Είναι τώρα 15 χρόνια που έχει φύγει από κοντά μας ένας εξαιρετικός κλαρινίστας της δημοτικής μουσικής ο Ζήσης Τσιοτίκας. Ήταν 2 Μαΐου 2006 όταν άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μία πολύχρονη προσφορά και διαδρομή στη δημοτική παράδοση της περιοχής. Ο ίδιος μου διηγούνταν πριν λίγα χρόνια:
«- …Εγώ παντρεύτηκα μικρός στα 19.
Είχα πάει και στη Γερμανία στα ορυχεία…
Στην αρχή μέναμε κι εμείς στο Σουλιό.
Εκεί είναι το πατρικό μου.
Που ήταν το ορφανοτροφείο; Εκεί!
Με τον Τσιανάκα τον Χρήστο, τον Τσιακμάκα,
εκεί μένατε κι εσείς, τον γνώριζα από τότε τον μπαμπά σου. ….
Από τους Τσιοτικαίους εγώ ξεκίνησα κλαρίνο οι προηγούμενοι ήταν με βιολί….
Τα τραγούδια που παίζω είναι παθητικά.
Αν έχει πάθει από τη ζωή συγκινείσαι…
Κι εμένα με έπαιρνε το παράπονο πολλές φορές και σε πανηγύρι!
-….Αν τους έλεγες στο Τορόντο θα παίξω ένα τραγούδι από το τόπο μου πιο θα έπαιζες;
– Θα ξεκινούσα με ένα μοιρολόγι, μετά θα έπαιζα το «εσείς πουλιά πετούμενα» και μετά ένα συγκαθιστό ας πούμε το «αηδόνι» ή το «λεβέντης είσαι μάτια μου»…και θα το γύρναγα γιατί με τα γυρίσματα τι βρίσκω κι εγώ, ακόμη κι όταν είμαι μόνος μου…
Νάμαστε καλά να πάμε και του χρόνου στα χωριά σας, εκεί πάνω…»
(Από μία συζήτηση με τον Ζ. Τσιοτίκα το 2003 στο σπίτι του).
Η παρουσία του Ζήση Τσιοτίκα αποτέλεσε τομή………
Περισσότερα στο http://grebena.blogspot.com/
