Ο γέρων νέος εγένετο, ο δε νέος άδηλον ει εις γήρας αφίξεται.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
Απόδοση στη νέα ελληνική: Ο γέρος υπήρξε νέος αλλά ο νέος δεν είναι σίγουρο ότι θα φτάσει να γίνει γέρος.
Στις μέρες μας αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν ( η πρόταση του Ανδρέα Λοβέρδου «οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζούνε πολλά χρόνια μετά τη σύνταξή τους» σοκάρισε την ελληνική κοινή γνώμη και έχει μείνει αξέχαστη) οι πολιτικοί ταγοί με δηλώσεις τους στράφηκαν εναντίον των ηλικιωμένων υπονοώντας ότι ο θάνατός τους (των ηλικιωμένων) θα είναι μία λύση για το ασφαλιστικό σύστημα.
Όχι μόνο αυτό αλλά και με πρόσφατα μέτρα οι άνω των 74 ετών (στερώντας τους πολύτιμους βαθμούς ελευθερίας και δυσχεραίνοντας στο μέγιστο βαθμό την καθημερινότητά τους χωρίς αντίστοιχα να υπάρχει καμία κρατική μέριμνα για τη διευκόλυνσή τους) θα πρέπει να αποδείξουν ότι ξέρουν να οδηγούν και να περνούν τις αντίστοιχες εξετάσεις (οι οποίες θα επαναλαμβάνονται κάθε τρία και δύο χρόνια) παρά το γεγονός ότι μπορεί να είναι έμπειροι οδηγοί. Θα πρέπει να υποστούν λοιπόν το χρηματικό και ψυχικό κόστος της επανάληψης εξετάσεων οδήγησης ενώ θα αρκούσε μία ιατρική εξέταση για την κατάσταση των αντανακλαστικών τους. Για τους νέους όμως που οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών ή οδηγούν με μεγάλη ταχύτητα δεν γίνεται κανένας λόγος εξέτασης της υγείας τους και επανάληψης εξετάσεων.
Οι δηλώσεις και τα μέτρα αυτά είναι ενδεικτικά του άκρατου καπιταλισμού που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας και διεθνώς όπου όποιος δεν δημιουργεί χρήμα καθίσταται περιττός δηλαδή «περιττοί» είναι οι ηλικιωμένοι, οι μητέρες που δεν εργάζονται, οι ανάπηροι αλλά και τα παιδιά.
Το πογκρόμ αυτό κατά των ηλικιωμένων αποτελεί δείγμα ρατσισμού όπως είναι ο σεξισμός κτλ. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί ταγοί που στρέφονται εναντίον τους αλλά και όλο το οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον παρά την ύπαρξη του Ν. 4443/2016, άρθρο 2 όπου η διάκριση με βάση την ηλικία θεωρείται έμμεση διάκριση. Το αστείο είναι λοιπόν ότι οι πολιτικοί με αυτές τις δηλώσεις τους εναντιώνονται σε έναν ήδη υπάρχοντα νόμο.
Οσον αφορά το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι δύσκολο εάν όχι αδύνατον να βρει κάποιος εργασία εάν είναι μεγαλύτερος των 45 ετών (εάν και με βάση το προσδόκιμο ζωής δεν θα χαρακτηρίζαμε ηλικιωμένο κάποιον που είναι 45 ετών). Φυσικά για τις γυναίκες αυτής της ηλικίας η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Οι νέοι θεωρούνται πιο μορφωμένοι ενώ παραβλέπεται το γεγονός ότι υπάρχουν μεγαλύτεροι το ίδιο ή και περισσότερο μορφωμένοι και σίγουρα με μεγαλύτερη επαγγελματική εμπειρία.
Το να είσαι νέος και ει δυνατόν και ωραίος θεωρείται ένα προσόν που με τις κατάλληλες γνωριμίες μπορεί να σου προσφέρει και υπουργικές θέσεις όπως έχουμε δει πολλαπλώς στη χώρα μας (καταπατώντας για άλλη μία φορά τον Ν.4443/2016 άρθρο 2 που ορίζει ότι ως «διάκριση λόγω νομιζόμενων χαρακτηριστικών» νοείται η λιγότερο ευνοϊκή μεταχείριση ενός προσώπου που εικάζεται ότι διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης, σε ξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτη ριστικών φύλου), με άλλα λόγια η προτίμηση σε νέους και ωραίους (;) είναι διάκριση λόγω νομιζόμενων χαρακτηριστικών.
Ο ρατσισμός έναντι των μεγαλυτέρων τονίζεται και από τη μετανάστευση νέων επιστημόνων. Το μήνυμα που μεταφέρεται είναι ότι φεύγουν τα «καλύτερα μυαλά» υπονοώντας ότι όσοι μεγαλύτεροι ηλικιακά αλλά και νέοι επιμένουν να ζουν σε αυτή τη χώρα και να αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον είναι βλάκες συλλήβδην αφού τα «καλύτερα μυαλά» έχουν φύγει. Αποτελεί λοιπόν έμμεση «προτροπή» να εγκαταλείψει κάποιος την Ελλάδα αφού εδώ μόνο βλάκες παραμένουν ενώ στο εξωτερικό είναι όλα τέλεια (εικόνα που απέχει βέβαια πολύ της πραγματικότητας) ειδικά για τα «καλύτερα μυαλά». Φυσικά αποκρύπτεται το γεγονός ότι η μεταναστευτική αυτή εκροή δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη μεταναστευτική εισροή «καλύτερων μυαλών» αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου κειμένου.
Οι ρατσιστικές διακρίσεις που υφίστανται οι ηλικιωμένοι εκτείνονται και στα θέματα εμφάνισης («δεν ντύνεσαι όπως αρμόζει στην ηλικία σου» λες και η ηλικία καθορίζει με γραπτούς κανόνες τα χρώματα και το είδος ένδυσης κάποιου) αλλά και στο γενικότερο τρόπο ζωής. Πρέπει να καταβάλλουν προσπάθειες να μοιάζουν νέοι (κάνουν χρυσές δουλειές οι πλαστικοί χειρουργοί, δερματολόγοι, γυμναστές, αισθητικοί κτλ) συνοδευόμενες από το αντίστοιχο άγχος του να φαίνονται διαρκώς νέοι αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μιλούν, να ντύνονται ή να συμπεριφέρονται ως νέοι. Άλλο ένα δείγμα της σχιζοφρενικής κατάστασης της σύγχρονης κοινωνίας.
Η ηλικιακή διάκριση κατά των ηλικιωμένων αποτελεί άλλη μία ρατσιστική διάκριση που δεν διαφέρει από τον σεξισμό εναντίον των γυναικών, τη διάκριση λόγω αναπηρίας, φυλής κτλ. Οι ηλικιωμένοι αποτελούν ένα τμήμα του πληθυσμού που διαρκώς μεγαλώνει και η αντιμετώπιση του ρατσισμού εναντίον τους δεν πρέπει μόνο να περιορίζεται σε νομοθετήματα αλλά να γίνεται διαρκής ενημέρωση του κοινού και αλλαγή νοοτροπίας.
Θα πρέπει να συνοδεύεται επίσης και από αλλαγή του οικονομικού συστήματος με ένα νέο που δεν θα προάγει τον ακραίο ατομισμό και την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων καθιστώντας έτσι δύσκολη, εάν όχι αδύνατη, την πρόσβαση σε υπηρεσίες φροντίδας, υγείας και εκπαίδευσης για την πλειονότητα των ανθρώπων. Αντίθετα, το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να είναι τέτοιο που να προάγει την ευημερία και όχι την άκρατη και καταστροφική πολλές φορές ανάπτυξη που γίνεται εις βάρος των πιο ευπαθών τμημάτων του πληθυσμού, μεταξύ αυτών και οι ηλικιωμένοι.
