Απέρασιν ένας μήνας παρά ψίχα απου ιτότις π’ γίγκι ου τρανός ου σεισμός κι ακόμα δε λιέει ου κόσμους να σταματήσ’ τα χαμπάρια κι τα μασλάτια. Δυο μέρις προτού απ’ τ’ς δικατρείς τα’ μήνα δεν άκουγις καντίπουτας άλλου παρά οτ’ ν’ Τρίτ’ τα γέν’τρανός σεισμός.
– Ω ρα κάτσι κάτ’ να τα πούμι ψίχα. Ιδώ δεν ξέρ’ ου Παπαζάχους π’ σιβαίν’ μι τα μηχανήματα τ’ στα έγκατα τ’ς γης, ξέρτι ισείς; Ια, πέμι τι ρα πώς τα γέν’;
– Ιά, έχ γιόμουσ’ του φιγγάρ, απέρασιν ένας μήνας απ’ τουν πρώτου του σεισμό, είναι Τρίτ’ κι δικατρείς γρουσούζ’κια μέρα κι όλα αυτάϊα μαζουμένα μας κάμ’ν ότ’ ν’ Τρίτ’ τ’ χαραή τα γέν’ τρανός σεισμός. Ιδώ σι λιεν ξισκώθ’καν όλ’.
Τ’ Διφτέρα τ’ Αγίου Πνεύματους του βράδ’, ου κόσμους στου τζιαντέ μιτριούνταν στα δάχ’λα. Κι όλου για τ’ αυτό ουμιλούσιν: «Ταχιά να ιδούμι τι τα γέν’, ταχιά να ιδούμι τι τα γέν’».
Πααίνου σπίτ’ κι ακούου ν’ Κατίγκου μ’ να ουμιλάει στου τηλέφουνου μι τ’ Χιουνάτα, π’ είν’ σ’ν Αμιρική.
– Αχ Χιουνία μου, καλά ισύ είσι εκεί κι σι σιργιανάει ου Βαγγέλ’ς, ιμείς ιδώ δεν ξέρουμι τι τα φκιάσουμι. Αύριο καρτιρούμι τουν τρανό κι απόψι τα κοιμ’θούμι πάλ’ στου Σμάθκου. Ια ήρθιν τώραϊά κι ου Γιάνν’ς, να ιδούμι τι τα φκιάσουμι. Αχ τι κακό π’ μας βρήκιν! Είνι σίγουρου για αύριο. Ιδώ σι λιέν’ ήρθαν κι ασθινουφόρα. Είδιν δυο η Αντρουμάχ’ στου Φόρου.
Αχ Χιουνία μ’ σι φ’λώ τώρα κι σ’ αφήνου γιατί ήρθιν ου Γιάνν’ς, να τουν βάλου να φάι.
– Μι ποιον συνομ’λούσις μαρ’, μι τ’ Γκόμπλιτσα; Τα ’ρθει ου λουγαριασμός απάν’ κι σιαπάν’ κι τα θαρρούμι ότ’ πάλ’ πήριν ου μ’κρός ροζ τηλιέφουνου. Μι τ’ν Αμιρική ουμιλάς μαρ’ σιούρδα;
– Ε μπρε Γιάνν’, ακόμα δεν ήρθις κι μι πήρις απ’ τα μούτρα. Ιδώ σι καρτιρούμι μι τ’ μάκ, να ιδούμι τι τα φκιάσουμι. Τα γέν’ σεισμός, του λιέν όλ’. Να φύβφουμι κι μεις, να πάμι στου Σμάθκου.
– Άκ’σι να σι πω μαρ’, μια ουμιλία. Δεν έχ’ να πααίνουμι καμπουθινά, μπιζέρ’σα ν’ ακούου ξίκα. Άϊντι βάλι να φάου, ξιλιγώθ’κα.
– Τι μάκα μι τηράς κι συ στραβά; Άϊντι τράβα σμαζώξ’ αλήγουρα στου νουντά σ’.
– Ια μπρε, για τα μ’κρά, π’ φουβούντι. Όπους όλ’ κι σεις. Τι σάματ’ δεν έχ’τι αυτουκίνητου. Ια, τ’ς βάν’ς μέσα κι πααίντι ψίχα σιαπάν’, να πορέψ’τι απόψι.
– Δεν ακούου καντίπουτας. Σέβα στου νουντά σ’ κι μην ουμιλάς. Άϊντι τώρα, μη σι πάρου κι σένα σβάρνα.
– Ιγώ τα σιβώ μέσα, αλλά ένα έχου να σι πω, μη γένισι ντ’βάρ’. Είπαν ότ’ ταχιά τα γέν’ τρανός σεισμός, τ’ ανταριαστεί η γης κι τα να ’νι ανακατουμένα κι ου Ιγκέλαδους κι τα ρίχτιρ κι ου σεισμός αντάμα. Ξέρ’ς ότ’ ου Κώτσιους τ’ς Αφρατής είπιν ότ’ ζουρλάθ’καν τα γραμματίκια κι τρών’ τα σύρματα; Τα σ’κουθεί να να φύβγ’ κι τα πααίν’ στου χουριό τ’ς γυναίκας τ’.
– Ε μα, τι να κάμουμι τώρα. Δε μας αξίουσιν ου Θ’ός να ’μαστι απ’ τουν Τσιαρτσιαμπά, να ’χουμι κι σπίτ’ στου χουριό. Άϊντι, τράβα αγλήγουρα τώρα. Πλύνι ψίχα τα πουδάρια σ’ να ξιαρχάν’ς κι πέσι. Κι άσι τ’ς φουφσιάρ’δις να λιέν. Δεν τα γέν’ καντίπουτα. Ότ’ ήταν να γέν’, γέγκιν.
Τα ’λιγα αυτάϊα κι έφκιανα του παλικάρ’ τ’ς φακής, αλλά απού μέσα μ’ ήλιγα «λιες α ρα να μας κ’νήσ’ πάλ’; Λιες να γέν’ κάνας τρανός κι να τ’ς πάρου όλνους στου λιμό μ’»;
Αλλά δεν έφτανιν μούγκι αυτό. Στου κριβάτ’ π’ βάϊσάμι γκρίνια τρανή η Κατίγκου.
– Είσι ξυλιέινους, είσι ντ’βάρ’. Τα μας πλακώσ’ του σπίτ’ κι τα πάρουμι στου λιμό μας κι τα πιδιά. Ιγώ σι λιέου τι τα φκιάσου. Τ’ αφήκου γράμμα κι τα γράφου μέσα ότ’ ισύ φταίγ’ς π’ μας πλάκουσαν τα τοιχιά.
– Άϊντι μας ζάρουξι κι μην κρέν’ς καν. Άϊντι μι σι σιαρτώσου καμιάν. Σβήσι τ’ λάμπα κι μούλουνι.
Δε μη κόλτσιν ύπνους όλ’ τ’ νύχτα, ιδώ π’ τα λιέμι. Τ’ χαραή σ’κώθηκα κατά τ’ς έξ’. Κατουρώ, κάμου να τραβήξου του καζανάκ’, μ’ απουμέν’ του κουμπί στα χέρια. Πααίνου να ρίξου μια χούφτα στα μούτρα, ανοίγου τα’ βρύσ’, σιάρτ’ του νιρό, δεν μπορούσα να του σταματήσου. Γίν’κα μπλιόντα.
– Μπα, λιέου, λιες να ’νι η μέρα ανάπουδ’; Είνι Τρίτ’ κι δικατρείς σήμιρας. Βάνου τα κουρδέλια, δεν είχαν κουρδόνια. Αραδώ απ’ τ’ ιδώ κι απ’ τ’ ικεί, τα ’χιν του παλιουγάτ’ κιέπιζιν. Όπους του κυνήγ’σα να του τσακώσου, πήρα σβάρνα του σ’κτί, έπισιν ουπάν στ’ σιφουνιέρα κι δε φτάν’ π’ λιανίσκα, έπισαν κι όλα τα μπιμπιλά κι γένιτι εν’ αντάρισμα π’ σκώθκαν όλ’ στου πουδάρ’. Οι μ’κροί είχαν τα τσιντζιρέδια στου κιφάλ’ κι σφύρ’ξαν μι τ’ς σφυρίχτρις που ’χαν στου λιμό. Η Κατίγκου χουμέν’ κάτ’ απ’ του κριβάτ’ κι η μάκα μ’ να σταυροκουπιέτι. Κι όλ’ αντάμα να μι σκούζ’ν.
– Καλά να πάθ’ς π’ δεν άφκις να πάμι στου Σμαθκου. Ια τώρα τι έπαθις μι του σεισμό
– Μα δεν γίγκιν σεισμός, ιγώ μοναχός μ’ έπισα.
Που να παρ’ν’ όμους αυτοί χαμπάρ’. Αφού ύστιρας απού λίγου ημέριψαν τα πράγματα μι λιέει η μάνα μ’.
– Μπρε, μπουρεί να μην γίγκιν σεισμός, αλλά ιπειδίς είνι Τρίτ’ κι δικατρείς, φκιάσι αυτά π’ φκιάνουμι όταν δεν μας πααίν’ καλά. Πάρι πρώτα κι ρίξι δυο πέτρις στουν αρβανίκου κι βγαίνουντας όξου τώραϊά, κατούρα πιρπατιούντας κι ρίξι κι δυο δικάρις στου γκιρίζ’.
Ωϊ, αυτό ήταν. Καλά λιεν ν’ ακούμι κι κάναν παλιό. Όλ’ τα’ μέρα δεν έπαθα καντίπουτας κι μο ν’ Κατίγκου ξιμάλουσα. Έφτασιν η ώρα δώδικα του βράδ’ κι ούτι σεισμός γίγκιν ούτι τίπουτας άλλου κακό.
Ε τώρα κατούρ’σα κι ψίχα πιρπατιούντας κι έρ’ξα κι δυο πέτρις στουν αρβανίκου. Ε κι τι γίγκιν. Αυτά δεν πειράζ’ν, άλλα πειράζ’ν.