεν μας πααίν’ καλά. Πάρι πρώτα κι ρίξι δυο πέτρις στουν αρβανίκου κι βγαίνουντας όξου τώραϊά, κατούρα πιρπατιούντας κι ρίξι κι δυο δικάρις στου γκιρίζ’».
Ωϊ, αυτό ήταν. Καλά λιεν, ν’ ακούμι κι καναν παλιό. Όλ’ τ’ μέρα δεν έπαθα καντίπουτας κι μι ν’ Κατίγκου ξιμάλουσα. Έφτασιν η ώρα δώδικα του βράδ’ κι ούτι σεισμός γίγκιν ούτι τίπουτας άλλου κακό.
Ε, τώρα κατούρ’σα κι ψίχα πιρπατιούντας κι έρ’ξα κι δυο πέτρις στουν αρβανίκου κι τι γίγκιν. Αυτά δεν πειράζ’ν, άλλα πειράζ’ν.
από την εφημερίδα “ΚΟΖΑΝΗ” του 1994
