Είναι από χρόνια εκσυγχρονιστική καταιγίδα να χαρακτηρίζονται ως «προοδευτικά» κόμματα συγκεκριμένης κοπής και ό,τι άλλο έξω απ’ αυτόν τον κύκλο, να πυροβολείται ως συντήρηση και οπισθοδρόμηση. Ένα παραμύθι χρόνων, που ακόμα εξακολουθεί τον δρόμο του.
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο κυβερνάει ο λαός, είτε άμεσα είτε έμμεσα με εκλεγμένους αντιπροσώπους του για ορισμένη προθεσμία. Μέσα στο πολίτευμα αυτό αναπτύχθηκε και το οικονομικό σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, ο καπιταλισμός.
Είχαμε όμως και την άλλη δημοκρατία του σοβιετικού σοσιαλισμού, η οποία καλούσε το παγκόσμιο προλεταριάτο, της γης τους κολασμένους, σε επανάσταση απέναντι στον εχθρό καπιταλισμό. Στο σύστημα αυτής της δημοκρατίας, οι αντιπρόσωποι του λαού δεν ήταν εκλεγμένοι από το λαό, αλλά διορίζονταν από την «υπερτάτην αρχήν» για το καλό του λαού!
Θεωρητικά και οι δύο τύποι δημοκρατίας υπηρετούσαν τα συμφέροντα του λαού, αλλά πρακτικά είχαμε από τη μία την κοινωνική ζούγκλα του καπιταλισμού και από την άλλη την καταπίεση των μαζών από τους κομματάνθρωπους.
Καπιταλισμός και σοβιετικός σοσιαλισμός απέτυχαν, διότι οι κοινωνίες ούτε ελεύθερες έγιναν, ούτε καλύτερες. Βέβαια στις καπιταλιστικές κοινωνίες υπήρξε ποιοτική διαφορά σε όλα τα επίπεδα, αλλά η κατάληξη μετά την πτώση του «ανατολικού μπλοκ» έφερε την παγκοσμιοποίηση και τις ακόμα χειρότερες μέρες.
Με τα όσα συμβαίνουν γύρω από το μύθο της λέξης δημοκρατία, γεννιούνται κάποια ερωτηματικά… χωράνε στο ίδιο τσουβάλι δημοκρατία, λογική και καπιταλισμός; Πώς να χωρέσουν όμως, όταν πρόκειται για τρία στοιχεία ανόμοια μεταξύ τους;
Όσοι θέλησαν να παρουσιάσουν την «δυτική» δημοκρατία ως τη μόνη γνήσια, έκαναν λάθος. Όταν καταπατάται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια με την υποβάθμιση του ανθρώπου σε καταναλωτικό προϊόν και τον εξευτελισμό του σαν άνεργο υποκείμενο-επαίτη στην ουρά για διανομή τροφίμων ή συσσιτίων, δεν έχει αξία να μιλάμε για πραγματική δημοκρατία. Κάτω από συνθήκες φτώχειας, ανεργίας και ανασφάλειας, η ίδια η έννοια της δημοκρατίας είναι καταδικαστέα.
Τι νόημα έχει να μιλάμε για δημοκρατία στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, με τους πολύ φτωχούς και τους πολύ πλούσιους! Ακόμη και τα εθνικά κράτη που ξέραμε οδηγούνται σε αφανισμό, προς όφελος των παγκόσμιων αγορών.
Όπως είχαμε και τις «λαϊκές δημοκρατίες». Τι νόημα είχε κι αυτό, όταν οι λέξεις «λαός» και «δημοκρατία» ήταν εφεύρημα και δεν είχε πρακτική αξία. Δεν υπήρξε γνήσια και μη γνήσια δημοκρατία, διότι σε Δύση και Ανατολή απέτυχε. Κατάντησε ένα καλαμπούρι, άλλοτε καπιταλιστικό και άλλοτε σοσιαλιστικό. Η θέληση του λαού μπορεί να υπήρξε ως θεωρητικό κατασκεύασμα στη σκέψη, αλλά στην πράξη είχαμε την δύναμη της εξουσίας (πολιτική ή οικονομική). Ο λαός χρησιμοποιήθηκε για να εξυπηρετήσει και να υπηρετήσει τις ανάγκες της εξουσίας!
Μπορεί η καπιταλιστική δημοκρατία να είχε ποιοτική διαφορά και εν πολλοίς άλλη συμπεριφορά στον άνθρωπο, κυρίως όμως στον δυτικό κόσμο, αλλά μετά την πτώση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου (1989), η καπιταλιστική εξουσία έδειξε τα δόντια της και έγινε πιο άγρια από ποτέ.
Η παγκοσμιοποίηση τώρα χωρίς αντίπαλο δέος, οδήγησε στον μαφιόζικο καπιταλισμό, καταργώντας κάθε αρετή και κάθε ηθική αξία. Το νεοφιλελεύθερο κράτος κατάντησε μια κοινωνία σκέτων λωποδυτών και απατεώνων!
Ως προς το παραμύθι «συντήρηση ή πρόοδος», την απάντηση μας τη δίνει ο ρήτορας-φιλόσοφος Αριστοτέλης, που είπε «το καλύτερο πολίτευμα είναι εκείνο που υπηρετεί το λαό, με όποιο όνομα και αν έχει».
Υ.Γ: Με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα χρόνια τώρα και με τις αποκαλύψεις στον καιρό της κλεπτο-δημοκρατίας, δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να πούμε πως ο Στάλιν, όταν πέθανε, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που άφησε ήταν το παλτό του!!! Ποιος άλλος ηγέτης στις Δυτικές δημοκρατίες είχε αυτό το ηθικό προνόμιο;!
«Ενώ αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει…»
Επειδή θίξαμε το ζήτημα της δημοκρατίας, σαφώς και είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά για να λειτουργήσει θετικά, χρειάζεται να έχει έντιμους λειτουργούς-πολιτικούς και ενημερωμένους και υπεύθυνους πολίτες.
Μια απάντηση μας δίνει ο Βασ. Ραφαηλίδης: «Οι λαοί δεν έχουν μόνον ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνον οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα που γράφουν ιστορία…».
Δυστυχώς, στα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν πολλά καθάρματα, που οδήγησαν στα μνημόνια και στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας σε ξένων χέρια.
Ανατρέχοντας στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, συναντάμε ανθρώπους που υπήρξαν πλουσιότεροι πριν ασχοληθούν με την πολιτική. Όταν όμως αποχώρησαν από την ενεργό πολιτική, αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν «έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι», αλλά «πέθαναν στην ψάθα» Π.χ. Ιωάννης Καποδίστριας, Ανδρέας Λόντος, Ζηνόβιος Βάλβης, Χαρ. Τρικούπης, Γ. Καφαντάρης, Νικ. Πλαστήρας…
Η μεταπολίτευση όμως μας θυμίζει κάτι που ακούγαμε από παιδιά. Πως οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει υπουργός. Τώρα το πιστέψαμε. Οι υποθέσεις Τσουκάτου – Άκη – Γιάννου και ό,τι άλλο προκύψει, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Το ήθος και το ύφος της κλεπτο-δημοκρατίας που ζούμε είναι πια δεδομένο.
Μια «προοδευτική δημοκρατία» ή αλλιώς «προοδευτικές δυνάμεις» κατασπατάλησαν ως πλατανόφυλλα για κομματικές, πολιτικές, ρουσφετολογικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες, εθνικούς, κοινοτικούς και δανειακούς πόρους ύψους πολλών δις δραχμών και ευρώ!
Καλά, ο Σημίτης δεν ήξερε τίποτα για Άκη και Γιάννο; Όταν του τα έφερνε ο Τσουκάτος, που το ομολόγησε, δεν ρώτησε από πού τα βρήκε;!
Πώς κυκλοφορεί ακόμα στην πιάτσα ο Βενιζέλος, όταν ως υπουργός οικονομικών κατέστρεψε με το PSI, εκτός των άλλων, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία και το ΣτΕ βγάζει όλους τους νόμους του αντισυνταγματικούς; Μήπως έχει δίκιο ο Μπαξεβάνης που έγραψε «καλός Βενιζέλος είναι ο νεκρός πολιτικά Βενιζέλος»;
Όταν ο Πάγκαλος δήλωνε πως «όλοι οι άχρηστοι, όλοι οι φαύλοι, όλα τα λαμόγια, όλοι οι τεμπέληδες είναι στο ΠΑΣΟΚ», αυτός σε ποιο κόμμα ήταν βουλευτής, υπουργός, αντιπρόεδρος;
Ο αποτυχημένος Λοβέρδος που κατέστρεψε το σύστημα υγείας, πώς κυκλοφορεί ακόμη χωρίς να αισχύνεται και πληρώνεται με λεφτά των φορολογουμένων ως βουλευτής;
Πώς υπάρχει ακόμα ΠΟΤΑΜΙ του Θεοδωράκη, όταν διαμαρτυρήθηκε για το βίντεο που παρουσίαζε τις γερμανικές βαρβαρότητες στην κατοχή; Πώς υπάρχουν ακόμα στη δημοσιογραφία ονόματα, όπως Πρετεντέρης, Τρέμη, Πορτοσάλτε, Σρόϊντερ, Τσίμας, Κύρτσος, Σπυράκη, Χασαπόπουλος, Οικονομέας και Μπάμπης ΣKΑΪ; Όταν αυτοί έστησαν φάκες και παγίδεψαν το λαό για να περάσουν τα μνημόνια και όποια άλλη ανωμαλία που διέλυσε την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα ο κάθε λαός εμπιστεύεται με την ψήφο του αυτούς που ψηφίζει. Αυτοί όμως, δυστυχώς, μετέτρεψαν τη δημοκρατία μας σε ρωμαϊκή αρένα και τις ψήφους των Ελλήνων σε επευφημίες και ιαχές υπέρ του Καίσαρα!
Ο κάθε λαός είναι άξιος για τους κυβερνήτες του, γιατί αυτός τους επέλεξε. Ο Άκης Πάνου στο τραγούδι του «πες μου παππού» διδάσκει την πολιτική σε επτά λέξεις: «Ενώ αλλάζω σινεμά, το έργο δεν αλλάζει»!
Η ‘Εφημερίδα Νομού Κοζάνης’ είναι μια στήλη στην ενημέρωση της τοπικής κοινότητας, αντανακλώντας την πολυμορφία και τη ζωντάνια της περιοχής. Με την αφοσίωσή της στην έγκαιρη και αξιόπιστη ενημέρωση, καθώς και την αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων, έχει καθιερωθεί ως αξιόπιστη πηγή πληροφοριών για τους αναγνώστες της.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
