Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εξοικειωθεί με τον θάνατο. Όσο βαθιά κι αν είναι τα θρησκευτικά ένστικτα που μας διακατέχουν, ο θάνατος των αγαπημένων μας προσώπων πάντα θα μας κάνει δύσπιστους και θα μας προκαλεί πόνο και απόγνωση. Ειδικά όταν γίνεται αιφνιδίως και άδικα. Γιατί είναι άδικο να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι πότε θα κοπεί το νήμα της ζωής σου.
Νέοι άνθρωποι, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες, άνθρωποι που ξεχειλίζουν από ζωή και λαχτάρα να γνωρίσουν τον κόσμο και να τους γνωρίσει κι αυτός. Άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν, να ξετυλίξουν το ταλέντο τους, να απολαύσουν τις χαρές της ζωής, να κυνηγήσουν τα άπιαστα όνειρα, να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, να ταξιδέψουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν με πάθος και ζωντάνια.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτως οικογενειακής κατάστασης, στη λίστα των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, ξεψυχούν στην παγωμένη άσφαλτο κι αφήνουν πίσω τους ένα αναπάντητο ΓΙΑΤΙ.
Στο ταξίδι της ζωής υπάρχουν αναπάντεχα γεγονότα. Γεγονότα που δείχνουν πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, σαν γυαλί που σπάει.
Μία έξοδος με την οικογένεια ή με φίλους, μετακίνηση για επαγγελματικούς λόγους, μία απόδραση λόγω εορτών ή διακοπών, μία βόλτα με τη μηχανή ή το ποδήλατο γίνεται καρτέρι θανάτου και βάφει με αίμα την άσφαλτο, αφήνοντας αγιάτρευτες πληγές στις οικογένειες των θυμάτων.
Κάθε φορά λέμε να μην ξανασυμβεί, να μην ξαναθρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο, και πάλι βυθιζόμαστε στο πένθος, ξανά και ξανά. Απροσεξία, απερισκεψία, ανευθυνότητα, πανικός, βιασύνη, μαγκιά, όπως και να το πεις, δεν απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων που δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση να φανταστούν πως έβλεπαν τον άνθρωπό τους για τελευταία φορά, πριν ξεκινήσει η κούρσα του θανάτου.
Κι ύστερα αρχίζουν οι έρευνες, η επίρριψη ευθυνών, ποιος έφταιξε, τι έφταιξε, ίσως δεν έπρεπε να γίνει αυτό, ίσως δεν έπρεπε να γίνει το άλλο. Την ίδια ώρα κάποιοι γονείς προσπαθούν να βρουν τη δύναμη να αποχαιρετήσουν το σπλάχνο τους, κάποιοι άλλοι τον δικό τους άνθρωπο, και μαζί του κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Καλοί οι απολογισμοί και οι έρευνες, δε λέω, αλλά όσο το φαινόμενο συνεχίζεται δεν ωφελούν. Χρειάζεται αυτό το κάτι παραπάνω. Οδική αγωγή. Κυκλοφοριακή συμπεριφορά. Έννοιες που πρέπει να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της νοοτροπίας μας, της παιδείας μας, της ανατροφής μας. Από μικρή ηλικία, το σχολείο και η οικογένεια πρέπει να αναλαμβάνουν ουσιαστικό ρόλο στη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών στο ζήτημα της κυκλοφοριακής αγωγής και οι μεγαλύτεροι να δίνουν το σωστό παράδειγμα στα παιδιά τους με την υπεύθυνη συμπεριφορά τους είτε ως οδηγοί είτε ως πεζοί.
Κυκλοφορώ σωστά σημαίνει σέβομαι τον εαυτό μου, άρα τον προστατεύω, αλλά σέβομαι και όλους όσους κυκλοφορούν στους δρόμους ή τα πεζοδρόμια.
Και οι κρατικοί φορείς έχουν την ευθύνη να παρέχουν στους πολίτες ασφαλείς δρόμους, με σωστό φωτισμό, με όλα τα απαιτούμενα στοιχεία ώστε η κυκλοφορία των οχημάτων, ακόμη και σε περιπτώσεις ακραίων καιρικών φαινομένων, να γίνεται με ασφάλεια και όχι με κόστος ζωής. Και η εφαρμογή του νόμου να γίνει χωρίς καμία εξαίρεση, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Όσο αυστηρά κι αν γίνουν τα μέτρα της Τροχαίας, όσο τσουχτερά κι αν γίνουν τα πρόστιμα, όσο μεγαλύτερες και αυστηρότερες γίνουν οι ποινές κι όσο δυσκολότερη η απόκτηση διπλώματος οδήγησης, εάν η οδική αγωγή δεν γίνει μέρος της νοοτροπίας μας, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο και να ξεχωρίζουμε στην Ευρώπη και στον κόσμο για την ανεπιθύμητη πρωτιά μας στα ποσοστά θανάτων από τροχαία ατυχήματα.
