Πολλά ήταν τα βράδια, που ενώ επέστρεφε αργά στο σπίτι κουρασμένος δεν έπεφτε εύκολα στην αγκαλιά του Μορφέα, πριν τακτοποιήσει τις σκέψεις του και κάνει τον απολογισμό της ημέρας.
Μένοντας ξάγρυπνος, μέσα στην απόλυτη αταραξία της κάμαράς του και την απαλή σιωπή της νύχτας, προσπαθούσε να ταξινομήσει σκέψεις και συναισθήματα. Κι ενώ βρισκόταν σ΄αυτή τη διαδικασία, όλο και κάποια ξαφνική αναλαμπή λογισμού έκανε την εμφάνισή της από το πουθενά και ανέτρεπε τη σειρά που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή πετύχει για τις ανάκατες σκέψεις του.
Στη βασανιστική απορία του, για το πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ζωή δίχως κανένα νόημα, οι περισσότερες από τις τοποθετήσεις των ανθρώπων του πνεύματος, των γραμμάτων και των τεχνών δεν τον ικανοποιούσαν. Απόψεις, όπως δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να ξέρουμε αν κρύβεται κάποιο βαθύτερο νόημα στη ζωή, άγνωστο και μυστήριο, απρόσιτο στην ανθρώπινη λογική, έμοιαζαν περισσότερο με ερωτήσεις παρά με απαντήσεις. Ούτε μπορούσε να βολευτεί με την αόριστη άποψη περί της αναγκαιότητας της αγάπης, ώστε να αποκτήσει ιδιαίτερη αξία και σημασία η ζωή.
Όσο, όμως, αναζητούσε κάποιο στήριγμα, κάποιο αποκούμπι για να στηρίξει τους κλυδωνισμούς και τις αμφιταλαντεύσεις μέσα του, άρχισε να σχηματοποιείται η πεποίθηση, πως είμαστε εμείς οι ίδιοι που νοηματίζουμε τη ζωή μας, με τις σκέψεις και τις πράξεις μας, ενώ αυτό το άγνωστο, μυστήριο και ακατάληπτο κομμάτι της είναι η χάρη της. Μπορεί να μην είναι σίγουρος ακόμα για τη μορφή που θα πάρει αυτή η πεποίθηση όταν ολοκληρωθεί, αλλά για την ώρα αυτό που τον απασχολεί περισσότερο από κάθε τι είναι μια πειστική απάντηση σ΄εκείνο το πρώτο ερώτημα που ξεπρόβαλλε με την αυγή της ανθρωπότητας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Είναι το αιώνιο ερώτημα και ίσως για πολλούς αναπάντητο ακόμα, που διατυπώνεται με δύο μόνο λέξεις: υπάρχει Θεός;
Πολλοί από τους φίλους του, είχαν πρόχειρη και εύκολη την απάντηση σ΄αυτό το διαχρονικό ερώτημα και ήταν μονολεκτική και πάντα αρνητική, αλλά στη συνέχεια της όποιας συζήτησης αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτού του όχι, που παραπέμπει αναπόφευκτα στην παραδοχή, πως η ψυχή του ανθρώπου είναι μια απλή λειτουργία του σώματος σαν όλες τις άλλες, η οποία τερματίζεται με το θάνατο!
Χρησιμοποιούσαν τον αθεϊσμό για να δηλώσουν την προσωπική υπαρξιακή τους στάση, αλλά οι περισσότεροι το έκαναν για να μπορούν να θέτουν φιλοσοφικά ερωτήματα, ενώ δεν έλειπαν και εκείνοι, οι οποίοι την αδιαμφισβήτητη έμφυτη επιθυμία του Εγώ για αθανασία την απέδιδαν, απλά και μόνο, στην ανάγκη της φύσης για διαιώνιση, ή καλύτερα τη θεωρούσαν ως έναν τρόπο για τη διαιώνιση της φύσης.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
