Έπεσα την περασμένη εβδομάδα πάνω σε μία παρέα παιδιών (20 έως 22 χρονών όπως μου είπαν) που έπιναν τους φραπέδες τους σε γνωστό στέκι της παραλίας και συζητούσαν για το πώς πέρασαν στις διακοπές τους που είχαν ήδη τελειώσει και ενεπλάκην στη συζήτησή τους, παρ’ όλο που είμαι επιφυλακτικός σε τέτοιες «εμπλοκές», έχοντας διαπιστώσει αδυναμία συνεννόησης και δυσκολία στην κατανόηση του …λεξιλογίου τους.

Αυτή τη φορά όμως από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι υπήρχε και εγκεφαλικό και φραστικό επίπεδο και η συζήτηση προχώρησε σε βάθος. Στην διαπίστωσή μου ότι η κοινωνία έχει «αγριέψει» (ειδικά οι νεαρές ηλικίες), η απάντησή τους ήταν αποστομωτική: «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί εντυπωσιάζεσαι» μου είπαν. «Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι καλοί. Οι κακοί είναι λίγοι. Απλά κάνουν περισσότερη φασαρία και εσείς οι δημοσιογράφοι βλέπετε μόνο αυτά» συνέχισαν. «Αλήθεια; Το πιστεύετε αυτό;» τους ξαναρώτησα. «Ναι» απάντησαν όλοι μαζί. «Οι κακοί είναι η εξαίρεση και δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που κάποιος κάνει κάτι καλό και ηθικό να εντυπωσιαζόμαστε σαν να έκανε κάτι μοναδικό και κάθε φορά που κάποιος αποδεικνύεται ψεύτης και κάλπικος να το θεωρούμε δεδομένο και αναμενόμενο»… Δεν τόλμησα να επιμείνω για να μην χαλάσω την αισιοδοξία τους και να τους πω «ακούστε και μένα που έχω πάθει και ξέρω»… Γιατί, στο κάτω – κάτω  της γραφής να μάθουν οι 20άρηδες από μένα «που έπαθα» και να μην μάθω εγώ από αυτούς που «πιστεύουν»; Η συζήτηση συνεχίστηκε σε βάθος και πήρα για όλα τα θέματα της καθημερινότητας σοβαρές, σωστές, χαρούμενες και αισιόδοξες απαντήσεις. Φεύγοντας μου υποσχέθηκαν ότι θα διαβάζουν και …εφημερίδες που κανένας, όχι δεν αγοράζει αλλά ούτε πιάνει στα χέρια του (εδώ η οθόνη κερδίζει χωρίς αντίπαλο…).
Σκεπτόμενος την συζήτηση βρήκα κάτι άλλο πιο σημαντικό που βγαίνει σαν συμπέρασμα από αυτό το ζεστό απόγευμα κάτω από τα πλατάνια της παραλίας:
Αυτά τα παιδιά δεν είναι η εξαίρεση της γενιάς τους. Είναι ο κανόνας της. Ναι, σίγουρα υπάρχει μια γενιά εκεί έξω που είναι αισιόδοξη και πιστεύει στο μέλλον, όχι γιατί οι τράπεζες δίνουν δάνεια, ούτε γιατί υπάρχουν «ευκαιρίες καριέρας». Υπάρχει μια γενιά παιδιών εκεί έξω, πολύ μακριά από την δική μας γενιά, που δεν θέλουν να αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα, γιατί ταξιδεύουν μια χαρά με το μετρό, το τρένο και το λεωφορείο, που ψάχνουν φτηνά εισιτήρια και γυρίζουν όλο τον κόσμο, που δεν θέλουν να μαζέψουν λεφτά, που δεν θέλουν να έχουν σπίτι, που δεν θα κάνουν τα πάντα για να πετύχουν και που δεν θα πουλήσουν την ψυχή τους στο …διάολο για να τα καταφέρουν. Είναι αυτά τα παιδιά που θέλουν να είναι απλά καλοί άνθρωποι και δεν τους νοιάζει κι αν δεν γίνουν ποτέ στην ζωή τους «καλοπληρωμένα στελέχη».
Καμία σχέση με τις δικές μας γενιές, τις ποτισμένες με την αγωνία της επιτυχίας, που παρ’ όλες τις «επαναστάσεις» που ζήσαμε, παρ’ όλες τις τρομερές εξελίξεις της τεχνολογίας που μας ξεπέρασαν, παρ’ όλες τις …γιόγκες τις ιδεολογίες και τις απελευθερώσεις μας, γίναμε -στην πλειοψηφία- υπηρέτες ενός κακού συστήματος… Να μην το πάω παραπέρα γιατί θα μπλέξουμε. Κρατάω την αισιόδοξη σκέψη ότι οι σημερινοί νέοι, είναι στην πλειοψηφία τους «καλά παιδιά σ’ αυτή την κοινωνία», όπως τραγουδούσε στην εποχή μας και ο αείμνηστος Στέλιος Καζαντζίδης, σ’ ένα από αυτά τα αξέχαστα τραγούδια του, που έχουν σημαδέψει την ζωή. Την δική μας εννοώ.

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)