ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Κατά τις ημέρες της εορτής του Πάσχα των χριστιανών, με δημοσιεύματα στον τύπο ή με αναρτήσεις στο διαδίκτυο κάποιοι επιχειρούν να καταρρίψουν τον «μύθο» της Ανάστασης του Χριστού. Άλλοι από αυτούς αυτοπροβάλλονται ως άθεοι. Μάλιστα έχοντας οργανωθεί και στη χώρα μας σε ενώσεις αθέων καλούν τους ομοπίστους τους σε κρεωφαγία κατά φανερό δείπνο τη Μεγάλη Παρασκευή! Χρησιμοποιώ τον όρο ομόπιστοι, καθώς, όπως τον Θεό αποδεχόμαστε με την πίστη το ίδιο συμβαίνει και με την άρνησή Του, παρά τα διατυμπανιζόμενα ότι είναι θέμα ορθής λογικής. Μάλιστα, καθώς αδυνατούν να συγκαλύψουν την εμπάθειά τους, εκτίθενται, χωρίς όμως να το συνειδητοποιούν, όταν ερμηνεύουν το τελευταίο δείπνο του Χριστού με τους μαθητές Του ως μυστικό με τη συνήθη στη νεοελληνική γλώσσα έννοια. Στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης ο όρος μυστικός έχει την έννοια του μυστηριώδους, καθώς κατ’ αυτόν παραδόθηκε στους ανθρώπους το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Δεν ήταν δείπνο με προφυλάξεις, ώστε να μη γίνει αντιληπτό από τους εξουσιαστές. Άλλοι πάλι, χωρίς να εκδηλώνουν την αθεΐα τους, αλλά με την καύχηση του ειδικού ερευνητού και με αναλύσεις, υποτίθεται, ιστορικές, προβάλλουν νέα «ευρήματα» που «αποδεικνύουν» εκείνα που η Εκκλησία του Χριστού απέκρυψε, ώστε να αποδεχθούν οι εύπειστοι τον «μύθο».

Ο Πλούταρχος διέσωσε τη διαπίστωση ότι σε κάθε αρχαία ελληνική πόλη μπορεί να υπήρχαν διάφορες ελλείψεις, από καμία όμως δεν έλλειπαν τα ιερά για την προσφορά λατρείας στον Θεό. Επιχείρησαν, κατά τη νεωτερικότητα, να θεμελιώσουν την αθεΐα οι δυτικοί υλιστές στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους! Γιατί άραγε; Δεν τους ικανοποιούσε η άποψή τους ότι η θρησκευτική πίστη άνθισε στις προεπιστημονικές κοινωνίες; Φυσικά για να ισχυροποιήσουν την αυτοπεποίθησή τους διαστρέβλωσαν τις απόψεις των θαυμαστών προγόνων μας. Το φαινόμενο της αθεΐας ήταν άγνωστο στον αρχαίο κόσμο αποφαίνονται έντιμοι ιστορικοί.

Ποια τα αίτια της άρνησης ύπαρξης Θεού, της αθεΐας δηλαδή ή του υλισμού; Διαπρεπής υλιστής του 20ου αιώνα, ο Μπέρτραντ Ράσελ έγραψε ότι κατά την «Αναγέννηση» οι διανοούμενοι απέρριψαν τον άκαμπτο ηθικό κώδικα του χριστιανισμού και υιοθέτησαν το πνεύμα ελευθερίας των αρχαίων Ελλήνων. Απεμπόλησαν την ένοχη συνείδηση, που αυτός καλλιεργούσε και καλλιέργησαν συνείδηση ελευθερίας! Διακρίνουμε εμφανώς ότι η αμφισβήτηση σχετίζεται με τις ηθικές επιταγές του Ευαγγελίου. Με καύχηση ο Ράσελ επισημαίνει ότι το οικοδόμημα του Ντεκάρτ (Καρτεσίου), που θεωρείται ο θεμελιωτής του ορθολογισμού στη Δύση και έγραψε με την ψευδαίσθηση ότι είχε φέρει επαρκείς αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού και της ψυχής, κατεδαφίστηκε σε διάστημα δύο μόλις αιώνων από τους κήρυκες της υλιστικής φιλοσοφίας, κατά την περίοδο του «διαφωτισμού». Με την αντίκρουση της συλλογιστικής του Ντεκάρτ δικαιώνεται άραγε η υλιστική φιλοσοφία; Πανηγυρίζουν οι υλιστές με την δια της «λογικής» κατάρριψη του τραγικού για τις συνέπειες του σφάλματος του Ντεκάρτ, το απορρέον από τη σχολαστική δυτική θεολογία, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι  διαπράττουν το ίδιο σφάλμα. Ο Θεός δεν γίνεται αποδεκτός ούτε απορρίπτεται δια της λογικής. Αυτή είναι η θέση των Πατέρων της Εκκλησίας.

Άραγε ο Ράσελ χαρακτήρισε άκαμπτο κώδικα τις εντολές του Χριστού ή το κανονικό δίκαιο του Βατικανού;  Δεν το διευκρινίζει ίσως επειδή υπήρξε άγευστος τόσο της διδασκαλίας του Χριστού όσο και της ερμηνείας των Πατέρων της Εκκλησίας. Πάντως οι ηθικές εντολές ασφαλώς αποτελούν αντικίνητρο για την αποδοχή της μελλούσης κρίσεως. Ο μεγάλος φυσικός επιστήμων της «Αναγέννησης» και θεολόγος Βλάσιος Πασκάλ έγραψε: «Αν απόρροια του πυθαγορίου θεωρήματος ήταν το ου κλέψεις, ου μοιχεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις…, τότε πολλοί μαθηματικοί θα επιχειρούσαν να αποδείξουν ότι το θεώρημα δεν έχει ισχύ»! Σ’ αυτό ο Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι πρόσθεσε: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»! Και ο στοχαστής Αλμπέρ Καμύ, υλιστής αυτός, προβάλλει τις συνέπειες κατά τρόπο θαυμαστό: «Απ’ όπου και να στραφούμε, στην καρδιά της άρνησης και του μηδενισμού, το έγκλημα κατέχει προνομιούχα θέση»! Έγκλημα όχι με τη στενή έννοια του φόνου, αλλά την ευρεία της παρακοής των εντολών του Ευαγγελίου.

Στην αδυναμία ή στην έλλειψη βούλησης οφείλεται η απεμπόληση των θείων εντολών; Συνιστά η καταφρόνηση αυτών απελευθέρωση από, κατά Ράσσελ,  «άκαμπτο ηθικό κώδικα»; Είναι συνήθης η δικαιολογία της αποστασίας με τις επικρίσεις της ακαμψίας και της ουτοπίας. Δεν επισημαίνουν τα στοιχεία της ακαμψίας, δεν προβάλλουν τα ακατόρθωτα για την ανθρώπινη φύση. Περιφρονούν στο έπακρο της περί μετανοίας διδασκαλία, εκ των θεμελίων της χριστιανικής πίστεως, και απαξιώνουν εκείνους που με το μαρτύριό τους ή την ασκητική τους βιωτή έδειξαν ότι η Χριστός δεν υπήρξε σπορέας ουτοπίας.

Οι υλιστές, κατά τον 19ο αιώνα, επιχείρησαν να καθυποτάξουν τη θετική επιστήμη στην ιδεολογία τους διακηρύσσοντας ότι η Επιστήμη απέδειξε ότι δεν υπάρχει Θεός! Βέβαια επιστημονική απόδειξη, κατά το πρότυπο των θετικών επιστημών δεν έφερε ουδείς, καθώς το θέμα της ύπαρξης ή μη Θεού είναι εκτός του πεδίου της θετικής Επιστήμης. Οι υλιστές επιστήμονες, κάποιοι διαπρεπείς, υπήρξαν παραχαράκτες της Επιστήμης φέροντας ψευδοεπιστημονικά, «λογικά» ή φιλοσοφικά επιχειρήματα. Στην αλαζονεία τους ισχυρίζονται ότι η επιστημονική γνώση καταπολεμά τη θρησκευτική πίστη! Σαθρό το επιχείρημα, καθώς διαπρεπείς επιστήμονες με πίστη στον Θεό υπήρξαν και υπάρχουν. Οι Κρικ και Γουότσον ανεκάλυψαν τη διπλή έλικα του DNA. Ο πρώτος υπήρξε άθεος ο δεύτερος πίστευε στην ύπαρξη Θεού. Η ψευτοεπιστημονική προπαγάνδα αποκαλύπτει την ανεντιμότητα των κηρύκων της.

Ας επανέλθουμε στον άκαμπτο, κατά Ράσελ, ηθικό κώδικα. Δεν πρόκειται για την ηθική διδασκαλία του Χριστού, αλλά για τον κώδικα στυγνής ανελευθερίας του Βατικανού. Ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπούμε και τους εχθρούς μας. Την ελευθερία του προσώπου, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, σέβεται στο έπακρο ο Χορηγός της. Παραχαράκτες της πίστης, υποταγμένοι σε ανελεύθερη κοσμική εξουσία επιχείρησαν κατά τον Μεσαίωνα να διεκπεραιώσουν ζητήματα πίστης μέσω της κοσμικής ισχύος. Έτσι οδήγησαν στην «εξιλαστική» πυρά αιρετικούς, μάγους και αθέους. Άλλοι ακόμη και σήμερα προκαλούν με την έκδηλη έπαρση και καύχηση για την κατοχή της αλήθειας και την έκφραση ακραίας αντιπάθειας προς τους διαφωνούντες, τους οποίους σπεύδουν να καταδικάσουν και αποστείλουν στο «αιώνιο πυρ»! Αυτή η τρομερή έλλειψη φιλαδελφείας προς εικόνες Θεού είναι σημαντικός απωθητικός από την πίστη στον Θεό παράγων. Αν σ’ αυτόν προστεθούν η έκδηλη αλαζονεία για την κατοχή της αλήθειας, η υποκρισία, η ιδιοτέλεια, η ασπλαχνία, η δειλία, ο συμβιβασμός με την εξουσία, την αντίθεη, πολλών κατ’ όνομα πιστών ολοκληρώνεται η προβολή των αιτίων της απιστίας. Ο Απόστολος Παύλος έγραψε στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Το γαρ όνομα του Θεού δι᾿ ημάς βλασφημείται εν τοις έθνεσι». Από τότε η ασυνέπεια των πιστών είχε σοβαρότατες τις συνέπειες με την απαστασιοποίηση από τον δρόμο της σωτηρίας πολλών εκτός Εκκλησίας.

Βέβαια ο Χριστός παραμένει και σήμερα ενώπιόν μας και θέτει προκλητικά το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας;». Αλλά όπως οι κυνηγοί του Αισώπου οι πολέμιοί του δεν αναζητούν τον λέοντα. Αρκούνται στα ίχνη του θεωρώντας ως τέτοια τους αστοχήσαντες διαχρονικά περί την πίστη και επιρρίπτοντας με εμπάθεια την αστοχία στον Χριστό.

Χριστός ανέστη. Αλλά σε πολλούς από μας αυτό δεν συμφέρει.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»