Γιατί επαναλαμβάνουν τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές και ακολουθούν τακτικές που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε νέες τραγωδίες όταν μπορούν απλώς να παραδειγματιστούν από το παρελόν ;
Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν στο βαθμό που θα έπρεπε και στο βάθος που επιβάλλεται τα γενεσιουργά αίτια των ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας, γνωρίζουν σίγουρα αρκετά ώστε να είναι πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους.
Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με αισιοδοξία για την Τρίτη χιλιετία που μόλις άρχιζε, αλλά πολύ γρήγορα προσγείωσε ανώμαλα τις ελπίδες που καλλιέργησε, πάνω στα συντρίμια άνομων πολέμων, στα αθώα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, στην αφαίμαξη ζωτικών πόρων των υπό ανάπτυξη λαών, στα συμφέροντα τεχνηέντως κατασκευασμένων οικονομικών κρίσεων που βυθίζουν σε ύφεση ανεπτυγμένες χώρες, στις εικόνες πνιγμένων παιδιών που με γλωσσική διαστροφή ονομάζονται «προσφυγικές ροές» και στην ενίσχυση εθνικιστικών και θρησκευτικών φανατισμών.
Καταρχήν οι σύγχρονοι κυβερνήτες σχεδόν όλων των χωρών δεν είναι ηγέτες.
Είναι πιόνια στη σκακιέρα γεωπολιτικών παιχνιδιών, ηγετίσκοι που αναδεικνύονται από κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε. και εκλέγονται με συνταγές παγίδευσης της ψήφου από τους επαγγελματίες κατασκευαστές του «προφίλ» τους και καθοδηγούνται από γνωστούς και μη εξαιρεταίους οικονομικούς κύκλους συμφερόντων που υπακούουν στις επιταγές τραπεζών, εταιρειών και βιομηχανιών. Κι αν παρ’ ελπίδα διακριθεί κάποιος που διαθέτει τη στόφα του ηγέτη και δεν υποτάσσεται στη «νομότυπη» ανομία τους και στην ανήθικη αρχή της κυριαρχίας των ισχυρών που μας γυρίζει σε καταστάσεις πρωτογονισμού, τότε ή εκβιάζεται ωμά ώστε να «τον τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί» ή εκδιώκεται με απροκάλυπτο κυνισμό και παρασκηνιακά τερτίπια. Η προϋπόθεση για να «επιτραπεί να παραμείνει» σε μια θέση εξουσίας ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν προέρχεται από την ομήγυρη των γνωστών οικογενειών ή των ωμών εξουσιαστών , είναι να «συμφωνήσει θέλει δε θέλει» με τις άνωθεν και έξωθεν εντολές. Παραμένουν λοιπόν στην εξουσία μόνο όσοι δε θέλησαν να τη χάσουν… Η επιλογή είναι δική τους. Η επανεκλογή τους όμως , όχι.
Η στοιχειώδης γνώση της Ιστορίας – και δη της Ευρωπαϊκής- μας οδηγεί σε μερικές απλές, αντικειμενικές αλήθειες που επιβεβαιώνονται νομοτελειακά στο πέρασμα των αιώνων και είναι γνωστές σ’ αυτούς που μας κυβερνούν από την εποχή του πρώτου μεγάλου ιστορικού, του Θουκιδίδη. Όπως:
1. Οι πολεμικές συγκρούσεις σε κάθε σημείο της γης κρύβουν πίσω από τις προκατασκευασμένες αφορμές, γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα ισχυρών κρατών και άπληστων οικονομιών που θέλουν να επεκτείνουν τις ζώνες επιρροής τους. (Α’ και Β’ Παγκόσμιοι πόλεμοι).
2. Οι εμφύλιοι πόλεμοι που ξεσπούν στο εσωτερικό μιας χώρας υποκινούνται πάντα από δυνάμεις που βρίσκονται έξω από αυτή και χειραγωγούν πολιτικά πρόσωπα ή δήθεν «επαναστάτες» που ενισχύονται με όπλα, χρήμα και διεθνούς έκτασης προπαγάνδα.(” Κερκυραϊκά” του Θουκυδίδη).
3. Όταν μια συμμαχία ισότιμων εταίρων εκτροχιάζεται σε αλαζονική ηγεμονία μιας χώρας εξ αυτών, τότε αρχίζει άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε βίαια η διάλυση της συμμαχίας αυτής.(Αθηναϊκή Συμμαχία, Κοινωνία των Εθνών).
4. Οι οικονομικές κρίσεις ξεκινούν πάντα από ανεξέλεγκτα παιχνίδια του χρηματοπιστωτικού συστήματος που κερδοσκοπεί ασύστολα εις βάρος των οικονομιών ολόκληρων κρατών και κάνει το χρήμα «να αλλάζει χέρια», ενώ οδηγούν αναπόφευκτα σε πόλεμο προκειμένου να πάρουν « το μερίδιό τους» οι βιομηχανίες όπλων από τη νέα μοιρασιά. (Οικονομική κρίση του ’29, Κράχ)
5. Η ανεργία, η πείνα, η εξαθλίωση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων και η ταπείνωση των λαών καταλήγει μοιραία στην ανάπτυξη ακραίου εθνικιστικού φανατισμού αφού αναπτύσσονται αντανακλαστικά επιβίωσης στηριγμένα στο θυμό και στην εκτόνωση απωθημένων από την εκμετάλλευση και την αδικία. (Άνοδος φασιστικών μορφωμάτων στην εξουσία μετά την οικονομική κρίση του ‘29 .)
6. Ο θρησκευτικός φανατισμός, όταν βρεθεί στην εξουσία, περιορίζει την ελευθερία της σκέψης, γίνεται εμπόδιο στην πρόοδο της επιστήμης, καταργεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτό της μόρφωσης και οδηγεί στο σκοταδι( Μεσαίωνας).
7. Η άνιση κατανομή του πλούτου και η διάλυση της αστικής τάξης που είναι ιστορικά αυτή που στηρίζει τη δημοκρατία και επιθυμεί την ειρήνη γιατί της επιτρέπει να αναπτύσσεται οικονομικά, οδηγεί στην αρπαγή των χρημάτων των κατώτερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων με μέτρα λιτότητας που είναι μια άλλη μορφή αυταρχικής διακυβέρνησης. Η έμμεση και άμεση εξόντωση των πολιτών από τα μέτρα αυτά –απολύσεις, εξώσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων και αναγκαστική μετανάστευση.- δεν διαφέρει και πολύ από τις μεθόδους των τυράννων που έκαναν δημεύσεις περιουσιών και εξόριζαν τους αντιφρονούντες.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: αφού είναι γνωστά τοις πάσι τα παραπάνω, γιατί οι υπεύθυνοι για τις τύχες των λαών δεν τα λαμβάνουν υπόψη και μας αφήνουν στο έλεος των συνεπειών τέτοιων εγκληματικών πολιτικών; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Η ιστορία εκτός από τα παραπάνω μας διδάσκει και κάτι ακόμη, πως όσοι βρίσκονται «ψηλά» στην κλίμακα της εξουσίας και οι συνεργάτες τους είναι απολύτως προστατευμένοι από την ίδια την εξουσία ώστε να μην υποστούν τις συνέπειες των ενεργειών τους. Σε περιπτώσεις δε εκτροπής του πολιτεύματος ή πολέμου είναι οι πρώτοι που «αυτοεξορίζονται» ή φυγαδεύονται, δε λογοδοτούν για τα πολιτικά τους λάθη και αν λογοδοτήσουν θα αθωωθούν… Εξάλλου, η ιστορία «γράφεται» από τους νικητές και τους ισχυρούς με πρόθεση να κατασκευαστούν άλλοθι ανομιών και αποσιωπά τις ευθύνες και τα εγκλήματά τους ή δίνει «άφεση αμαρτιών» στους αδικητές κατηγορώντας τους αδικημένους…
Πρέπει όμως κάποιος να τους θυμίσει πως συχνά το ιστορικό γίγνεσθαι διαμορφώνεται και από το στοιχείο της έκπληξης και του απρόοπτου που αλλάζει τα δεδομένα ερήμην τους. Ας έχουν στο νου τους πως η εφήμερη εξουσία που κατέχουν είναι ιδιαίτερα επισφαλής στο μετανεωτερικό χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν και πως αρκεί μια απρόβλεπτη συγκυρία ή μια λάθος κίνηση για να οδηγηθούν έξω από το σύστημα που τους εξέθρεψε και να πεταχτούν στα σκουπίδια της ιστορίας…
Μέχρι τότε όμως θα έχουν καταδικάσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να τρέφεται κυριολεκτικά και μεταφορικά με τα σκουπίδια τους…..
