«Το φανάρι του Διογένη» ………….. (σχολιασμοί και επισημάνσεις)…

Μια ιστορία για το καλοκαίρι, με παράπλευρες αλήθειες

Η ιστορία στην οποία θα αναφερθούμε είναι μια αλήθεια που αξίζει να την προσέξουμε ιδιαιτέρως. Μια ιστορία για όσους είναι γεννημένοι μέχρι το 1980…

Όσοι είστε σε αυτές τις ηλικίες, θα καταλάβετε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή. Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε με αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια πολλών ωρών, πέντε άτομα σε ένα φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτοστόπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα και πάλι χωρίς κράνη.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμη και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε πως είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα», «κυνηγητό», «κλέφτες και αστυνόμοι» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση!

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους και φυσικά αυτό όταν ήρθε η ΔΕΗ στο χωριό μας. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και το ρόλο τους έπαιζε η φωνή της μάνας και της γιαγιάς. Σπάζαμε τα πλευρά και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». «Ανοίγαμε» κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι το συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο, μερικά ράμματα ή ακόμα και με κατούρημα στις πληγές! Δεν κατηγορούσες κανέναν, παρά μόνον τον εαυτό σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας τον άλλο και μαθαίναμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν εύσωμος και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μανάδες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι και κουρεύοντας τα μαλλιά με την ψιλή. Άλλωστε η «ψιλή» ήταν υποχρεωτική στα σχολεία και όλα τα κεφάλια ήταν ομοιόμορφα!

Δεν ξέραμε από playstation, nintendo, τα πολλά τηλε-κανάλια, βιντεοταινίες και dvd, υπολογιστές και internet. Εμείς είχαμε φίλους και όπως έλεγε το πρώτο κεφάλαιο στην Α γυμνασίου, «ο φίλος τον φίλο ου λείπει». Κανονίζαμε με τους φίλους να βγούμε και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό και άλλα παιχνίδια. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Συναντιόμασταν και μιλούσαμε, είχαμε επικοινωνία δια ζώσης. Ενώ τα σημερινά παιδιά μιλούν, δήθεν επικοινωνούν, μέσω των κινητών. Χαλούσαμε δυο ζευγάρια παπούτσια κάθε περίοδο κυνηγώντας γκόμενες, ενώ τώρα τα νέα παιδιά κάνουν «εικονικό σεξ» μέσω διαδικτύου. Εικονική πραγματικότητα που έχει αντικαταστήσει τη χαρά της ζωής. Παιδιά χωρίς την αληθινή χαρά!

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας, Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα και καλάμια. Χάναμε τις μπάλες ποδοσφαίρου και φτιάχναμε άλλες με λάστιχο και κουρέλια. Χαιρόμασταν όμως το παιχνίδι. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν το στόμα τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε πουλιά με αεροβόλα και σφεντόνες, παρότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο. Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέρναμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος, έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Για όλους όμως ο καλός Θεούλης είχε μια καλή κουβέντα και κανείς δεν χανόταν.

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε πολλές ώρες στα νερά του Αλιάκμονα, που έτρεχε λίγο έξω από τα χωριά μας.

Ώρες ατέλειωτες στον ήλιο χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30. Κάναμε επιδρομή στους γειτονικούς μπαξέδες για ντομάτες, αγγουράκια και καρπούζια, για να χορτάσουμε την πείνα μας και απαραίτητο ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα φρέσκα ψάρια ήταν η καλύτερη λιχουδιά. Αλλά και χωρίς αγκίστρι, κάποιοι ψάρευαν με τα χέρια τους.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα και όχι γράφοντας μηνύματα στο phone. Άλλοι πάλι είχαν την τύχη να περάσουν τα καλοκαίρια τους σε δροσερές παραλίες, αλλά και ο Αλιάκμονας ήταν δώρο Θεού.

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία, υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά, μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς», συγχαρητήρια. Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί!!

Καλοκαιρινή ιστορία Νο 2

Σκεφτόμενοι τα σημερινά παιδιά, αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά έχουν ανεβεί στην κερασιά να μαζέψουν κεράσια. Πόσα απ’ αυτά ανέβηκαν σε ένα δέντρο κυνηγώντας μικρά πουλιά στη φωλιά τους και ακόμα, πόσα έχουν παίξει πιάνοντας χελώνες στο χωράφι.

Αν η μακρινή εποχή της γενιάς μας ήταν άνθρωπος, θα ήταν παιδί. Ένα χαρούμενο παιδί που ρουφούσε το καθαρό αεράκι και τα όνειρά του νόμιζες πως θα ξημερώσουν αληθινά.

Η μαμά έλεγε παραμύθια για νεράιδες, η γιαγιά για τον μαρμαρωμένο βασιλιά κι εμείς παιδιά ακόμα σκαρφαλώναμε στα δέντρα, βουτούσαμε στα καθαρά νερά του Αλιάκμονα και κοιτώντας πάνω από τα ψηλά βράχια στον «κόρακα», βλέπαμε τις σπηλιές γεμάτες περιστέρια και νομίζαμε πως εκεί μαζί με τα περιστέρια ζούσαν και οι νεράιδες!

Είχαμε μπόλικο ελεύθερο χρόνο, γιατί το φροντιστήριο ήταν ακόμα άγνωστο για τις συνήθειες του χωριού και ελάχιστα ωφέλιμο για τα παιδιά της πόλης. Η δουλειά του σχολείου γινόταν στην αίθουσα διδασκαλίας, κάτι που τώρα γίνεται στο φροντιστήριο. Υπάρχουν, λένε σήμερα, πολλοί κακοί μαθητές. Θα τους λέγαμε όλους αυτούς πως δεν υπάρχουν κακοί μαθητές, αλλά κακοί δάσκαλοι. Τότε το δάσκαλο τον βαθμολογούσε ο επιθεωρητής και τον έκρινε η τοπική κοινωνία, ενώ τώρα τον βαθμολογεί ο κομματικός συνδικαλιστής!

Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν χρόνο ελεύθερο για παιχνίδι λόγω των φροντιστηρίων, του κολυμβητηρίου, του γυμναστηρίου και ο χρόνος γεμίζει με το κινητό και τον υπολογιστή. Μια καταθλιπτική περίπτωση βλάβης της νεότητας, γεμάτη άγχος και αγωνία για το αύριο.

Γνωρίζουν τα παιδιά σήμερα την κοινωνική συναναστροφή και τη φύση; Όταν τα παιδιά ζουν την εικονική πραγματικότητα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή για ώρες, πώς να ζήσουν τη φιλική παρουσία με άλλους μαζί και πού να βρουν τις χαρές της φύσης;

Μετά από τόσα χρόνια περπατήσαμε με φίλους στο μονοπάτι που έβγαζε στην «παραλία» του Αλιάκμονα και το μονοπάτι ήταν χορταριασμένο. Τώρα δεν το περπατάει κανείς. Όλα χορταριασμένα και η πηγή που πίναμε καθάριο νερό, η «κεραμίδα», κι αυτή στερεμένη. Φαίνεται μούτρωσε που δεν περνούσε χρόνια τώρα κανείς να ξεδιψάσει και στέρεψε από το κακό της!

Ο «κόρακας» έχει ακόμα αγριοπερίστερα στις σπηλιές του, αλλά δεν έρχονται νεολαίοι, όπως άλλοτε, να βουτήξουν στα νερά του Αλιάκμονα και να αγωνιούν αν τη νύχτα θα βγουν οι νεράιδες να χορέψουν με την αστροφεγγιά.

Η δική μας η γενιά δεν είχε πολλά υλικά αγαθά, αλλά έζησε τα παιδικά της χρόνια σαν παιδί. Τα σημερινά παιδιά μπορεί να έχουν πλούσια τα ελέη του Θεού, αλλά η εποχή τους είναι ηλεκτρονικά μαριναρισμένη, αγχωμένη, λείπει το παιδί από την καθημερινότητά της και είναι πνιγμένη με την εικονική πραγματικότητα. Φαίνεται να τα έχουν όλα, αλλά και να μην έχουν τίποτα! Τα σημερινά παιδιά μάλλον δεν ζουν σαν παιδιά, αφού οι καταστάσεις τους έχουν αναγκάσει να βγάλουν το παιδί από μέσα τους. Αφού η παιδεία των γονέων έχει γίνει εκπαίδευση, θέλουν να κάνουν τα παιδιά πειθήνιους υπηρέτες της «νέας τάξης». Γι αυτό και η σκεπτόμενη ΠΑΙΔΕΙΑ έγινε ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, χρήσιμη για τα γρανάζια της ολιγαρχίας των εχόντων.

Μένει στη νεολαία να σηκώσει τη γροθιά της, να χτυπήσει και να ξεφύγει από τον ιστό της αράχνης που θέλουν να την εγκλωβίσουν οι έχοντες!