Γιατί το Ζήτημα των Σκοπίων δεν έχει λυθεί. Ο Λαός, μόνος εγγυητής και τελικός κριτής. του Ελευθερίου Τζιόλα

Όσοι θεωρούν ότι το Ζήτημα των Σκοπίων έχει λυθεί με τη συμφωνία των Πρεσπών αυταπατώνται.
Ένα Εθνικό Θέμα ή αντιμετωπίζεται ως Εθνικό, δηλαδή ως θέμα του συνόλου του Ελληνικού Λαού και των εκπροσώπων του μέσα από μια αντίστοιχη διαδικασία, πραγματικά ενωτική, γενναία, δημοκρατική, ή, κάθε άλλη τακτική συγκολλήσεων, πολιτικών προσαρτήσεων, παρασκηνιακών τακτοποιήσεων βεβαιώνει, μέσα στην αγχωτική της λαθροβίωση, για την αδυναμία, το αδιέξοδο και τη ματαιότητά της.
Δεν τιμά το ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν τιμά καμία ελληνική Κυβέρνηση, δεν τιμά κανένα Πολιτειακό θεσμό μια εικόνα αγχωτικής, οριακής υπέρβασης των ”150” για μια συμφωνία, για την οποία ο Ελληνικός Λαός δεν έχει ερωτηθεί, ούτε και αποτολμάται να ερωτηθεί. Και, πάντως, η θέση του επί 27 χρόνια είναι πεισματικά αντίθετη από αυτήν που επίσημα προωθείται.
Ούτε μπορεί ένα εθνικό Θέμα να κρίνεται με την οριακή, και από πολλές πλευρές προβληματική και αμφιλεγόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151, χωρίς καμία, απολύτως καμία, προηγούμενη συνεννόηση σ΄ επίπεδο Εθνικού Συμβουλίου υπό τον Πρόεδο της Δημοκρατίας, όταν μάλιστα, από το 1992 υπάρχει απόφαση των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε ΠτΔ, Κ.Καραμανλή (Α.Παπανδρέου, Κ.Μητσοτάκης, Μ.Δαμανάκη- Συνασπισμός) με ρητή, καθαρή δέσμευση : «Ούτε Μακέδονία, ούτε παραγωγά της», η οποία, σε αυτό το επίπεδο ουδέποτε έχει επαναξιολογηθεί και δεν έχει μεταβληθεί. Ακόμα, και πέραν αυτού, η θεμελιώδης εθνική υπευθυνότητα, αλλά και η συνταγματική πρόβλεψη – κατεύθυνση επιλέγει τους 180 βουλευτές, ως κοινοβουλευτική στήριξη σε μείζονος εθνικής σημασίας θέματα. Επομένως, στη Βουλή 180 και όχι 150 +. Και στο Λαό 50% + , που μπορεί να διαπιστωθεί μόνο με Δημοψήφισμα. Αυτές και μόνο αυτές είναι οι συνταγματικά, πολιτικά και δημοκρατικά διακασίες για Απόφαση στο Εθνικό Θέμα.

Σε κάθε περίπτωση, τα ζητήματα που θα αναφερθούν παρακάτω είναι κρίσιμα, έχουν διαχρονικό χαρακτήρα, δεν επιλύθηκαν (και η Συμφωνία των Πρεσπών τα επιβαρύνει αρνητικά για την Ελληνική πλευρά), επανέρχονται και θα επανέλθουν και πρέπει πλήρως να ξεκαθαρισθούν.
Διευκρινίζουμε, λοιπόν.

1ο. Σκόπια : η λάθος λογική για το μέγεθος τους και η στρατηγική αναδιανομών των κυρίαρχων Κέντρων.
…………………………………………………………………………………….
Όσοι υποτιμούν τα Σκόπια λέγοντας ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε ένα μικρό κράτος, ότι δεν μπορεί να αποτελεί ‘‘απειλή” για την Ελλάδα, παραγνωρίζουν την τάση των αδύναμων κρατών να μετατρέπονται σε όργανα στα χέρια κρατών ισχυρότερων που θέλουν να προκαλέσουν ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Και ότι, επίσης, σε ένα πιθανό περιβάλλον αναταράξεων οι χρόνιοι, ενεργοί, μη ακυρωμένοι αλυτρωτισμοί/ επεκτατισμοί, μέσα από καιροσκοπικές “συμμαχίες” ισχυρών κέντρων μπορούν να επιφέρουν ρήγματα και να επηρεάσουν καθοριστικά τα κύρια εθνικά μέτωπα.
Είναι, επίσης, σημαντικό να κατανοηθούν οι λόγοι και οι σκοπιμότητες που το τιτοϊκό μεταπολεμικό κατασκεύασμα, κυριολεκτικά σταλινικής έμπνευσης, δεν ακυρώθηκε με την λήξη της ψυχροπολεμικής περιόδου, τουλάχιστο ως προς τα αλυτρωτικά/ αναθεωρητικά του στοιχεία, αλλά κρατήθηκε, υποστηρίχθηκε και αναγνωρίσθηκε. Ο αλυτρωτισμός του, συνώνυμος σε βάθος χρόνου με σχέδια σφαιρών επιρροής και αλλαγής συνόρων πέρασε σταδιακά από το πλαίσιο του Τίτο, στο πλαίσιο (και τα ενδεχόμενα ή προκύπτοντα πλάνα) των ισχυρών Δυτικών Κέντρων.
Κρίσιμο σημείο, το οποίο έχει διαφύγει από την οπτική της ελληνικής εθνικής πολιτικής, κάτω και από τις πιέσεις, αλλά και τα όποια δελεαστικά του Δυτικού παράγοντα.
Ενώ, θα έπρεπε να αποτελέσει σημείο συζήτησης για την ξεκάθαρη αλλαγή στάσης των Δυτικών έναντι του «μακεδονικού αλυτρωτισμού» και πίεση των Σκοπίων για τη ριζική, πρακτική ακύρωση του, ως πρωταρχικό όρο για να προχωρήσει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.
Αν ο Μάθιου Νίμιτς, ως διαμεσολαβητής του ΟΗΕ, είχε ΕΝΑ καθήκον, το οποίο η ελληνική πλευρά όφειλε να θέσει, εξαρχής, αυτό ήταν το παραπάνω ( = η ακύρωση του «μακεδονικού αλυτρωτισμού»), ως θεμελιώδης όρος για τον σεβασμό των συνόρων, την ασφάλεια και την σταθερότητα στην περιοχή, και όχι η αναζήτηση ενός ονοματολογικού καμουφλάζ για τον αλυτρωτισμό.

2ο. Το μέτωπο με την Τουρκία : το λάθος μήνυμα της Συμφωνίας των Πρεσπών.
…………………………………………………………………………………………
Διατυπώνεται η θέση ότι : η Ελλάδα έχει συμφέρον να μην έχει κανένα άλλο μέτωπο ανοικτό, παρά μόνο το ‘‘προς ανατολάς μέτωπο’’ (με την Τουρκία).
Μία κακή λύση, όμως, στο Ζήτημα των Σκοπίων, λειτουργεί αντιστρόφως. Ενισχύει την εντύπωση και τις σκέψεις της Άγκυρας ότι αφού η Αθήνα κάνει υποχωρήσεις σε απαιτήσεις των αδύναμων Σκοπίων, αν πιεσθεί ασφυκτικά θα υποχωρήσει πολύ περισσότερο έναντι των απαιτήσεων της ισχυρότερης Τουρκίας. Αυτή εξάλλου είναι γραμμή της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποία στην Αθήνα έχουν ήδη βαφτίσει ‘‘Εκσυγχρονισμό της Λωζάννης’’ !

3ο. Η διαπραγμάτευση εθνικών Ζητημάτων δεν είναι ”παζάρι”.
……………………………………………………………………………………
Είναι διαδεδομένη η άποψη ότι διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμός κι ένα είδος συναλλαγής (‘‘παίρνεις και δίνεις’’). Είναι κρίσιμο, όμως, να εννοηθεί ότι η διαπραγμάτευση για την Ελλάδα ξεκινάει από μία θέση αρχής : πως οτιδήποτε αμφισβητεί, οτιδήποτε επιζητά δικαιώματα πάνω την Ελληνική Εθνική Οντότητα δεν μπορεί να γίνει και δεν θα γίνει δεκτό.
Δεν μπορεί να υιοθετείται η δήθεν διαπραγματευτική θέση, που αποτέλεσε θέση της ελληνικής κυβέρνησης: ‘‘θα πάρω το erga omnes και θα δώσω την «μακεδονική ταυτότητα»’’.
‘‘Μακεδονική ταυτότητα’’ που αποτελεί συστατικό στοιχείο του ‘‘Μακεδονισμού’’, δηλαδή της προσβολής της Ελληνικής (Ελλαδικής) Οντότητας, του αλυτρωτικού επεκτατισμού των Σκοπίων.
Επίσης, το γεγονός ότι είχε δημιουργηθεί ένα αρνητικό προηγούμενο σε πολιτικό επίπεδο από τον τρόπο που κυρίως οι κυβερνήσεις της ‘‘Ν.Δ.’’ διαχειρίσθηκαν το
Ζήτημα, καθώς και το γεγονός ότι διεθνώς αρκετοί μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες», δεν σημαίνει ότι το Θέμα είχε τελειώσει.
Θεσμικό τετελεσμένο δεν υπήρχε.
Υπογραφές δεν είχαν μπεί !
Και ακόμα και εκείνοι που μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» ήξεραν και έδειχναν την Ελλάδα ως το κλειδί στο Ζήτημα αυτό.
Η προσωρινότητα και η εξουθενωτική απομόνωση του fYROM (ως ονομάσια και οντότητα) αποτελούσε το περιβάλλον πιεστικής ωρίμανσης των ηγεσιών των Σκποπίων.
Η Ελλάδα κρατούσε στα χέρια της το κλειδί, γιατί όλοι τους γνώριζαν –και γνωρίζουν- ότι το Όρθο και το Δίκιο της ανήκει.
Η Ελληνική κυβέρνηση, κάθε ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μία καλύτερη λύση και εν πάση περιπτώσει να αφήσει τα Σκόπια στη διπλωματική μέγγενη μέχρι να αποδεχθούν αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν στην περιοχή (κι όχι τη ”Μακεδονία”, ή μέρος της (”Βόρεια Μακεδονία”), για να διεκδικούν το υπόλοιπό της, ώστε να δημιουργηθεί η ”Ενωμένη- Ενιαία Μακεδονία”).

4ο. Εθνότητα, Ταυτότητα, Ιθαγένεια, Γλώσσα : τα σκληρά στοιχεία του αλυτρωτισμού – επεκτατισμού.
…………………………………………………………………………………….
Διατυπώνεται η άποψη ότι το «Μακεδόνας/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» είναι προτιμότερο από το σκέτο «Μακεδόνας» που αναγραφόταν μέχρι τώρα στα διαβατήρια των γειτόνων μας.
Η λογική αυτή εκκινεί από μία σύγκριση: τί ίσχυε πριν τη συμφωνία και τί θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της. Η σύγκριση αυτή είναι παραπλανητική, γιατί παρακάμπτει την κρίσιμη ειδοποιό διαφορά : αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα δεν είχε την σφραγίδα της Ελλάδας, ενώ αυτό θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της συμφωνίας θα την έχει, θα έχει την υπογραφή της Ελλάδας.
Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική, ακόμα και εάν είχαμε συμφωνήσει στο όνομα «Μακεδονία-Σκόπια» μόνο για διεθνή χρήση και πάλι θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι (!), επειδή συγκριτικά είναι καλύτερο από το σκέτο «Μακεδονία»!
Ο συνειρμός που θα κάνουν τρίτοι, όσο θα υπάρχουν ‘’Βόρεια Μακεδονία’’ και ‘‘Μακεδόνες’’, είναι ότι υπάρχει και μία Νότια Μακεδονία με Μακεδόνες. Δηλαδή, εμμέσως, πλην σαφώς και καθαρά, επικυρώνεται το ιδεολόγημα της «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας» (και, συνεπώς, το δίκαιο της ενοποίησής της, δηλαδή, γίνεται αποδεκτή η βάση προώθησης του αλυτρωτισμού – επεκτατισμού).
Εξάλλου, παντού στον κόσμο η ιθαγένεια ορίζεται από το όνομα του κράτους. Με βάση αυτό τον κανόνα έπρεπε οι πολίτες της ‘‘Βόρειας Μακεδονίας’’, όπως ονομάσανε τη fYROM, να ονομάζονται Βορειομακεδόνες και όχι «Μακεδόνες». Η ιθαγένεια είναι η νομική σχέση του πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει. Δεν έχει σχέση με τη συνείδηση του ατόμου. Ο Z. Ζάεφ και ο Ν. Ντιμιτρόφ επέμειναν να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδόνες», επειδή ακριβώς θέλουν να κρατήσουν ζωντανό το εθνικό ιδεολόγημά τους, τον ‘‘Μακεδονισμό’’. Γιατί, όμως, Α. Τσίπρας και Ν. Κοτζιάς παραβίασαν τον διεθνή κανόνα (ότι η ιθαγένεια καθορίζεται από το όνομα του κράτους) ; Γιατί ενώ ισχυρίζονται ότι απαλείφουν τον αλυτρωτισμό -επεκτατισμό, επικύρωσαν τον πυρήνα του;
Παραπέρα, η αναγνώριση εθνότητας και γλώσσας μακεδονικής από την Ελλάδα, προσδίδει κύρος, επιβεβαιώνει και παραχωρεί τη βάση για ΜΗ Ελληνικό, αυθύπαρκτο Μακεδονικό έθνος. ‘‘Μακεδονικό έθνος’’ που, σύμφωνα με τα Σκόπια, πρέπει να ολοκληρωθεί με τη δημιουργία ενιαίου κράτους -έθνους, με την ενοποίηση της ‘‘διαμελισμένης, σήμερα, Μακεδονίας’’, όπου τα δύο μέρη της (Μακεδονία του Αιγαίου και Μακεδονία του Πιρίν) βρίσκονται υπό κατοχή (ελληνική, βουλγάρικη, αντίστοιχα). Αποστολή την οποία υπηρετεί, σύμφωνα με την πάγια κρατική στρατηγική τους, το ελεύθερο τμήμα του ‘‘Μακεδονικού έθνους’’ (δηλαδή τα Σκόπια). Αυτή, με δυο λόγια, είναι η πολιτική στρατηγική του ‘‘μακεδονισμού’’, του αλυτρωτισμού/επεκτατισμού των Σκοπίων.
Επιπλέον, η ελληνική επικύρωση μακεδονικής γλώσσας και μακεδονικής εθνικότητας – κι ας μην εκπλαγεί κανείς – ανοίγει τον δρόμο για την νόμιμη (με βάση, με επίκληση της συγκεκριμένης Συμφωνίας) διεκδίκηση και ίδρυση ΄΄Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού΄΄ (με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται), όχι μόνο στη Φλώρινα και το Αμύνταιο, αλλά και στην Έδεσσα, την Αριδαία, την Καστοριά, το Κιλκίς, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, παντού επί της ελληνικής επικράτειας !

5ο. Αυτοπροσδιορισμός : ασύμβατος και απορριπτέος όταν συνιστά απειλή.
…………………………………………………………………………………..
Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού επανέρχεται με έναν χονδροειδή τρόπο.
Πρώτ΄ απ΄ όλα στο διεθνές δίκαιο το δικαίωμα αυτό είναι ατομικό. Αφορά το δικαίωμα του κάθε ατόμου να ορίζει ποια είναι η εθνική του συνείδηση.
Δεν σημαίνει ότι ένας λαός, ή μια κοινωνική πληθυσμιακή οντότητα μπορεί να επιλέγει χωρίς περιορισμούς όποιο όνομα θέλει για τον εαυτό του, για το κράτος, και τη γλώσσα του, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ζητήματα αμφισβήτησης, αντιπαράθεσης, προσβολής που μπορεί να δημιουργεί.
Επειδή η ονομασία ενός κράτους και ενός έθνους συμπυκνώνει την ταυτότητά του, η ελευθερία επιλογής ονόματος σταματάει εκεί, που αρχίζει να θίγει άλλους, να συγκρούεται με άλλους, όπως ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση (των Σκοπίων έναντι της Ελλάδος).
Εάν ίσχυε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όπως κάποιοι από τον κυβερνητικό χώρο εξακολουθούν να υποστηρίζουν, γιατί οι Α. Τσίπρας και Ν. Κοτζιάς απαίτησαν από τους γείτονες να αλλάξουν το όνομα του κράτους τους; Θα έπρεπε, θα μπορούσαν να αποδεχθούν το σκέτο ”Μακεδονία” (πράγμα που, δυστυχώς, αποτελούσε επίσημη παλιότερη θέση οργανωμένων μερών αυτού του πολιτικού χώρου). Όπως επίσης θα έπρεπε, θα μπορούσαν να αποδεχθούν ότι και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική (όπως αυτοπροβάλλεται από τις υποκινούμενες από το τούρκικο προξενείο ομάδες) !…

6ο. Ο Πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός, η Δημοκρατία δεν είναι εξουσιολαγνεία.
………………………………………………………………………………………..
Όσοι έχουν πραγματική γνώση της Ιστορίας και κουβαλούν μέσα τους τη Μνήμη του Έθνους μπορούν να κάνουν τη σύγκριση και να διαπιστώσουν τόσο τις επιδιώξεις και τις προκλήσεις, όσο, κυρίως, την αγωνιστική ένταση, το βαθύ λαϊκό χαρακτήρα και το πάθος, το πατριωτικό και δημοκρατικό φρόνημα του ΄60 – ’65 για την Κύπρο και το Κυπριακό και τα παρόμοια αντίστοιχα στις σημερινές συνθήκες για την Μακεδονία και το ”Μακεδονικό”. Ακόμη, ως συνεπαγώμενο παράγωγό τους : την τότε και την τωρινή ρευστοποίηση και αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και των δυνάμεων του, με αιτία το Εθνικό Ζήτημα και με πυροδότηση της αλυσίδας των εξελίξεων από επιλογές υποχώρησης πίσω από την κόκκινη γραμμή που η λαϊκή συνείδηση είχε θέσει και υποστήριζε. Τότε, με εξελίξεις που γνωρίζουμε, καθώς και την τραγική τους κατάληξη (1967 -Ελλδα, 1974 -Κύπρος). Και, σήμερα, με ρευστοποίηση, αλλά και ανοιχτά τα μέτωπα και πιεστικά τα στοιχημάτα, για το Τώρα και το Αύριο, άμεσο και απώτερο.
Με ευτελισμό πολιτικών παραγόντων και μικρομεσαίων κομμάτων, και των θεσμικών νομιμοποιητικών λειτουργιών. Χαρακτηριστική η περίπτωση Π.Καμμένου, που αντάλαξε έξι μήνες κυβερνητικής εξουσίας με την αποδοχή της υπόγραφης της Συμφωνίας, τον Ιούνιο 2018, μέχρι τον Ιανουάριο 2019. Κι αφού τυχοδιωκτικά πόνταρε το δικό του εθνικό καθήκον να το αναλάβει το εκλογικό σώμα των Σκοπίων με το ‘’όχι’’ στο δικό τους δημοφήφισμα, ώστε να μην προχωρήσει η Συμφωνία, γλιτώνοντας ο ίδιος, έφτασε να χάσει το κερματισμένο κόμμα του και πλέον να γελοιοποιείται σε ανούσιους, θλιβερούς θεατρινισμούς.
Περί τα Εθνικά Ζητήματα αναδεικνύονται στη Χώρα μας, οι μείζονες, οι βαθύτερες αντιθέσεις, που διαπερνούν οριζόντια τον πολιτικό χάρτη, συνταράσσοντας την επικράτεια, αναζητώντας Έκφραση, Εκπροσώπηση και Δικαίωση.
Το διαίτερο, κεντρικό αυτό χαρακτηριστικό της Έλλάδας, σχετίζεται με την ιδιοσυστασία της, με την διαδρομή των εθνικών-λαϊκών αγώνων για την ολοκλήρωσή της, με τις ανοιχτές πληγές και τις μύχιες διαθέσεις δικαίωσης στο σώμα του Ελληνισμού στην κοντινή περιφέρειά της (Κύπρος, Αλβανία/Β.Ήπειρος, fYROM/ Ελληνική Μακεδονία, Πόντος-Μικρασία- Κωνσταντινούπολη/ Ξεριζωμός, αλλά και πιο πέρα), καθώς, επίσης και με τις συνεχιζόμενες απειλές υψηλής ή χαμηλής έντασης πάνω στο ”Σώμα του Έθνους” (γεωγραφικό, πολιτισμικό, ιστορικό, παραγωγικό).
Το Εθνικό Ζήτημα, συγκεκριμένα κάθε φορά, συνυφαίνεται με το Κοινωνικό, αλλά προβάλει εντονότερο σε στιγμές προκλήσεων και επικαθορίζει το Κοινωνικό, χωρίς όμως το οποίο (δηλαδή, το Κοινωνικό) χάνει το δυναμισμό του και το αναγκαίο πρόσθετο βάθος.
Ο Λαός, η πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία, ως η δύναμη με τις λιγότερες εξαρτήσεις αλλά και ως φορέας αντίληψης για αυθεντικές λύσεις χωρίς εξαρτήσεις,
Ο Λαός, με την πλέον γνήσια και ευθεία στάση και με το πολλαπλά βεβαιωμένο ψυχικό πάθος,
Ο Λαός, η κοινωνική πλειοψηφία, λόγω αυτών των γνωρισμάτων και του Ήθους του, απέδειξε ιστορικά, και δείχνει διαχρονικά ότι με την ανάλογη Ηγεσία είναι ο αληθινός Μαχητής, η αναντικατάστστη Απελευθερωτική Δύναμη, η πραγματική Ελπίδα !

7ο. Η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.
Το Δημοψήφισμα.
……………………………………………………………………………………
Υπάρχουν ορισμένοι που μιλούν για ευαισθησία στο Ζήτημα εντοπισμένη αποκλειστικά στη Βόρεια Ελλάδα. Επιθυμούν, μάλλον, να κρύψουν δική τους αδράνεια/χαλαρότητα, ή/ και χαμηλό αίσθημα ευθύνης, χωρίς να συνειδητοποιούν τα επερχόμενα χειρότερα.
Υπάρχουν ασφαλώς περιοχές στη Β. Ελλάδα με ποσοστά 85% (όχι, στη χρήση του όρου Μακεδονία), 75% (όχι, στη Συμφωνία), ωστόσο συνολικά η θέληση του Ελληνικού Λαού είναι στο Ζήτημα συντριπτική !
Συνολικά ο Ελληνικό Λαός, όπως έχει δείξει και με τις πρωτοφανείς συνεχείς κινητοποιήσεις του, παρά το μιντιακό προπαγανδιστικό ορυμαγδό, τώρα, αλλά και τα τελευταία 27 χρόνια, έχει βαθειά συναίσθηση, στέκεται ανυποχώρητος και ενωμένος.
Αυτή είναι η βάση για κάθε θετική Πρόταση-Λύση.
Χωρίς αυτή δεν υπάρχει στήριξη, δεν υπάρχει βάση, δεν υπάρχει Λύση.
Αν ούτε οι κινητοποιήσεις του Λαού, ούτε οι αποφάσεις των Φορέων του, ούτε οι δημοσκοπήσεις, ούτε οι καθημερινές αντιδράσεις του, δεν λένε τίποτα για τους κυβερνώντες.
Ας δοθεί απευθείας ο λόγος στο Λαό.
Ιδιαίτερα οι δημοκράτες στις Δημοκρατίες δεν φοβούνται να προσφύγουν στο Λαό, να έχουν τη γνώμη και τις αποφάσεις του.
Ας κάνουν, λοιπόν, ως δημοκράτες, αυτό που και επίμονα έχει ζητηθεί : Δημοψήφισμα.

Κι αν δεν κάνουν ούτε κι αυτό, το στοιχειώδες, που τόλμησαν ακόμα κι οι γείτονες.
Τότε, δεν μπορούν να μην ακούσουν, – μετά από τις δεκάδες συγκεντρώσεις σ΄ όλη την Ελλάδα, επί ένα (1) χρόνο – , τις εκατοντάδες χιλιάδες του Συλλαλητηρίου της Αθήνας, την Κυριασκή , 20 Ιανουαρίου 2019.