Από τον
Σάββα Καλεντερίδη
Για τα «μάτια» των ισχυρών της Δύσης, ο χώρος που καταλαμβάνουν η Ελλάδα και η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντικός από τα κράτη, τις δύο προαναφερθείσες χώρες και τους λαούς που τις κατοικούν. Με άλλα λόγια, ο χώρος αυτός θεωρείται ενιαίος και ως ενιαίο τον υπολογίζουν στους σχεδιασμούς και στα επιχειρησιακά σχέδια του ΝΑΤΟ. Αλλωστε, το γεγονός ότι οι δύο χώρες έγιναν ταυτόχρονα μέλη αυτού του οργανισμού αποτελεί απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού. Η ατυχία της Ελλάδας είναι ότι η Τουρκία βγαίνει ωφελημένη από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, ενώ δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την Ελλάδα. Οι κύριοι λόγοι είναι δύο.
Ο ένας έχει να κάνει με τη γεωπολιτική αξία του χώρου της Ανατολίας και ο άλλος με την αποτελεσματικότητα της Τουρκίας, ως κράτος και ως πολιτικό σύστημα, σε σχέση με το αντίστοιχο ελληνικό.
Η Τουρκία, ως χώρος, έχει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τη Δύση, γιατί ελέγχει τα Στενά του Βοσπόρου, οι βόρειες ακτές της προσφέρονται για τον έλεγχο του Ευξείνου Πόντου και της νότιας Ρωσίας, ενώ η γειτνίασή της με τις χώρες του Καυκάσου και το Ιράν επιτρέπουν τον σχετικό έλεγχο αυτών των περιοχών. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία διαθέτει ένα κράτος που λειτουργεί και έχει εθνικό σχεδιασμό, και ένα πολιτικό σύστημα που, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές αντιθέσεις του, υπηρετεί με συνέπεια και δεν τορπιλίζει τον εθνικό σχεδιασμό. Οι δύο παραπάνω λόγοι είναι που οδήγησαν την Τουρκία να υιοθετήσει μια επιθετική και επεκτατική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, φροντίζοντας αυτό να μην επηρεάσει και να μη θέσει σε κίνδυνο τους στόχους του ΝΑΤΟ. Ετσι οδηγηθήκαμε στον διαμελισμό της Κύπρου και στον σοβαρό κίνδυνο διχοτόμησης του Αιγαίου και απώλειας της Θράκης.
Ομως, το γεγονός ότι φθάσαμε σε αυτό το σημείο οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα του κράτος και του πολιτικού συστήματος που διοικεί το έτερον ήμισυ αυτού του ενιαίου χώρου, την Ελλάδα, που έως το 1960 είχε και την ευθύνη της προστασίας του Ελληνισμού της Κύπρου. Ενα κράτος σκληρά κομματικοποιημένο και ένα πολιτικό σύστημα που «υπηρετείται» από κόμματα και πρόσωπα, που είναι σε θέση να πουλήσουν όχι την πατρίδα ή την ιδεολογία, αλλά και την ίδια τη μάνα τους για την καρέκλα της εξουσίας. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε… Ολα αυτά επωφελήθηκε η Τουρκία και έφθασε στο σημείο όχι μόνο να διεκδικεί τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, αλλά να είναι πολύ κοντά στην περικύκλωσή μας από Βορρά με τη «Μακεδονία», το «μακεδονικό έθνος» και τη «μακεδονική γλώσσα» που προωθούν με ζέση οι Ερντογάν, Τσίπρας και Κοτζιάς…
Ας πάμε, όμως, στα του Αιγαίου, γιατί το θέμα είναι επίκαιρο. Η Τουρκία, για να είναι σε θέση να υποστηρίξει και να υλοποιήσει τους εθνικούς στόχους της στο Αιγαίο, που είναι η διχοτόμησή του, διαθέτει την ανάλογη εθνική στρατηγική, ένοπλες δυνάμεις και επιχειρησιακά σχέδια. Αυτά τα σχέδια κάθε χρόνο τα επικαιροποιεί και τα δοκιμάζει με τις μεγάλης κλίμακας διακλαδικές ασκήσεις «Εφές» και «Ντενίζκουρντου» («Θαλασσόλυκος»), οι οποίες φέτος θα διεξαχθούν στις ακτές της Σμύρνης από τις 30 Απριλίου έως τις 10 Μαΐου. Εως τα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι ασκήσεις αυτές ήταν το μεγάλο μυστικό της Τουρκίας και οι περιοχές στις οποίες διεξάγονταν ήταν ερμητικά «κλειστές» για διπλωμάτες και στρατιωτικούς ακολούθους όλων ανεξαιρέτως των χωρών. Κάποια στιγμή η Τουρκία αποφάσισε να «ανοίξει» το θέμα και άρχισε να καλεί παρατηρητές από χώρες του ΝΑΤΟ και όχι μόνο.
Δηλαδή, η ασυδοσία της Τουρκίας και η απραξία-ανικανότητα της Ελλάδας έφθασαν σε τέτοιο σημείο, που η Τουρκία, παρουσία της κορυφής της τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, μπροστά στους στρατιωτικούς εκπροσώπους των χωρών του ΝΑΤΟ, ξεδίπλωνε τα σχέδια και την αποβατική δύναμή της, εφαρμόζοντας ένα σχέδιο κατάληψης ελληνικού νησιού. Γιατί κανείς δεν είναι τόσο χαζός για να μην αναρωτηθεί για ποιον λόγο διαθέτει η Τουρκία τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του ΝΑΤΟ και σε ποια χώρα θα κάνει απόβαση. Πάντως όχι στη Ρωσία, ούτε στην Αλγερία. Ο στόχος είναι η Ελλάδα, άλλωστε ο ναύσταθμος των αποβατικών είναι στη Φώκαια και η Στρατιά Αιγαίου στη Σμύρνη. Τι άλλο να μας πουν δηλαδή οι Τούρκοι.
Ποιο είναι το εξωφρενικό; Αντί να σηκώσουμε τον κόσμο και ειδικά το ΝΑΤΟ στο πόδι για τα επιθετικά σχέδια και τους εξοπλισμούς της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, αντί να κάνουμε διαβήματα στις χώρες που στέλνουν τόσα χρόνια παρατηρητές σε μια άσκηση κατάληψης νησιού νατοϊκής χώρας, στέλναμε και συνεχίζουμε να στέλνουμε και εμείς παρατηρητή για να «νομιμοποιήσουμε» με την παρουσία μας τα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας εναντίον των νησιών μας.
Δηλαδή, σφάξε με, πασά μου, ν’ αγιάσω.
Ξύπνα, Ελλάδα…
