Η περιήγηση στο Άνω Βόιο αποκαλύπτει έναν ανενεργό τεράστιο υλικό και άυλο πλούτο. Η περιοχή έχει εγκαταλείψει πηγές πλούτου και περηφάνιας. Το πρόβλημα….. η απουσία σχεδίου και οράματος και η κατάσταση που παρατείνεται και προκαλεί εξοικείωση

Tα χωριά μας που κάποτε ήταν γεμάτα ζωή, έχουν ερημώσει. Σήμερα τα γεροντάκια της μοναξιά
ζουν αναπολώντας τα περασμένα,και στα προσωπα τους βλέπεις το πικρό χαμόγελο της απόγνωσης
ενώ από τα χειλη τους βγαινουν τα παράπονα της ανέχειας.
Τα χωρια άδειασαν κυρίως τη δεκαετία 1950-1960. και δυστυχώς, μετά 60 χρόνια η αγιάτρευτη
πληγή δεν έχει επουλωθεί. Η περιήγηση στο Ανω βόιο –απ’ άκρη σ’ άκρη– αποκαλύπτει πολλά.
Ενας τεράστιος υλικός και άυλος πλούτος, διάσπαρτος σε πόλεις και χωριά, παραμένει ανενεργός.
Είναι η διάχυτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς αν δει από κοντά την καθημερινότητα, σε πόλεις
αλλά και μικρά χωριά. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι κοινή η διαπίστωση πως αυτή η θαυμάσια
περιοχή έχει εγκαταλείψει πηγές πλούτου και περηφάνιας.
Υπάρχει μια βουβή ομολογία ότι ένα μεγάλο κομμάτι όσων παρήγαγαν και έχτισαν με κόπο οι
προηγούμενες γενεές έχει εγκαταλειφθεί. Περίπου στα αζήτητα.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει η πρόκληση του μέλλοντος, που αν βεβαίως υπήρχε, η κληρονομιά
του παρελθόντος θα είχε και θέση και λόγο.
Παρά τις πικρές διαπιστώσεις, που δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς η απουσία σχεδίου
και οράματος, η περιοχή και ολοκληρο το Βόιο διατηρεί αντικειμενικά ένα επίπεδο ζωής που όσοι ταξιδεύουμε
από τις μεγαλουπόλεις νοσταλγούμε.
Ισως η εντύπωση αυτή είναι εξιδανικευμένη, και εύκολα ανατρέπεται ή κλονίζεται, αλλά παραμένει ισχυρή η
εικόνα των ωραίων συνοικιών σε πολλές επαρχιακές πόλεις, όπου η καθημερινότητα διασώζει ηρεμία και
αίσθημα ασφαλείας. Ωστόσο, αν επιχειρήσει κανείς να δει το κοινωνικό πρόβλημα από κάποια απόσταση,
συνοψίζεται στην έλλειψη κινήτρων.
Η απουσία κινήτρων για να μείνει κανείς, να επενδύσει, να ανοίξει δουλειά και σπίτι σε ένα μικρό ή μεγαλύτερο
μέρος του βοίου, που είναι εκτός τουριστικών περιοχών, είναι φανερή σε κάθε βήμα. Αν απουσιάζει δηλαδή η
συναισθηματική διασύνδεση που μπορεί να έχει κανείς για τον τόπο που μεγάλωσε, δύσκολα βρίσκει κανείς
κίνητρο για να αναπτύξει μια δραστηριότητα που θα φέρουν κέρδος, ανάπτυξη, συνοχή.
Διάσπαρτα είναι σε όλο το Βίοι τα ερειπωμένα κτίρια του παρελθόντος, τα περισσότερα
με μεγάλη ιστορική και αισθητική αξία. Τα βλέπεις σε πόλεις αλλά και σε έρημα χωριά που όσο χειμωνιάζει
θα μείνουν και πάλι μόνα. Προβληματίζει όχι τόσο η αντικειμενική συνθήκη μιας χώρας που υπολειτουργεί
αλλά το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση παρατείνεται και προκαλεί εξοικείωση.