Ο Π. Σάντσες και η νίκη του PSOE : τα κοντά ποδάρια της υποκρισίας και τα διδάγματα της Ιστορίας.
( Μπορούσε στην Ελλάδα, να ακολουθηθεί η γραμμή Σάντσες; Γιατί δεν έγινε; )
…………………………………………………………………………………………………………….
του Ελευθερίου Τζιόλα.
Για τα αποτελέσματα των Ισπανικών Εκλογών ξεχειλίζει, για μια ακόμα φορά σε ένα ακόμα ζήτημα, η υποκρισία.
Σχετική κριτική για το γεγονός αυτό ασκήθηκε, ήδη. Όχι, πάντως, στην έκταση που θα έπρεπε και με την απαιτούμενη ένταση.
Πρωταγωνιστικής υποκρισίας η στάση του Α.Τσίπρα, που με χαρακτηριστική ευκολία αποστασιοποιείται από τον ”στενό φίλο” Χ. Ινγκλέσιας των σε πολύ μεγάλη υποχώρηση Podemos (- 25 έδρες !), μεταμφιέζεται με εντυπωσιακή ευκολία στον νικητή …Π. Σάντσες και θριαμβολογεί υπέρ της νίκης του και για λογαριασμό του ! Διαγράφοντας, μέσα στην ”ωραία ατμόσφαιρα” και ένα επιπλέον κρίσιμο στοιχείο από την στρατηγική του Π. Σάντσες, ότι ουδέποτε ο προοδευτικός Π.Σάντσες έχτισε αντιδεξιό μέτωπο με τον αντίστοιχο …δεξιό Ισπανό Π. Καμένο, όπως έκανε ο ίδιος ο Α.Τσίπρας επί τέσσερα (4) και πλέον χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα !
Ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να υποδύεται το ρόλο του αυριανού πρωθυπουργού μιας χώρας σαν την Ελλάδα και κάθε τι που ανήκει στο ΕΛΚ να το υιοθετεί. Από τις απόψεις του γερμανού Μ. Βέμπερ μέχρι τον ολίγιστο Π. Κασάδο του ισπανικού Λαϊκού Κόμματος και των ακροδεξιών προτιμήσεων του, που μάλλον ενίσχυσαν παρά αναχαίτισαν το ακραία αντιδραστικό Vox, το οποίο μετά από 42 χρόνια εισέρχεται για πρώτη φορά (!) στην ισπανική Βουλή ( +24 έδρες !).
Η Φ. Γεννηματά, που θεωρεί ότι για να μιλά εκ μέρους του PSOE στην Ελλάδα αρκεί η γενική ονοματοθεσία (σοσιαλιστές), που κι αυτή πλέον δεν υπάρχει αναρτημένη στον τίτλο του κόμματος που προεδρεύει (ο επίσημος τίτλος είναι: ”Κίνημα Αλλαγής”). Ή, ότι αρκεί μια χαλαρή, τυπική σχέση, στα πλαίσια ενός ευρύ διευρωπαϊκού/διακομματικού θεσμού, του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (με παρατηρητή και τον Α.Τσίπρα), για να αποκτηθεί το αυθεντικό δικαίωμα ενδοχώριας εκπροσώπησης των Ισπανών Σοσιαλιστών και η γνησιότητα του εκφραστή μιας νίκης, που όμως κατακτήθηκε μέσα από μια στρατηγική και μια πολιτική του Π.Σάντσες και του PSOE, αντιδιαμετρικά αντίθετη, από εκείνη που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου, ο Ε. Βενιζέλος και δεν αρνήθηκε ούτε η ίδια (η Φ.Γεννηματά) σε σχέση με τη Δεξιά. Κι ας γίνουμε συγκεκριμένοι : ο Π. Σάντσες αρνήθηκε κάθε συμμαχική – κυβερνητική σχέση με τη Δεξιά, και την καταπολέμησε διαφωνώντας και με ΄΄βαρωνείες΄΄του κόμματός του, απέναντι στον Μ.Ραχόι και την κυβέρνησή του, ακολουθώντας μια δύσκολη και σε φάσεις μοναχική πορεία από τον Οκτώβριο 2016 μέχρι τον Ιούνιο 2018. Για την ακρίβεια, αρνήθηκε ακόμα και στάση ανοχής, -μέσω της αποχής του κόμματός του κατά την ψήφο εμπιστοσύνης -, προς την κυβέρνηση Ραχόι, παραιτούμενος από Γραμματέας αλλά καi βουλευτής του PSOE, επιστρέφοντας μετά από ενάμιση σχεδόν χρόνο μέσα από τη στήριξη της βάσης, εκλεγμένος, ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης – γραμματέας του. Αντίθετα, εδώ, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, τότε, και συνεχώς μέχρι τον Ιανουάριο 2015, αφού πρώτα παρέδωσε τη λαϊκή εντολή, εν συνέχεια, συμμάχησε, συγκυβέρνησε με τη Δεξιά και τον Α. Σαμαρά. Επιπλέον, στο ΠΑΣΟΚ αυτής της περιόδου και τα σχήματα μεταλλαγής του, ουδέποτε επανεξέτασαν κριτικά – απολογιστικά το σύνολο αυτής της πορείας, από το 2009 έως σήμερα, εξάγοντας πραγματικά, ουσιώδη συμπεράσματα που θα οδηγούσαν σε ανάλογες μ΄ εκείνες του Π. Σάντσες πολιτικές, οι οποίες επέφεραν τη θεαματική αποδυνάμωση των Podemos, με τον επαναπατρισμό περισσότερων από δύο (2) εκατομμύρια ψηφοφόρων από τους Podemos πίσω στο PSOE και έδωσαν τη νίκη στον Π.Σάντσες (με +38 έδρες !). Η αντιδιαστολή πρέπει να προσεχθεί : ο Σάντσες επαναπατρίζει σχεδόν 2.000.000 εκλογείς πίσω στο PSOE, oι Γ.Παπανδρέου – Ε. Βενιζέλος έχουν χάσει 2.250.000 ψηφοφόρους , κατακρυλώντας από το 43,3% στο 12,3%, συνεχίζοντας, διαδοχικά, παρά τον κοσμογονικό αυτό σεισμό, σε συνεργασία με τη Δεξιά ! Δηλαδή, το μοντέλο στρατηγικής και ηγεσίας του Π. Σάντσες που θα επαναπάτριζε τους ΠΑΣΟΚικούς ιδεολογικούς πρόσφυγες στο ΣΥΡΙΖΑ , εφαρμοσμένο ανάλογα σε ελλαδικό έδαφος, όχι μόνο δεν υπήρξε, – ώστε να αποδυναμωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά το αντίστοιχο των Podemos, που και αυτοί είχαν αποτελέσει υπερδιογκωμένο σχήμα του ”κινήματος των αγανακτισμένων” στην Ισπανία -, αλλά έγιναν τα ακριβώς αντίθετα.
Μπορούσε, όμως, στην Ελλάδα να ακολουθηθεί το μοντέλο, η γραμμή Σάντσες ;
……………………………………………………………………………………………………………………….
Σε όσους στην παραπάνω ερώτηση απαντούν αρνητικά, και δογματικά εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι την περίοδο εκείνη (2012 -2013) η επιλογή της συνεργασίας με τον Α. Σαμαρά και της κυβέρνηση της ”Ν.Δ.” ήταν μονόδρομος και ότι στην απόφαση αυτή δεν υπήρξαν αντιρρήσεις ή διαφωνίες, οφείλουμε, πέραν του παραδείγματος Σάντσες, δημόσια πλέον να καταθέσουμε τα παρακάτω, που είχαν υπεύθυνα, και προφητικά, παρουσιασθεί από τον υπογραφόμενο (και άλλα στελέχη), ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, στο 9ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στις 2 Μαρτίου 2013, στην Αθήνα.
Η κατάθεση αυτή δεν έχει τόσο ιστορική σημασία, όσο, κυρίως, πολιτική. Θέλει να δείξει ότι ο δύσκολος, αλλά νικητήριος δρόμος του Π. Σάντσες θα μπορούσε αναλόγως να ακολουθηθεί και στην Ελλάδα, από το ελληνικό σοσιαλιστικό κόμμα. Ότι υπήρχαν αυτές οι δυνατότητες, ότι δυνάμεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ υποστήριξαν σθεναρά μια τέτοια στρατηγική, μια τέτοια πορεία. Ότι τα πράγματα, πάντα, έχουν – μπορούν να έχουν- και άλλο δρόμο, ιδιαίτερα όταν υποστηρίζεται από ενεργά πολιτικά υποκείμενα. Ότι, όπως και στην ομιλία μου τον Μάρτιο 2013, τόνιζα θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την περιπέτεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015 – 2019), αν τον Ιούνιο του 2012 το ΠΑΣΟΚ άλλαζε πολιτική και δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά, ή, αν ακόμα και τότε, το Μάρτιο 2013, μετά το Συνέδριο και με απόφαση Συνεδρίου, αξιοποιώντας ακόμα και την μη τήρηση ουσιωδών σημείων από το κοινό Σύμφωνο Σκανδαλίδη – Μεϊμαράκη – Χατζησωκράτη για τον σχηματισμό συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ αποχωρούσε από την κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει (δεν είχε) θέση σε κυβέρνηση της Δεξιάς. Διασώζοντας το ΠΑΣΟΚ, διασώζαμε την εναλλακτική δυνατότητα της Πατρίδας.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ιδού, τα κρίσιμα σημεία της τοποθέτησής μου, ενώπιον 4.500 περίπου συνέδρων, στις 2 Μαρτίου 2013 :
”… Σύντροφοι, είμαστε ΠΑΣΟΚ ! Δεν ήρθαμε εδώ ως ενταφιαστές του και ιδρυτές ενός νέου κόμματος, του κόμματος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Δεν ήρθαμε εδώ ως σύμμαχοι και εντολείς της τρόϊκας και του ΔΝΤ. Δεν είμαστε απολογητές του νεοφιλελευθερισμού, της δεξιάς και του Σαμαρά !
Είμαστε ΠΑΣΟΚ, σύντροφοι.
Και οι πράξεις μας οφείλουν να είναι ανάλογες, αντίστοιχες !
Έρχομαι, τώρα, σ΄ένα κρίσιμο ζήτημα, κατά ένα παράξενο και ανεπίτρεπτο τρόπο, σ΄ ένα θέμα απαγορευμένο από την ηγεσία προς συζήτηση και απόφαση : τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση Σαμαρά !
Αν, σύντροφοι, αποφασίσουμε ότι ο τριετής κύκλος της αδιέξοδης και αποσυνθετικής πολιτικής έκλεισε, ότι το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κινηθεί στα πλαίσια των αρχών του και σε προοδευτική κατεύθυνση, αναδεικνύοντας και προωθώντας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μια άλλη πολιτική, τότε η σχέση με την κυβέρνηση Σαμαρά αποκλείεται να είναι και να εξακολουθήσει να είναι η σημερινή (της συμμετοχής, της συνευθύνης, της συγκυβέρνησης).
Η ειλικρίνεια, η αξιοπιστία και η συνέπεια όλων αυτών και του ”πραγματικού μας είναι” κρίνεται από τη σχέση με την κυβέρνηση Σαμαρά και την υλοποιούμενη πολιτική !
Ορισμένοι από μας είχαν αυτή την προσέγγιση, αυτή τη στέρεα λογική και τον Ιούνιο 2012 (αντίθετη με την ηγετική για τη συνευθύνη συμμετοχής σε κυβέρνηση Σαμαρά), αλλά τώρα, πλέον, τα πράγματα είναι περισσότερο από πιεστικά, εξουθενωτικά και προφανή.
Αν το ΠΑΣΟΚ είναι ειλικρινές ότι κλείνει τον τριετή αυτό καταστροφικό κύκλο δεν μπορεί να συμμετέχει στη δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, που συνεχίζει και βαθαίνει αυτόν τον κύκλο, κλιμακώνοντας πάντα αρνητικά τις μνημονιακές δεσμεύσεις, καταποντίζοντας την οικονομία και την κοινωνία.
Αν το ΠΑΣΟΚ είναι αξιόπιστο και συνεπές με την απόφαση επανασύνδεσης του με την προοδευτική του πολιτική, το αναγεννητικό κοινωνικό της περιεχόμενο, καθώς και την επανατοποθέτησή του στο δημοκρατικό-αριστερό φάσμα του πολιτικού πεδίου, τότε η αποσύνδεση του από την κυβέρνηση Σαμαρά του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνικής αποσάθρωσης είναι η πρώτη, απλή λογική συνέπεια, η πρώτη, άμεση πολιτική κίνηση.
Αν, όμως, τίποτα απ΄ αυτά δεν ισχύσει, στην πράξη, τότε το ΠΑΣΟΚ, συνεχίζοντας βαθύτερα στου ”κακού τη σκάλα”, δεν θα αντιστρέψει την τροχιά της ήττας μέσα στην οποία επί τρία χρόνια κινείται και τα αποτελέσματα της ήταν και θα είναι συντριπτικά. Κατρακυλώντας, μέσα σε δυόμιση (2,5 !) χρόνια από το 43,3% στο 12,35%, χάνοντας, δηλαδή, 2.250.000 υποστηρικτές του, ψηφοφόρους ! Συνεχίζοντας έτσι οδηγείται στην πλήρη σχεδόν εξουθένωσή του, υποδιπλασιάζοντας τη δύναμή του, που απέμεινε…
Αν, δηλαδή, τίποτα απ΄αυτά που οριοθετούν έναν ποιοτικά νέο κύκλο και μια νέα πορεία, έμπρακτα και συγκεκριμένα, δεν γίνει τότε το ΠΑΣΟΚ μετεξελίσσεται σ΄ένα μικρό δεξιό-σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, δορυφορικός σύμμαχος στο συντηρητικό σκηνικό. Αλλά, τότε, θα πάψει να είναι ΠΑΣΟΚ, όπως το κατέγραψε η Ιστορία, όπως το γνώρισε η ελληνική κοινωνία και η προοδευτική Ευρώπη, και, κυρίως, όπως το απαιτεί τούτη η περίοδος. ”Τα ράσα δεν κάνουν τον παππά…”, λέει η σοφία του λαού μας.
Οφείλω να υπογραμμίσω και κάτι, ακόμα, σημαντικό : ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, δύο φορές, και το Μάϊο και τον Ιούνιο 2012, μας τοποθέτησε στη θέση της αντιπολίτευσης, εκεί μας έταξε. Αλλά, κι εμείς, ούτε προτείναμε προεκλογικά, ούτε διεκδικήσαμε, ούτε είχαμε εντολή να συγκυβερνήσουμε με τη ”Ν.Δ”. Η ”Ν.Δ.” ήταν αυτή που μετήλθε κάθε μέσο, διεκδίκησε με κάθε τρόπο και τελικά απέσπασε την ευθύνη της κυβέρνησης. Και έχει την ευθύνη της κυβέρνησης. Ας την έχει, λοιπόν, κι ας κριθεί.
Το ΠΑΣΟΚ, από τη θέση της αντιπολίτευσης, όπου το έταξε ο ελληνικός λαός, πρέπει να αξιοποιήσει όλα τα προσφερόμενα από το Σύνταγμα μέσα για να προχωρήσουν τα πράγματα προς όφελος της Πατρίδας, της οικονομίας και της κοινωνίας. Η ψήφος ανοχής, η ψήφος κριτικής και περιστασιακής στήριξης είναι μεταξύ των προσφερόμενων μέσων. Αλλά, και η αρνητική ψήφος, όταν και όπου η δεξιά-κεντροδεξιά-ακροδεξιά συμπαράταξη είναι εμφανής. Καθώς και η κριτική και η αντιπαράθεση στη βουλή και στην κοινωνία, η έμπρακτη ανάδειξη των άλλων λύσεων και της διαφορετικής πρότασης αποτελούν τακτικές και μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Γενικότερα, η αυτόνομη στάση, η αυτόνομη προοδευτική πορεία, ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός είναι σημεία κομβικά. Δεν μπορούν, -και δεν πρέπει άλλο πιά-, να ακυρώνονται, μετατρέποντας το ΠΑΣΟΚ σε ουρά της ”Ν.Δ.”, παγιώνοντας μια τέτοια εικόνα και, μάλιστα, ακυρώνοντας κάθε άλλη εναλλακτική.
Επιπρόσθετα σ΄αυτά, θα ήθελα να πώ και τούτο : τον Ιούνιο 2012, παρά τη διαφορετική προσέγγιση ορισμένων από εμάς, υπήρξε-προέκυψε ένα πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας, ”εθνικής συνεννόησης”, κατά τη συγκρότηση και ως πλαίσιο για τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης. Στην πράξη τίποτα δεν εφαρμόσθηκε και τίποτα δεσμευτικό δεν υπάρχει πλέον. Τούτο ομολογείται, πλέον, κι από όσους συμμετείχαν σ΄ εκείνη τη διαπραγμάτευση, για το κοινό εκείνο Σύμφωνο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας…
Επομένως, σε ποιά πολιτική βάση, σε ποιό πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας συνεχίζει και υπάρχει η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ;
Είναι ή δεν είναι, μετά κι απ΄ αυτά, απολύτως νομιμοποιημένο να αποχωρήσει ; ”
Το δίλλημα της ακυβερνησίας ήταν ψεύτικο και ιδιοτελές.
…………………………………………………………………………………..
Στη συνέχεια αναφέρθηκα στo δίλλημα της ακυβερνησίας, υπογραμμίζοντας :
΄΄ ‘Ηδη, από γνωστούς κύκλους, ακούω το τετριμμένο επιχείρημα της κινδυνολογίας : ”μα, θα οδηγήσουμε τη χώρα σε ακυβερνησία ;”…
Λοιπόν, κύριοι, ας ξεκαθαρίσουμε.
Δεν είναι η ακυβερνησία της χώρας που σας απασχολεί !
Αυτοί που κατακεραυνώνουν τον ”κυβερνητισμό”, που καταγγέλλουν την ”βαθειά αλλοτρίωση από τις πελατειακές σχέσεις της εξουσίας”, είναι αυτοί, οι ίδιοι, που δεν μπορούν να αισθανθούν ούτε στιγμή τον εαυτό τους έξω από την κυβέρνηση, δεν μπορούν να σκεφθούν ούτε λεπτό τον εαυτό τους έξω από τον κύκλο της εξουσίας.
Είναι αυτοί, που επανέρχονται, τώρα, διεκδικώντας, συστοιχημένοι ανασχηματισμό με πολιτικά, κοινοβουλευτικά στελέχη, φωτογραφίζοντας τους εαυτούς σας.
Η δική σας μη συμμετοχή στην κυβέρνηση απασχολεί… Επιθυμείτε, επιδιώκετε και οργανώνετε με κάθε τρόπο τη βαθύτερη συμμετοχή σας σ΄ αυτή την κυβέρνηση, την εμπλοκή σας στην άσκηση τούτης της πράγματι αντιδραστικής εξουσίας. Κι αυτά, -πρέπει να το γνωρίζετε-, σας κάνουν περισσότερο αντιδημοφιλείς, αποκρουστικούς στην κοινωνία και το λαό.
Επί της ουσίας : η αποχώρηση από την κυβέρνηση Σαμαρά και ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μαζί της με σεβασμό στη λαϊκή εντολή και στον προοδευτικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, δεν σημαίνει ούτε ακυβερνησία, ούτε εκλογές.
Οι εκλογές, -και οι πρόωρες εκλογές-, είναι ευθύνη της ”Ν.Δ.”, της κυβέρνησης της ”Ν.Δ.” και του Σαμαρά, όχι του ΠΑΣΟΚ.
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η επερχόμενη περιπέτεια, μπορούσε να αποφευχθεί.
…………………………………………………………………………………………………………………………..
Συνέχισα τονίζοντας :
” Και, σας παρακαλώ, ακούστε -με…
Η ακυβερνησία θα προκύψει ως αποτέλεσμα των τεράστιων αδιεξόδων της ασκούμενης πολιτικής που συσσωρεύει οργή, εξαθλίωση και αγανάκτηση, ως αδυναμία περαιτέρω χειρισμών και διαχείρησης μιας οξυμένης κατάστασης εκτός ορίων, και δεν θα είναι, δεν θα έχει ουδεμία σχέση από τη συμμετοχή (ή, την μη συμμετοχή ) του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Και, σε κείνες τις συνθήκες αδιεξόδου, που, πάντως, εμφανίζονται πολύ κοντινές, το θέμα θα είναι : ποιός δεν θα έχει ακυρωθεί, ποιός θα διαθέτει την κοινωνική αποδοχή και δυναμική για να δώσει διέξοδο, για να αναλάβει ευθύνη εναλλακτικής λύσης και ελπίδας. Με συνεχιζόμενη την εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και σ΄ αυτή την πολιτική, αυτή η ζωτική, απολύτως αναγκαία δυνατότητα θολώνει στα χαρακτηριστικά της, απομειώνει τη δυναμική και την αποτελεσματικότητά της, περιορίζοντάς την στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ, ταυτόχρονα, είναι βέβαιο ότι μετά από τέτοιες εξελίξεις το ΠΑΣΟΚ θα έχει εξουθενωθεί, θα έχει πλήρως αυτο-αναιρεθεί…
Αυτή η ζοφερή προοπτική μπορεί να αποφευχθεί μόνο με την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση, την επικοδομητική άσκηση του αντιπολιτευτικού του ρόλου στη βάση μιας αυτόνομης προοδευτικής πολιτικής, στην επανατοποθέτησή του στο φυσιολογικό του δημοκρατικό -μη συντηρητικό χώρο και στην ανάληψη πρωτοβουλιών σε Ελλάδα και Ευρώπη για τη διαμόρφωση δημοκρατικής συνεργατικής εναλλακτικής λύσης.
Οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ευρώπη, κι όχι μόνο, οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης και ευρύτερα, πρέπει να αντιληφθούν ότι στο όνομα μιας δογματικής αφοσίωσης στη συνταγή του γερμανικού δεσποτισμού και της τρόϊκας, στην Ελλάδα δεν θα ενταφιάσουμε κάθε άλλη λύση και το μέλλον μας. ‘Οτι αυτή η απόφαση της στροφής του ΠΑΣΟΚ, σε τελική ανάλυση, μπορεί την οριακή στιγμή να διασώσει την Ελλάδα από τα χειρότερα και να λειτουργήσει ως εκτονωτικός μηχανισμός και ως αναπροσανατολισμός και για την Ευρώπη.
Η πολιτική της τρόϊκας και της κυβέρνησης δεν καταστρέφει μόνο τη χώρα, με τη συμμετοχή και τη συνυπευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, καταστρέφει και τη δυνατότητα εναλλακτικής λύσης.
Το γεγονός αυτό είναι ακόμα πιο εφιαλτικό, πιο ζοφερό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς βάθος συμμαχιών, χωρίς αναφορά σε ευρύ κοινωνικό τόξο δυνάμεων, με ισχνή οργανωτική ανάπτυξη, χωρίς στέρεο εσωτερικό κομματικό έδαφος και με σοβαρές ανεπάρκειες δομημένης εναλλακτικής στρατηγικής αδυνατεί από μόνος του και υπ΄αυτά τα δεδομένα να αποτελέσει ισχυρό, βέβαιο και αποτελεσματικό φορέα διεξόδου και εναλλακτικής λύσης.
Ενώ, κάθε σκέψη ”συμμαχίας” με τον τυχοδιωκτισμό του Καμμένου δεν μπορεί ούτε καν να αναφέρεται…
Η ΔΗΜΑΡ μ΄ εντεινόμενο τον εσωτερικό της διχασμό και με διαρκή απίσχνανση των δυνάμεών της κατά ένα μέρος της θα τροφοδοτήσει το ΣΥΡΙΖΑ και κατά το άλλο της, -αν δεν συγκλίνει σε νέο μόρφωμα με ”εκσυγχρονιστικές” αποσχίσεις του ΠΑΣΟΚ-, είναι πολύ πιθανό να μην καταγραφεί ως κοινοβουλευτική δύναμη σε όποια ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Μετά και την δογματικά επαναλαμβανόμενη αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ από κάθε κυβερνητική ευθύνη και προοπτική, η τοποθέτηση, οι αποφάσεις και ο σαφής επαναπροσανατολισμός του ΠΑΣΟΚ αποτελούν το κρίσιμο κυριολεκτικά ζήτημα, το κλειδί για το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ, – σ΄ αυτή τη φάση, αυτή την περίοδο -, αποτελεί τον κρίσιμο παράγοντα, τον κρίσιμο παίκτη. Το ΠΑΣΟΚ, όχι ως ουρά, όχι ως δορυφόρος της ”Ν.Δ.”, ούτε ως το ”κέντρο” του πολιτικού συστήματος, αλλά ως πολιτικός χώρος με προοδευτικά σημεία αναφοράς και αξιόλογο δυναμικό, αλλά, και σημαντική κοινωνική βάση, της οποίας η συρρίκνωση δεν είναι αναντίστρεπτη, όταν, μάλιστα, επανατοποθετηθεί δραστικά και πρωταγωνιστικά στη δημοκρατική -αριστερή του κοίτη, στο προοδευτικό -μη συντηρητικό φάσμα.
Το ΠΑΣΟΚ που αποσυνδέεται και αποκηρύσσει αυτή την αναποτελεσματική, καταστροφική πολιτική, που κλείνει οριστικά τον κύκλο της βύθισης και της αποσύνθεσης και αποφασίζει να κινηθεί δραστήρια και πρωταγωνιστικά στη γραμμή του απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο, της επαναδιαπραγμάτευσης των συμφωνιών, της εξόδου από την κρίση, της ανάπτυξης, της ανόρθωσης.
Αν το ΠΑΣΟΚ αποφασίσει και κινηθεί σ΄αυτή την κατεύθυνση με συνέπεια, τότε διαμορφώνεται ένα πραγματικό, ρεαλιστικό τόξο δυνάμεων με πλατειά κοινωνική αναφορά, με ευρεία πολιτική πλειοψηφία, με αξιακή – πολιτική υπεροχή και ψυχολογία ανάτασης, με ”μεγάλη δύναμη πυρός”. Το τόξο αυτό, μια πραγματική-δυνατή κι όχι φανταστική-αδύνατη ”ελιά”, με τις δυνάμεις : του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και ανένταχτων προοδευτικών προσωπικοτήτων μπορεί να δώσει λύσεις, να διευρύνει συμμαχίες και να δρομολογήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και την ανάκαμψη.
Ο χρόνος, η διάσταση του χρόνου, είναι πάντα κρίσιμη και καθοριστική.
Περισσότερο από ποτέ, η στιγμή του χρόνου για να γίνουν όλα αυτά είναι καθοριστική, τώρα. Τώρα !
Τώρα, πρέπει να γίνουν όλα αυτά !…
Τώρα παίζεται το πιο κρίσιμο στοίχημα, τώρα παίζεται και το σήμερα και το αύριο.
Θυμηθείτε : ” Χθές (ίσως) ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, τώρα ! ”
Η στιγμή αυτή, είναι και στιγμή συσσωρευμένης πολιτικής βούλησης και απόφασης, γιατί είναι στιγμή Συνεδρίου. Το Συνέδριο, πρέπει να αντιστοιχηθεί στις ζωτικές ανάγκες και να λάβει αυτές τις αποφάσεις, να ανοίξει μια νέα περίοδο, αφήνοντας πίσω τον σκοτεινό κύκλο της βύθισης και της απόγνωσης.
Τώρα, το μήνυμα της κοινωνίας και των καιρών, ας γίνει, εδώ, απόφαση του Συνεδρίου !”.
Η πρόταση μου προς ψηφοφορία στο 9ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για απόφαση εξόδου από την κυβέρνηση Σαμαρά.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Δεν αρκέσθηκα σ΄αυτά.
Κατέθεσα, στο πνεύμα αυτό, εκπροσωπώντας και όσα μέλη – συνέδρους είχαν τοποθετηθεί στην ίδια κατεύθυνση, γραπτή πρόταση προς ψηφοφορία στο Προεδρείο του Συνεδρίου.
Την παρακάτω :
” Οι αντιπρόσωποι του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος , 1-3 Μαρτίου 2012 συνήλθαν στην Αθήνα, στο 9ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Αποφασίζουν ότι ο τριετής κύκλος της ύφεσης και της αποσύνθεσης πρέπει οριστικά να κλείσει.
Αποφασίζουν ότι αυτή η καταστροφική πολιτική για την Πατρίδα, την οικονομία και την κοινωνία πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από μία προοδευτική πολιτική ανάκαμψης, ανάπτυξης, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
Αποφασίζουν :
1ο. Να αποσυνδεθεί το ΠΑΣΟΚ από τη διαχείριση αυτής της πολιτικής και να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις με την κυβέρνηση Σαμαρά σε νέο πλαίσιο.
2ο. Να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ και να κλιμακώσει σειρά πρωτοβουλιών στην Ευρώπη και διεθνώς για τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και την επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με στόχο μία δίκαιη και θετική νέα συμφωνία για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία και ένα νέο πλαίσιο αλληλεγγύης, ισόρροπης ανάπτυξης και συνοχής για τις προοπτικές της Ευρώπης.
Οι αντιπρόσωποι-σύνεδροι, έλληνες σοσιαλιστές, στο 9ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αποφασίζουν την ενεργή συμμετοχή τους στο μεγάλο και δίκαιο αγώνα όλων των προοδευτικών ανθρώπων της Ευρώπης για μια Ευρώπη της Ανάπτυξης, της Απασχόλησης, του Κοινωνικού Κράτους και της Αλληλεγγύης.
Για την υποβολή :
Ελευθέριος Τζιόλας
2 Μαρτίου 2013 ”
Όταν , λοιπόν, χρονικοί κύκλοι 10ετίας εξελίσσονται και κλείνουν με το πολιτικό σύστημα προσαρμοσμένο στις βασικές προδιαγραφές, στις ορίζουσες της ίδιας κυρίαρχης, κατεστημένης πολιτικής, είναι επόμενο να υπάρξουν και να εκδηλωθούν φαινόμενα και συμπεριφορές αντισυμβατικές, αντισυστημικές.
Αν ο Π.Σάντσες και η νίκη του έχουν στις παρούσες συνθήκες καίρια σημασία είναι, τελικά, γιατί, έστω και δύσκολα και οριακά, με αποφασιστικότητα και συνέπεια, κι όχι με μεταμορφισμούς και υποκρισία, κράτησε το παιχνίδι, ξαναέδειξε τον άλλο δρόμο, στα πλαίσια του δημοκρατικού -σοσιαλιστικού φάσματος. Υπογραμμίζουμε : στα πλαίσια του δημοκρατικού – σοσιαλιστικού φάσματος.»
Θεσσαλονίκη, 30 Απριλίου 2019.
Ελευθέριος Τζιόλας
