Τον τελευταίο καιρό ο λαός βιώνει καθημερινά ένα διαρκώς διογκούμενο συναίσθημα αγωνίας και απογοήτευσης σε όλα τα επίπεδα, από τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα. Μέσα, όμως, από την κρίση, που βιώνει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, πλην της μικρής μειοψηφίας των βολεμένων που έτσι κι αλλιώς δεν τους αγγίζει, βλέπουμε καθημερινά να αναδύονται κάποιες συμπεριφορές ξεχασμένες. Τις είχαμε ξεχάσει, γιατί ζούσαμε στην παραζάλη της σπατάλης, στην ψευδαίσθηση της αφθονίας, δίχως την παραμικρή σκέψη ή στοιχειώδη μέριμνα για το αύριο. Η αλληλεγγύη, η συμπόνια, η ανθρωπιά και η αλληλοβοήθεια ζεσταίνουν και πάλι τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί στα παγόβουνα του ατομικισμού και του ευδαιμονισμού.
Η ανέχεια και η εξαθλίωση δεν επηρεάζει κατά τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάποιοι, ευτυχώς, έχουν τα βασικά για τη διαβίωσή τους, ενώ άλλοι, δυστυχώς, βιώνουν καταστάσεις στέρησης παρόμοιες με εκείνες της κατοχής, αφού στερούνται ακόμα και τα απολύτως αναγκαία. Φτερά στον άνεμο της κρίσης! Δεν έχουν ούτε στέγη, ούτε τροφή, ούτε περίθαλψη, ούτε κάποια στήριξη ή βοήθεια από την Πολιτεία. Οι θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας μέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα της ολοκληρωτικής αποδιάρθρωσης αδυνατούν να ανταποκριθούν. Και να που ξύπνησαν αισθήματα απ’ το χρόνιο λήθαργο! Πληθαίνουν οι πολίτες που με πρωτοβουλίες τους στοχεύουν ν’ απαλύνουν έστω για λίγο τον πόνο των εξαθλιωμένων. Οι λιγότερο φτωχοί, απ’ το περίσσευμα της καρδιάς τους και το υστέρημα της τσέπης τους προσφέρουν στους συνανθρώπους τους για ν’ αλαφρώσουν κάπως το βάρος της δυστυχίας τους. Κοντολογίς είναι το μοναδικό θετικό που καταγράφεται στην πολύχρονη περιπέτεια της κρίσης στη χώρα μας. Και είναι πολύ σημαντικό, γιατί προοιωνίζει μια νέα πραγματικότητα στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων. Οι σημερινές σχέσεις των ανθρώπων καλλιεργούν την ελπίδα για ένα καινούριο κοινωνικό πρότυπο, για την αναζωογόνηση της κοινωνίας των πολιτών και του ανθρωπιστικού ιδεώδους.
Ηλίας Κ. Μάρκου
