«Το φανάρι του Διογένη» ………….. (σχολιασμοί και επισημάνσεις)…

Το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ζήτημα και η διαδρομή του μέχρι τη… FYROM

Το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» δεν ήρθε από το πουθενά και μπορούμε να πούμε πως βρισκόταν πάντα ως ζητούμενο από συγκεκριμένους «κύκλους». Σε έξαρση θα το βρούμε να υπάρχει ιδιαίτερα μετά το τέλος του Α’ΠΠ.

Ας σημειώσουμε και ας ξαναθυμηθούμε ορισμένα γεγονότα σχετικά του ζητήματος.

– Με τη «συνθήκη του Νεϊγύ» το 1919, δόθηκε η δυνατότητα στους σλαβόφωνους που δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες, να αυτοχαρακτηριστούν. Στην «στατιστική» της Κοινωνίας των Εθνών σημειώνεται πως τότε, περίπου 66.000 δήλωσαν Βούλγαροι και αναχώρησαν για την Βουλγαρία και ούτε ένας δεν δήλωσε «Μακεδόνας».

– Το 1920 συγκροτήθηκε η ΒΚΟ (Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία) και το 1921 έγινε στη Μόσχα το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ακούστηκε εκεί για πρώτη φορά περί «Αυτονομήσεως της Μακεδονίας».

Αντιπρόσωπος του ΚΚΕ ήταν ο Γεωργιάδης, ο οποίος όμως αρνήθηκε να υπογράψει σ’ αυτό.

– Στις 14 Φεβρουαρίου 1922 συνέρχεται το 4ο Συνέδριο της ΒΚΟ, όπου ξαναμπαίνει το ζήτημα αυτονομήσεως της Μακεδονίας. Αντιπρόσωπος του ΚΚΕ ο Ιωάννης Πετσόπουλος, που κι αυτός αρνείται να υπογράψει.

– Δεκέμβριο του 1923 γίνεται στη Μόσχα το 5ο Συνέδριο της ΒΚΟ και πάλι μπαίνει το ίδιο θέμα αυτονομήσεως της Μακεδονίας. Εγκρίνεται ομόφωνα και με τη σύμφωνη γνώμη του εκπροσώπου του ΚΚΕ, ονόματι Σαρολόγος.

– Τον Οκτώβριο του 1924 γίνονται στη Μόσχα δύο συνέδρια. Το 6ο της Γ’ Διεθνούς και το 7ο της ΒΚΟ. Η προηγούμενη πρόταση για αυτόνομη Μακεδονία αντικαθίσταται με την πρόταση δημιουργίας «Ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους». Εκπρόσωποι του ΚΚΕ είναι ο Παν. Πουλιόπουλος και ο Σεραφείμ Μάξιμος, οι οποίοι ψηφίζουν υπέρ της δημιουργίας «Ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους», όπου περιλαμβάνεται και η Ελληνική Μακεδονία.

– Στα Βαλκάνια, θέμα «Ανεξάρτητης Μακεδονίας» έθεσε πρώτος ο Βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Ντιμιτρόφ και το 1927 εντός της Ελληνικής Βουλής, οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ, ο ιδρυτής του Αβραάμ Μπεναρόγια και ο Ζακ Κουν Βεντούρα, έθεσαν θέμα ανεξαρτησίας της Μακεδονίας!

– Το 1937 το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, με γενικό γραμματέα τον Ιωσήφ Μπρος, αργότερα στρατάρχη του Τίτο, δημιούργησε έξι Ομόσπονδες Λαϊκές Δημοκρατίες. Μεταξύ των έξι και η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, που στο σύνολο αποτελούσαν την ενωμένη Γιουγκοσλαβία (Νοτιοσλαβία). Στο γραμματόσημο της Γιουγκοσλαβίας του 1939, το νότιο τμήμα του, έχει την ονομασία VARDASKA. Ο Τίτο ήταν ο νονός για το νέο όνομα της VARDASKA, που τώρα ονομάστηκε «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».

– Στις 8 Αυγούστου 1944 ο Τίτο βαφτίζει πλέον επίσημα την VARDASKA σε «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και η ανακήρυξη έγινε στο μοναστήρι Πολυχροτσίνσκι! Ουσιαστικά το νεότερο «Μακεδονικό» ζήτημα είναι μια παραλλαγή του παλαιότερου σχεδίου Ντιμιτρόφ!

– Η εθνοσυνέλευση του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας επικήρωσε επίσημα πλέον την ίδρυση αυτού του κρατιδίου.

Για την ιστορία να πούμε πως τον Ιούνιο του 1948 ο Τίτο αποκηρύσσεται από την Κομινφόρμ και η 6η ολομέλεια του ΚΚ Βουλγαρίας κατήγγειλε τον Τίτο ως αποστάτη. Λέγεται πως η διαφορά μεταξύ Τίτο και Στάλιν ήταν το ιδιοκτησιακό γύρω από τη Μακεδονία. Ο καθένας την ήθελε για δική του επαρχία, γιατί αυτό το κομμάτι γης ήταν το διαβατήριο για έξοδο στις θερμές θάλασσες (Αιγαίο).

Κατά την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα δεν υπήρξαν Σερβικά ή Μακεδονικά κομιτάτα, παρά μόνον Ελληνικά και Βουλγαρικά (1903-1907).

Στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής σε Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία (1941-1944), ουδείς δήλωνε «Μακεδόνας» και οι εκδηλωθέντες ως Βούλγαροι αναχώρησαν για την Βουλγαρία.

Η VARDASKA που ξαναβαφτίστηκε σε «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ήταν η αρχή του προβλήματος και το οποίο ζούμε χρόνια τώρα. Το λάθος της Ελλάδας να μην αντιδράσει από την αρχή και η προπαγάνδα περί «Μακεδονικού Έθνους» οδήγησαν στα σημερινά γεγονότα. Οι αλυτρωτικές βλέψεις δεν θα σταματήσουν εύκολα και γρήγορα, γιατί πίσω τους κρύβονται ισχυρά συμφέροντα. Γεωπολιτικά και οικονομικά. Όταν όλα δείχνουν πως τα Σκόπια είναι ιδιοκτησία Σόρος, αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει.

Οι ξένοι δεν θα μπορούσαν να βλάψουν σε τίποτα την Ελλάδα, αν δεν υπήρχαν οι Εφιάλτες και οι Γενίτσαροι. Οι Γενίτσαροι είναι ένα είδος Εφιάλτη που είτε κατασκευάζεται είτε εξαγοράζεται!

Μπορεί να έχει τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου και να μεθά με κόκκινο κρασί Μπουτάρη ή η φωλιά του να βρίσκεται στο κτίριο της πλατείας Συντάγματος!

Οι Εφιάλτες είναι εντός των τοιχών και όπως γνωρίζουμε, τα οχυρά δεν καταλαμβάνονται, αλλά πέφτουν με εσωτερική προδοσία.

Πίσω από το όνομα «Μακεδονία» κρύβεται ο αλυτρωτισμός και η διεκδίκηση «Μακεδονικής μειονότητας»… Θα υπάρξει Έλληνας βουλευτής που θα κάνει ό,τι ο Βούλγαρος κομιτατζής Μήτρο Βλάχο;

Ξανά στην επιφάνεια ο αλυτρωτισμός ενός μικρού κρατιδίου, αυτό των Σκοπίων. Η ιστορία είναι πολύ παλιά και έχει σχέση με τις βλέψεις «γειτόνων» επί Ελληνικών εδαφών.

Πολλά είναι αυτά που μπορούμε να πούμε, αλλά ας αρχίσουμε από την «Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου» το 1878. Τότε, με απαίτηση της Ρωσίας μετά από τον νικηφόρο για τους Ρώσους Ρωσοτουρκικό πόλεμο, δημιουργείται (με την συνθήκη αυτή), η Μεγάλη Βουλγαρία. Η συνθήκη αυτή βέβαια γρήγορα ανατρέπεται από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις και «γεννιέται» η «Συνθήκη του Βερολίνου».

Παρ’ όλα αυτά, από εκείνη τη στιγμή ξεκινούν οι Βουλγαρο-Σλαβικές διεκδικήσεις και το πρόβλημά τους είναι η σλαβική έξοδος στο Αιγαίο. Αναπτύσσονται οι Βαλκανικοί εθνικισμοί που έχουν τη σφραγίδα της Βουλγαρίας, των Σέρβων και γενικότερα των Σλάβων, που ορέγονται την Θεσσαλονίκη και τα νερά του Αιγαίου!

Προς αντιμετώπιση του προβλήματος στην Ελλάδα συγκροτείται η «Εθνική Εταιρεία» (οι ζυμώσεις αρχίζουν το 1894 και η επίσημη ίδρυσή της λίγο μετά). Ξεκινά ως στρατιωτική κίνηση, αλλά λίγο αργότερα αγκαλιάζεται από γνωστά ονόματα της Ελληνικής κοινωνίας (Σπυρίδων Λάμπρου, Νεοκλής Καζάζης, Μιχαήλ Μελάς, Νικ. Πολίτης κλπ.).

Είναι η περίοδος των Βουλγαρικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία, αλλά και των διεκδικήσεων της Ελλάδας για την Κρήτη και άλλων νήσων της Βορείου Ηπείρου, της Ιωνίας και άλλων Ελληνικών περιοχών.

Στην Εθνική Εταιρεία ψυχή τώρα ο Ίωνας Δραγούμης και ο Παύλος Μελάς, ακολουθεί ένα ταρακούνημα με τον ατυχή πόλεμο του 1897, για να ακολουθήσει η αυτονομία της Κρήτης και ο Μακεδονικός Αγώνας 1904-1908.

Η Εθνική Εταιρεία με το «Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο» και τον δημοσιογράφο του «ΕΜΠΡΟΣ» Δημ. Καλαποθάκη, ξεκινούν τον Μακεδονικό Αγώνα. Μορφές αυτού του Αγώνα, ο Ίων Δραγούμης, ο Παύλος Μελάς και ο Περικλής Γιαννόπουλος.

Η «διανόηση» της εποχής στηρίζει και εμψυχώνει τον Εθνικό Αγώνα της «Μεγάλης Ιδέας».

Εθνικά εδάφη που για αιώνες βρέθηκαν σε ξένα χέρια, ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους. Ξαναθυμήθηκαν οι εμψυχωτές του Εθνικού Αγώνα της «Μεγάλης Ιδέας» τα λόγια του Μακρυγιάννη «τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί, όλοι ματώσαμε για την λεφτεριά της και για να πάει μπροστά θέλει αλήθεια, ειλικρίνεια, δουλειά, αγάπη και θυσίες».

Ειλικρίνεια, δουλειά, αγάπη και θυσίες και αυτό έκαναν όσοι μπήκαν στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908). Είναι η περίοδος που χαρακτηρίζει την ένοπλη αντίδραση των Ελλήνων στην Βουλγαρική προσπάθεια για επικράτηση στη Μακεδονία. Τα Ελληνικά αντάρτικα σώματα, κάτω από τη διοίκηση αξιωματικών ή εντοπίων οπλαρχηγών με εθελοντές από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδας και του αλύτρωτου Ελληνισμού, έκαναν τον πληθυσμό της Μακεδονίας να αναθαρρήσει και να αντισταθεί στις ένοπλες και καλά οργανωμένες ομάδες κομιτατζήδων.

Για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας συνεργάστηκαν τα προξενεία Θεσσαλονίκης και άλλα προξενεία της Μακεδονίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλοι μαζί αναχαίτισαν τον Βουλγαρικό κίνδυνο. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι (1912-1913) έφεραν το τελικό αποτέλεσμα. Όλα έγιναν συν Θεώ και Παιδεία, με τη δύναμη και θέληση των Αγωνιστών που πίστευαν στη «Μεγάλη Ιδέα».

Ο ένοπλος αγώνας στη Δυτική Μακεδονία που άρχισε από το τέλος του 1901 με τον Καπετάν Κώτα από τα Ρούλια που πρωτοβγήκε στο βουνό, άνοιξε το δρόμο και στους άλλους.

Ο Παύλος Κύρου από το Ζέλοβο, ο Δημ. Νταλίπης από το Γαύρο, ο Βαγγέλης Νάτσης από το Στρέμπενο και με συντονιστή τον Ίωνα Δραγούμη και τον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, έφεραν το ποθούμενο.

Με τη συγκρότηση του «Μακεδονικού Κομιτάτου» του Δημ. Καλαποθάκη του «ΕΜΠΡΟΣ» και την κάθοδο του Παύλου Μελά, ο δρόμος είναι…μονόδρομος. Περνώντας τα σύνορα τον Αύγουστο του 1904, ο Παύλος Μελάς γράφει στη γυναίκα του Ναταλία: «Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλη μου την ψυχή. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν…». Λόγια προφητικά!

Στις 13 Οκτωβρίου ο Παύλος Μελάς με το σώμα του βρίσκεται στη Στάτιστα (σημερινό χωριό Μελάς). Εκεί άφησε και το σώμα του και την ψυχή του. Ο θάνατός του είχε το νόημα της θυσίας για το Έθνος. Με το θάνατό του, η υπόθεση της Μακεδονίας έγινε υπόθεση ολοκλήρου του Ελληνισμού!

Η μεγάλη σημασία του Μακεδονικού Αγώνα για τον Ελληνισμό είναι αναμφισβήτητη και όσοι σήμερα θέλουν να παραδώσουν τη Μακεδονία στους Σλάβους και όσους κρύβονται πίσω από αυτό, αναλαμβάνουν μεγάλη ευθύνη. Πίσω από το όνομα «Μακεδονία» κρύβεται ο αλυτρωτισμός και η ιδέα του «Μακεδονικού Έθνους». Δίνοντάς τους το όνομα, αμέσως αρχίζει η διεκδίκηση «Μακεδονικής μειονότητας» και πλέον δεν θα μαζεύεται τίποτα!

Αν αυτός που παρέδωσε τον Παύλο Μελά στους Τούρκους ήταν ο Βούλγαρος κομιτατζής Μήτρο Βλάχο, ας μην σημαδέψει μια ανάλογη προδοσία Έλληνα βουλευτή, ψηφίζοντας όνομα με «Μακεδονία», για το μόρφωμα-κρατίδιο των Σκοπίων. Είναι Σλάβοι, τους το είπε χρόνια τώρα ο Γκλιγκόρωφ… «Είμαστε Σλάβοι και όχι Μακεδόνες…».

Θα υπάρξει Έλληνας βουλευτής που θα κάνει ό,τι έκανε ο Βούλγαρος κομιτατζής Μήτρο Βλάχο;!

Πού βαδίζουμε σήμερα και πώς φτάσαμε ως εδώ;

Τίποτε δεν γίνεται τυχαία και ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλα εθνικά ζητήματα, όπως αυτά της γεωπολιτικής, τα πράγματα έχουν και ονοματεπώνυμο.

Η Ελλάδα μεθοδευμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οδηγήθηκε στα σημερινά αδιέξοδα. Η συνταγή γνωστή και δοκιμασμένη. Για να εξαφανίσει κανείς ένα έθνος, του αφαιρεί πρώτα τη μνήμη, καταστρέφει τα βιβλία του, την παιδεία του, την ιστορία του. Κάποιος άλλος του γράφει άλλα βιβλία (π.χ. Ρεπούση, Δραγώνα κλπ.), του μεταφυτεύει άλλη παιδεία και επινοεί άλλη ιστορία. Κατόπιν, το έθνος αρχίζει σιγά-σιγά να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν!

Ο Κίσιγκερ ήταν συγκεκριμένος: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ιστορικά και πνευματικά του αποθέματα. Να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή».

Για να γίνουν όμως όλα αυτά, χρειάστηκαν Ελληνικά χέρια. Η συνταγή υπήρχε και χρειαζόταν, για να πετύχει, Έλληνα σεφ! Αυτός ή αυτοί βρέθηκαν και όλο το μαγείρεμα έγινε στη μεταπολιτευτική Βουλή των Ελλήνων!

Γλώσσα, ιστορία, εθνικές και κοινωνικές παραδόσεις, θρησκεία, όλα υπονομεύτηκαν. Η αρχή έγινε με την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών και το μονοτονικό. Για να ακούσουμε στις 12 Μαρτίου 2006, στην επίσημη σύνοδο της Βουλής, από την πρόεδρό της Ψαρούδα-Μπενάκη, κατά την ορκωμοσία του προέδρου Κάρολου Παπούλια: «Αναλαμβάνετε, κύριε πρόεδρε, την προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μια πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις… Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη. Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες μορφές διακυβέρνησης.

Η χώρα μας, εξάλλου, θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρά διλήμματα σε πολλούς τομείς. Στα εθνικά θέματα δρομολογούνται εξελίξεις που απαιτούν σύμπνοια και νηφαλιότητα, στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα πρέπει να γίνουν τομές και να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις για την βελτίωση της ζωής των πολιτών. Η διαπαιδαγώγηση των νέων θα απαιτήσει αναπροσανατολισμούς στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, ο Ελληνικός πολιτισμός θα πρέπει να ανακτήσει την ιστορική του πρωτοπορία».

Η μεταπολίτευση μαζί και η γενιά του Πολυτεχνείου έπραξαν άριστα στην πραγμάτωση όλων αυτών. Αφού με τον άμετρο δανεισμό υπερχρέωσαν την Ελλάδα, αφού την κατάντησαν να μην παράγει σχεδόν τίποτα, την οδήγησαν στα μνημόνια και την κατάντησαν προτεκτοράτο χωρίς εθνική κυριαρχία.

Με τα λόγια της κυρίας Μπενάκη φανερώνεται πως οι «ηγέτες» της μεταπολίτευσης γνώριζαν και φρόντισαν για τον «περιορισμό των εθνικών συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας». Γνώριζαν πως «τα δικαιώματα του πολίτη θα προστατεύονται, αλλά και θα παραβιάζονται». Γνώριζαν πως «στα εθνικά θέματα δρομολογούνται εξελίξεις». Έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να γίνουν πράξη οι υπερατλαντικές εντολές, με καπέλο την «Ευρωπαϊκή Γερμανική Ένωση» και το Ευρώ!

Σκάνδαλα, διαφθορά, υπερχρέωση και στο τέλος μνημόνια και ένα προτεκτοράτο πλήρως ελεγχόμενο, για να «δρομολογηθούν οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα…».

Η συγκέντρωση για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ενόχλησε, διότι έδειξε εθνική συνοχή, ομοψυχία και την εθνική ενότητα των Ελλήνων απέναντι σε όλους όσους σκέφτονται και ενεργούν όπως ο Βούλγαρος κομιτατζής Μήτρο Βλάχο. Αυτός που παρέδωσε τον Παύλο Μελά στους Τούρκους!