Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί. Γράφει η Τάνια Ώττα

Ας γινόμασταν και πάλι για λίγο παιδιά…. Σκέψη που σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό όλων μας. Ειδικά κάποιες δύσκολες στιγμές που φτάνουμε σε αδιέξοδο, πόσο θα θέλαμε να λύναμε τα προβλήματά μας σαν τα παιδιά. Χωρίς εγωισμό, χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και απαιτήσεις, τόσο απλά, τόσο ανώδυνα.

Η ωριμότητα που αποκτά ο άνθρωπος με τα χρόνια μπορεί να συνυπάρξει με την παιδικότητα που υπάρχει στον καθένα μας, αρκεί να ξέρουμε να επιλέγουμε την κατάλληλη στιγμή που πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τη σοβαροφάνεια και να γίνουμε για λίγο παιδιά.

Η νοσταλγία για την παιδική ηλικία γίνεται όλο και πιο έντονη όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, όσο η ζωή και οι καταστάσεις που βιώνει τον αναγκάζουν να γίνεται σκληρός, απαιτητικός, άδικος και αυστηρός πολλές φορές με τον εαυτό του και τους γύρω, στην προσπάθειά του να επιβιώσει, λιγότερο έως καθόλου ονειροπόλος.

Η καθημερινότητα που βιώνει ο άνθρωπος σήμερα δυστυχώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια για φαντασία και διασκέδαση. Προβλήματα στην εργασία και στο σπίτι, άγχος για το  σήμερα και για το αύριο, πίεση χρόνου, αυξημένες απαιτήσεις να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις υποχρεώσεις, μας αναγκάζουν να εγκλωβίζουμε καλά το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Ένα παιδί που δε λέει να μας εγκαταλείψει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπορεί τα σημάδια του χρόνου να είναι όλο και πιο ορατά όσο περνάει ο καιρός, μα το παιδί που έχουμε μέσα μας παραμένει εκεί. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, απαραίτητο όσο τίποτα. Είναι αυτό, που στις δύσκολες στιγμές θα μας κάνει να επιβιώσουμε και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξα.

Ο μηχανισμός επιβίωσης του ανθρώπου μας αναγκάζει όσο μεγαλώνουμε να γινόμαστε λιγότερο παρορμητικοί και τολμηροί, να έχουμε λιγότερη φαντασία στη ζωή μας, να είμαστε σοβαροί και συγκρατημένοι. Η τόλμη και η ανεμελιά αντικαθίστανται με τα χρόνια από τους φόβους και τις ανησυχίες, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό. Πολλές φορές ντρεπόμαστε να εκφραστούμε ελεύθερα γιατί μας απασχολεί περισσότερο τι θα πουν οι γύρω παρά τι θέλουμε οι ίδιοι, τι έχουμε ανάγκη να κάνουμε για να κερδίσουμε λίγες ευχάριστες στιγμές μέσα στην δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα που βιώνουμε.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο με άλλο μάτι, βλέπουν την ομορφιά που κρύβει η ζωή, κι αυτό ειδικά στη σημερινή εποχή το χρειαζόμαστε όλοι.

Φτάνει να θυμηθούμε τον  «Μικρό Πρίγκιπα», αυτό το υπέροχο λογοτεχνικό έργο του του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ που μας δίνει μαθήματα ζωής.

Ποιος δεν θέλει λίγη τρέλα στη ζωή του, λίγη ανεμελιά, λίγη φαντασία και ενθουσιασμό;  Ειδικά τώρα τις γιορτινές μέρες το χρειαζόμαστε όσο τίποτα. Να παίξουμε, να τραγουδήσουμε, να χαρούμε τις γιορτές σαν παιδιά.   Να γίνουμε για λίγο παιδιά. Να αφήσουμε  στην άκρη τις έγνοιες, που δεν τελειώνουν ποτέ και να απολαύσουμε λίγες στιγμές όπως παλιά, όταν είμαστε παιδιά και το μόνο που μας απασχολούσε είναι να περνάμε καλά. Το έχουμε ανάγκη. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας περιμένει υπομονετικά γι΄αυτή τη στιγμή.