Ω! εράεψαμε σε, Θέ’ μ’,
ση χαλαμονής τον καιρόν,
σα συντρίμμια απέσ’
νύχταν και ημέραν,
α’ στ’ έσπαζανε μας οι Τουρκάντ,
εκούξαμε τ’ όνομα σ’
με χίλια στόματα,
έκλαψαμε, εξόρτσανε μας,
πού έσνε Θεέ μ’ Μεγαλοδύναμε;
κι έκουγες πως εβάρκιζαμε;
εκρύφτες σα παλαιά τα έμορφα τα Εκκλησίασις;
ενέσπαλες μας; νουνίζω και τρομάζω..
Τα δάκρια μουν εγένταν το φαϊν εμουν
νύχταν και ημέραν…
Πού επήες Θέ μ; Μέρ έσνε;
ρωτώ σε άλλο μίαν…
Καλλίον μ’ ερωτάς πού έμνε εγώ,
αλλά πού έστουν εσείς, τ’ εμά τα παιδία.
Ατό εν το ερώτεμαν α’ ση Αδάμ την εποχήν:
Μέρ’ είσαι Αδάμ, πού εκρύφτες;
Μέρ’ είσαι, Άνθρωπε, πού επήες;….
Θεόδωρος Κωνσταντινίδης
ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΒΕΤΤΑ){kind=link}