Μέρος από την συλλογή των ποιημάτων με τίτλο <<ΤΟ ΑΓΩΜΑΝ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ >> του Χαράλαμπου Τσακαλίδη, από τις εκδόσεις «INFOGNOMONA».
Τα ποιήματα είναι βγαλμένα από τις τοπικές παραδόσεις που μεταφέρθηκαν από τους παππούδες του χωριού (Σκήτη Κοζάνης), από φίλους, από εκδηλώσεις ποντιακών συλλόγων και ειδικά του συλλόγου του χωριού.
Από τον πρόλογο του ποιητή….
«Πάει καιρός πού ψάχνω νά βρῶ λέξεις γιά νά ταιριάξουν νά δικάσουν τ’ ἄδικο.
Καί οἱ θύμησες, στήν μεριά τοῦ νοῦ, ἔρχονται νωπές, γεμάτες ἀπό τόν πόνο τῶν ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ, ἐκεῖ ὅπου ξεριζωμένοι Ἕλληνες, θρηνοῦν παιδιά καί ἐγγόνια, μάνες, γυναῖκες κι ἀδερφές.
Εἶν’ ἡ φωτιά πού σιγοκαίει ἀκόμα στ’ ἀποκαΐδια τῶν σπιτιῶν μας. Εἶν’ ὁ θρῆνος καί ὁ σπαραγμός τῆς ψυχῆς γι’ αὐτούς πού χαθῆκαν.
Εἶν’ ἡ Πατρίδα πού αἱμορραγεῖ. Εἶναι μιά μνήμη στήν ψυχή πού θέλει καί ζητεῖ νά κάνει κάλεσμα τῶν Νεκρῶν-Ἡρώων τῆς Γενοκτονίας, νά ἀνάψει καρδιακό κεράκι πάνω στό Σινί τῶν 353.000 νεκρῶν μας καί ὄχι μόνο.»
Δίστιχα
Ἕναν πολλά ἐγάπεσα μέ ὅλôν τήν καρδία μ’,
τήν Παναΐαν Σουμελά πού ἔν’ σήν Μικρασίαν.
Ὀγδόντα χρόνâ ἐπέρασαν ἀς σόν ξερριζωμόν
ἐχάθανε οἱ παλαιοί καί ἐπῆγαν σόν Χριστόν.
Ἔλα παπόρ’,[1] ἔλα παπόρ’, πᾶμε σήν Ρωμανίαν,
νά ἐλέπουμε τά μέρâ μουν, πουλί μ’ τήν Μικρασίαν.
Ἐζήτεσα ἀς σήν Μάνα μου νά ἐφτäει ἀτό τό θάμαν:
Νά παίρουμε τά μέρâ μουν καί νά εἶμες ἐντάμαν[2].
Ἔναψα, Μάνα μ’, τό καντήλ’ κι ἐποῑκα ἕναν τάμα,
μέ τήν Βούλαν νά πορπατῶ Τραπεζούντα καί Στάμα[3].
Χρόνâ πολλά ἐπέρασαν ἀς σόν ξερριζωμόν
καί οἱ παλαιοί ἐχάθανε καί εἶμαι μαναχόν.
Τ®ιετέδες δεῖκ’νε[4] σε μα≤αίρ’ καί παίρ’νε ἀς σήν ἐγκάλια σ’,
ἀτό π’ ἐγάπεσες πολλά καί ἐκράνες[5] σήν εγκάλια σ’.
Χρόνâ πολλά ἐδέβανε ἀς σόν ξερριζωμόν,
τίποτα κι ἀνασπάλκεται[6] ἀσ’ ἀοῦτο τό κακόν.
Ἕνα πουλίν ἐγάπεσα μέ ὅλôν τήν καρδία μ’,
μέ τήν Βούλαν νά πορπατῶ ὅλôν τήν Μικρασίαν.
Κυλύανε τά δάκρôπα[7] μ’ ντ’ ἐχάσα σε Πατρίδα μ’,
νά ἔρχουτον καί ἕνας καιρός πού θ’ ἔχω ἐσέν Πατρίδα μ’.
Δόμα Χριστέ ἐσύ σ’ ἐμέν Τραπεζούνταν καί Στάμαν,
καί γιά τ’ ἀτό θά φτάω ἐγώ ἕναν μεγάλον Τάμαν.
Ἀς σό Χα_ίκιοϊ πουλί μ’ κρατεῖ τ’ ἐμόν ἡ ρίζα
καί τό ριζίν τῆ καρδίας ἰμ’ ἀρ’ Ματσουκάτ’κον πίσσαν.
Οἱ γεροντάδες οἱ παλαιοί εἶχαν βαρύν καρδίαν,
τήν πατρίδαν ἐχάσανε, τρώει ἀτ’ς ἡ ἀροθυμία[8].
Χρόνâ πάνε, χρόνâ ἔρχουν’ καί ἔρχουνταν καιροί,
μόνον νά μήν λησμονᾶτεν ντό εἶμες Πόντιοι.
Θά ἔρχουνταν καιροί, πουλόπο μ’, καί οἱ Τουρκάντ ἐκεῖ
θ’ ἐγροικοῦνε ντό θά λέει Ρομφαία θεϊκή,
καί τ’ ἄδικα ντ’ ἐποίκανε σ’ Ἀρμενάντς ἀτείν’
θ’ ἐγροικοῦνε ντό θά λέει ἐκδίκηση τυφλή.
Τ’ ἄδικον κανείς ’κί θέλ’ καί ἄδικοι ἀτείν’
θ’ ἐγροικοῦνε[9] ντό θά λέει δίκοπον μα≤αίρ’.
[1] Πλοῖο
[2] Μαζί
[3] Χωριό τῆς Ματσούκας
[4] Δείχνουν
[5] Κρατοῦσες
[6] Ξεχνιέται
[7] Δάκρια
[8] Θύμηση
[9] Γνωρίσουν – Καταλάβουν
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
