Καλά Χ’στούινννα. Έρχουντας αυτές ια οι μέρις όλου κι αδουκιούμι τα παλιά τα χρόνια, πως καρτιρούσαμι ιτότις τα Χ’στούιννα. του Γιάνν’ τς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα από την εφημερίδα ‘ΚΟΖΑΝΗ” του 1994

Έρχουντας αυτές ια οι μέρις όλου κι αδουκιούμι τα παλιά τα χρόνια, πως καρτιρούσαμι ιτότις τα Χ’στούιννα.

Φάνταζαν σαράντα μέρις νουρίτιρα, όταν χιρνούσιν η νηστεία.

–          Μάκα, χαλέβου κουρδέλια.

–          Ιά, πιδί μ’ πόριψι, έρχουντι τα Χ’στούιννα, τα σι παρ’ ου μπαμπάκας.

–          Μα, χαλέβου πανταλόν’.

–          Ε, ιά όπ’ να ’νι έρχουντι τα Χ’στούιννα, τα πααίν’ς στα κόλιαντα, τα μαζώξ’ς λιανόματα, τα βάλουμι κι μεις καμόσις κι τα σι πάρουμι ένα. Ιά που είνι τα Χ’στούιννα.

–          Μάκα γιατί δε φκιάν’ς καμιά κιφτέδα, όπους έφκιανις τα Σάββατα;

–          Ου, ου, ου δεν αντρέπισι. Τρών αρτ’μένου μπρε τώρα οι ανθρώπ’; Τι Χ’στούιννα καρτιρούμι;

Τα ’ρθουν πιδί μ’ τα Χ’στούιννα, τα σφάξουμε του γ’ρουν’, τα φκιάσουμι τσιγαρίδις, τα φκιάσουμι τα γιαπράκια κι να ιδείς, κάθι μέρα κρέας τα τρώμι τότις. Αλλιώς πώς τα τα ιφχαριστηθείς τα Χ’στούιννα;

Αλλά κι κάθι μέρα όλου τ’ λέξ’ Χ’στούιννα έβανάμι στου στόμα μας.

–          Άιντι ήρθαν οι μέρις να βάλουμι ν’ αρμιά για τα Χ’στούιννα.

–          Άιντι τράβα να ξανασύρ’ς ν’ αρμιά για να γέν’ για τα Χ’στούιννα.

–          Άιντι τράβα ρίξι παραπάν’ φαϊ στου γ’ρούν’, να γέν’ για τα Χ’στούιννα.

Κι όσου έφταναν οι μέρις, τόσου τμάζουνταν όλ’ για ν’ τρανή τ’ γιουρτή.

Κι πόσου οι μ’κροί λαχταρούσαμι να ρθουν!

Κι όταν έρχουνταν, έφκιαναν όλ’ αυτά π’ χράζουνταν για του σπίτ’ κι φάνταζαν Χ’στούιννα.

Μας σήκουνιν η μάνα μας τ’ χαραή κι πάεινάμι στα Κόλιαντα, μι τα βαρά τα χιόνια κι μι του σακούλ’ στουν ώμου.

Πού τώρα τα μ’κρά να σι πάρ’ν σακούλ’ Σι τηρούν μούγκι στα χέρια για παράδις. Κι άμα τα δώ’εις κάνα κόλιαντου ή κάνα κάστανου κι κάνα μανταρίν’ του πουλιμούν. Είνι χουρταμένα απ’ όλα.

Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα πάλι τα σκουθεί όλ’ η φαμπλιά τ’ χαραή κι τα πααίν’ σ’ν ικκλισιά να μιταλάβ’ κι ύστιρας στου σπίτ’ να φάει του βραστό κι τα γιαπράκια.

Έρχουντας αυτές οι μέρις κάθουμι κι συλλουϊούμι πώς άλλαξν οι κιροί. Πού ιτότις κι πού τώρα!

Κλαίουμέστι όλ’, δεν έχουμι παράδις, δε μας φταν’.

Μ’ ιτότις, τί να πούμι; Αλλά έτσ’ είνι. Ου άνθρουπους είνι αχόρταγους.

Ας είνι όμους κι έτσ’.

Σας ευχουμι όλ’ τ’ς Κουζανιώτδις να ’στι γιροί, να γιουρτάστι τα Χ’στούιννα μι τ’ς φαμπλιές σας μ’ υγεία κι χαρά κι η Προυτουχρουνιά πο ’ρχιτι, να σας φέρ’ όλα τα καλούδια στους σπίτι σας.

Ου Γιάνν’ς τ’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθκα