Δεν ξέρ’τι ρα πόσου χάρ’κα π’ τα μαζουχτήτι όλ’ οι Κουζιανιώτδις ικεί στου Τουρόντου, για να φκιάσ’τι του προυσινέδριου. Ια όμους π’ χάλιβα να ρθω κι γω κι μ’ ήρθαν όλ’ ανάπουδα κι δεν μπουρώ.
Κίντσιν η Κατίγκου μ’ αγκαστρουμέν’ κι ξιρνιέτι όλ’ τ’ μέρα.
Στ’ς δικαπέντι τ’ Νοέμβρ’ τα βάλου καζάν’ να βγάλου τ’ ρακή, χίρσιν τσιουτσιούρια κι ακόμα δε μάζουξα τα ξύλα. Τα μ’κρά πααίν’ σκουλειό κι του ένα του γκαβαμένου δε νουάει ντιπ. Ιπρουχτέ μας έσκασιν. Ήταν μια φουτουγραφία κι έδειχνιν ένα δέμα, απ’ τ’ αυτά π’ στέλ’ν στα γιουρτάσια. Απού κάτ’ έγραφιν τ’ λέξ’ ΔΕΜΑ.
Του ’λιγιν η μάνα τ’:
– Δ κι Ε ΔΕ, Μ κι Α ΜΑ, πώς τα του πούμι μάναμ’ όλου αντάμα;
– Κ’τι, ήλιγιν αυτό.
Σκώθ’κιν σιούσκα απ’ τ’ς καρκαλιές π’ έφαγιν.
Χώρια π’ δε μας λιέει καλά του ρ κι πααίνουμι στουν Αϊ Λια, έτσ’ μας είπιν ένας γιατρός κι λιέει λέξεις π’ χιρνούν απού ρ, αλλά φουναχτά, για να πάρ’ τουν αέρα.
Του γλέπ’ς του καημένου, κάθι φουρά π’ πααίνουμι, φουνάζ’ «ρουγκαλίζου, ρουμπώνου, ριχτίμ, ρουφτέϊνιου, ρουχαλίζου, ρουκώνου, ράμμα, ρόπουτους».
Πααίνουμι σπίτ’, τα λιέει μαλακά, πάλ’ δε λιέει του ρ.
Γλέπ’τι πόσα προυβλήματα έχου.
Δεν ξέρ’τι όμους πόσου χάλιβα να ’ρθω. Να ιδώ του φίλου μ’ του Νίκου τ’ Νιβισκιώτ’, ν’ αδουκθούμι ιτότις π’ πάειναμι στου Βιλβιντό γιατί αγαπούσιν τ’ Μαρκέλα, να ιδώ του φίλου μ’ του Δημητρούλ’ τ’ Γιαντσιούλ’ τουν τραπεζίτ’, που ’νι παραπάν’ απ’ τ’ ιμάς Κουζανιώτ’ς, ν’ αδουκθούμι ιτότις π’ κάθουμάσταν στουν ίδιου τουν μαχαλά κι μ’ έδινιν κάνα κωκ στα κρυφά. Να πειράξου του Θουδουρίδη τουν Κρουκιώτ’ τουν καψαλιάρ’. Να πειράξου τουν πρόιδρου σας τουν Μπάμπη του Μουτουσίδη κι να τουν θυμίσου ιτότις που ήταν μ’κρός κι χαίρουνταν όταν πέθινιν κάνας σ’ν Κόζιαν’, για να τουν πααίν’ μι ν’ Πανδώρα κι να βαρέσ’ του πινιντάρ’κου.
Σας εύχουμι, αυτά π’ τα πείτι στου πανκουζιανιώτ’κου συνέδριου, να ’νι γνουμ’κά κι σουφά. Να ’στι καλά.