Ου Κουκόλτς τ’ς Σαράτσ’, φτώχεια καταραμέν’, έκουβιν ξύλα μι του πριόν’. Αυτήν ήταν η δ’λειά τ’. Αλλά έφκιανιν κι κάτ’ άλλο. Κουβαλνούσιν του καπάκ’ απ’ τ’ς πιθαμέν’. Για τ’ αυτόν ήταν τρανή χαρά να τ’ς καμαρών’ κάνας. Γιατί ύστιρας απ’ του «μακρά απ’ τ’ ιδώ» έβαναν σ’ όλα τα σπίτια τραπέζ’ να τουν σχουρέσ’ν. Κι ου Κουκόλτς ήταν απ’ τ’ς πρώτ’ π’ κάθουνταν.
Είχιν πουλλιές μέρις να τ’ς καμαρώσ’ κάνας σ’ν Κόζιαν’ κι ου Κουκόλτς, όταν άκ’σιν για του Μήτσιου που ’ταν πλούσια φαμπλιά, πχιάλτσιν ένα κι ένα να χουζμιτέψ’ στου σπίτ’, κι αφού γίγκαν όλα τα χρέα κι τουν παράχουσαν, γύρ’σαν σπίτ’. Έστρουσαν σουφράν κι χίρσαν να πίν’ κούπις. Όλ’ η παρέα τ’ Μήτσιου ήταν εκεί.
Ου ένας ήλιγιν «α ρα Μήτσιου ήσαν παλληκάρ’», ου άλλους «α ρα Μήτσιου σ’ υγείαν, έπριπι να ζή’εις ακόμα ψίχα να χαρείς τα πιδιά σ’ π’ τράνιψαν κι μουρφώθ’καν», «α ρα Μήτσιου σα θυμούμι ιτότις στου σκουλειό π’ τσάκουσις τ’ μπιστιρά κι τουν τίναξις του δάσκαλου στου κακάλ’ κι έπισιν τ’ ανακούκουρα» κι άλλα πουλλά τέτοια.
Για λίγου σταμάτ’σαν όλ’. Ξάφνου κοιτάχνητι ου Κουκόλτς κι λιέει:
– Να ζή’εις α ρα Μήτσιου π’ πέθανις! Κιρόν είχα να φάου κι να πιω έτσια.
