Εισήγηση
Απόστολου Κ. Σαραντίδη στην
Ημερίδα 16ης Ιουνίου 2018
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ & Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά.
Αίρεση – Καθαίρεση, Ορθόδοξη Αντίσταση
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Διακατέχομαι σήμερα από μεγάλη χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας και μάλιστα εις την θέσιν εισηγητού ενός θέματος το οποίο κανονικά και υπό φυσιολογικές ορθόδοξες συνθήκες δεν θα έπρεπε να τυγχάνει διεξοδικής αναλύσεως, μιας και όσα αναφέρθηκαν και αναφέρονται, αποτελούν για τους υγιώς σκεπτομένους ορθοδόξους το αυτονόητο, το αναμφισβήτητο, την κανονική τάξη. Και η υγεία αυτή δεν είναι προϊόν φαντασιακών ενασχολήσεων του νου ούτε καν συμβολισμός νοησιαρχικός, αλλά πίστη, πεποίθηση, εμπιστοσύνη στις πράξεις, διδαχές και Παράδοση των αγίων ημών θεοφόρων θεοπτών Πατέρων, των εν ασκήσει λαμψάντων και αξιοθέντων της αρρήτου και ακτίστου Χάριτος και Ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος. Με άλλα λόγια, αν δεν βρισκόμαστε εδώ ως «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι», θα ήτο προτιμότερο να διασκορπιστούμε στις καφετέριες και στα καλά στέκια της Θεσσαλονίκης καθ’ ομάδες και να αμπελοφιλοσοφούμε μέχρι πρωίας. Το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό αλλά θα γίνονταν ένας πολύ ωραίος νυκτερινός περίπατος.
Αποτείχιση, Ενότητα και Οικονομία. Το δεύτερο δεν θα έπρεπε καν να είναι το ζητούμενο. Το τρίτο, δεδομένο από την Ιερά μας Παράδοση, με την επισήμανση ότι η ακρίβεια είναι το απολύτως ακριβές. Η Οικονομία ουδέποτε διεκδίκησε τα σκήπτρα ακριβείας. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού εξ ορισμού οικονομεί. Όσο για τη λεγόμενη αποτείχιση ή διακοπή μνημόνευσης – και όχι μνημοσύνου – αιρετίζοντος εν δυνάμει επισκόπου από ιεραρχικά υφιστάμενό του μα καθόλου υφιστάμενον τη πίστη, και πάλι θα έπρεπε να μην αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης, μήτε συζήτησης σε εκκλησιαστικούς και εκκλησιολογικούς κύκλους. Ενστικτωδώς, ακόμη και το νευρικό σύστημα στο ζωικό βασίλειο, αποτείχιση κάνει. Για προσπαθήστε αυτή τη στιγμή τώρα δα, ύπουλα και αιφνιδιαστικά να καταφερθείτε εναντίον μου, ας πούμε χειροδικώντας! Η αντίδραση θα είναι αστραπιαία και δίχως να το σκεφτώ λογικά, ο εγκέφαλός μου θα δώσει το σύνθημα στο χέρι να αποκρούσει αμυντικά για να αποφύγει τα χειρότερα. Αργότερα, στην τακτική στρατιωτική επιστήμη αυτό έγινε ασπίδα. Στα πνευματικά δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά, μόνο που αντί για τον φθαρτό πτωτικό σκοτισμένο μου εγκέφαλο, αντιδρώ με τον κεκαθαρμένο καρδιακό νου των θεομένων κατά Χάριν αγίων μου οι οποίοι λουσμένοι από τον ιλαρό φωτισμό, μας υποδεικνύουν στρατηγικές άμυνας κατά των αιρέσεων, ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί σε ένα πιστό μέλος της Εκκλησίας.
Εκκλησιαστικά, δεν υπάρχει μεγάλη και μικρή αίρεση. Και το δραματικό είναι πως αυτό πολύ δύσκολα γίνεται αντιληπτό. Η αίρεση, προσφέρει παραμορφωτικά πνευματικά γυαλιά για να κοιτάζεις αλλά όχι να βλέπεις. Να παρασύρεσαι από χριστούς – είδωλα. Ανύπαρκτες δαιμονικές φαντασιακές προσομοιώσεις τόσο τεχνητά και μεθοδικά πλασαρισμένες στα ανύποπτα θύματα ώστε να οδηγούνται γραμμή προς τον πνευματικό θάνατο. Τίποτα περισσότερο δεν φοβήθηκε ο άγιος του Θεού για το ποίμνιό του από την αίρεση. Τον προβατόσχημο λύκο.
Τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα. Έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη παναίρεση που εμφανίστηκε ποτέ. Ζούμε σήμερα ημέρες παρατεταμένης αιρετικής σύγχυσης ανάλογης της Εικονομαχίας. Το όνομα αυτής Οικουμενισμός που ξεκινά στο Φανάρι με την εγκύκλιο του 1902, εντείνεται επί μασονικής Πατριαρχίας Μεταξάκη το 1924 με το Νέο Ημερολόγιο, συνεχίζεται επί Αθηναγόρα το 1964 με τον Πάπα και ολοκληρώνεται σήμερα δήθεν συνοδικά επί Βαρθολομαίου.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι φοβούνται. Η δικαιολογία του φόβου είναι απαράδεκτη για πραγματικό πιστό. Συνεπώς, απουσιάζει η πίστις. Ο ποιμένας να φοβάται τον λύκο; Και το ποίμνιο; Τι να το κάνω αν είναι καλός και μειλίχιος; Αν είχε κάνει παλιά αγώνες και κατηχητικά; Τι να τα κάνω; Το μέγα πρόβλημα βέβαια είναι αν όσα οικουμενιστικά λένε τα πιστεύουνε κιόλας. Σε τελική ανάλυση οι απλοί πιστοί θα σηκώσουν το βάρος της ομολογίας, όπως τόσες φορές κι ας είναι μια χούφτα άσημων και για την ώρα τάχα περιθωριακών. Είναι επίσης γνωστό ότι η αποτείχιση αιρετίζοντος ή καθαρά αιρετικού επισκόπου προ συνοδικής καταδίκης από κατεγνωσμένη αίρεση η οποία κηρύττεται απροκάλυπτα και δημόσια λόγω και έργω, δεν είναι έξοδος από την Εκκλησία αλλά αμυντικός και προστατευτικός μηχανισμός του ιερωμένου για τη δική του αποφυγή κοινωνίας με την αίρεση ομολογώντας με παρρησία ότι δεν συνδέεται με τα αιρετικά φρονήματα του μη ορθοτομούντος επισκόπου, προβληματισμός με σκοπό την επαναφορά εις το ορθόν του επισκόπου του, αλλά και ενημέρωσης των ανύποπτων και ανενημέρωτων.
Ο Κανόνας δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών ούτε κενά. Αρκεί να τον βλέπουμε και όχι να τον κοιτάμε. Κατ’ αρχάς, αν πεισθώ ότι πρόκειται για αίρεση και έχω ορθόδοξο φρόνημα, ακόμη και να μην υπήρχε Κανόνας απίθανο να μείνω συνδεδεμένος με αιρετικό. Η πρώτη δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί είναι αυτή της κατάγνωσης. Εκτός αν έχει γίνει τουλάχιστον από έναν (1) αναγνωρισμένο άγιο της Εκκλησίας. Εάν δεν πειθαρχήσω, πέραν της αλαζονικής συμπεριφοράς που με διακατέχει, προσβάλλω τη μνήμη και το έργο του αγίου. Αποτειχιζόμενος από αιρετικό και δη επίσκοπο, δεν αποτειχίζομαι από τον άνθρωπο που είναι εικόνα του Χριστού μου, αλλά από το πνευματικό νόσημα, την αίρεση που κουβαλά. Τούτο, είναι ξεκάθαρο στην Ορθοδοξία.
Υπάρχουν τρεις βασικές προϋποθέσεις ασφαλείας και για τους πλέον κακότροπους: Αν ο Οικουμενισμός είναι αίρεση κατεγνωσμένη. Είναι, από αγίους σύγχρονους και παλαιούς. Δεν χρειάζεται δηλαδή απαραιτήτως συνοδική καταδίκη εάν αυτή απουσιάζει. Αν κηρύττεται από επίσκοπο γυμνή τη κεφαλή, δηλαδή δημόσια. Τουλάχιστον, το διαδίκτυο βοά, και όχι μόνο, και τρίτον, θα επέτρεπε Αγία Σύνοδος, αποδεκτή από το χριστεπώνυμο πλήρωμα ανά τους αιώνες και ένας από τους μεγαλύτερους ορθοδόξους αγίους Πατέρες, ο Μέγας Φώτιος, μέσω Κανόνος, τη δημιουργία σχίσματος; Για όσους αφελείς ή δόλιους, αφελώς ή δολίως ισχυρίζονται ότι η αποτείχιση αφορά έξοδο από την Εκκλησία.
Ο αμυντικός σχεδιασμός απαραίτητος με κανόνες, τα κάστρα αν δεν υπάρχουν και δεν συνεργάζονται ο εχθρός προχωρεί ακάθεκτα, και όταν υπάρχουν, τα τείχη απαραίτητα. Ας μην ξεχνούμε ότι η Πόλη έπεσε όταν ο εχθρός κατάφερε από τα δυτικά να αποδιοργανώσει και καταλάβει όλο το δίκτυο των κάστρων που την προστάτευε στη Θράκη, με κυρίαρχο αυτό του Διδυμοτείχου. Τείχος λοιπόν αμυντικό και ανυπέρβλητο προς την αίρεση είναι κανόνας τακτικής, όχι απαραίτητα μόνο Οικουμενικών Συνόδων. Ανάγκη φυσική και φυσιολογική για έναν κανονικώς δρώντα πνευματικό οργανισμό είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε συλλογικό. Ο αγώνας γίνεται πλέον με πνευματικά μέσα δι’ Αγίου Πνεύματος και ξεφεύγει από τα στενά νοητικά πλαίσια: Διαβάζοντας τους κεκοιμημένους αγωνίζομαι όχι μόνο για τους ζωντανούς αλλά και για τους αγέννητους. Τους αγαπάμε τους αιρετικούς, την αίρεση απεχθανόμαστε. Το θέμα λοιπόν είναι ποιοι είναι αιρετικοί. Εύκολο: Ανατρέχεις στην Ιερά Παράδοση και το βρίσκεις αμέσως. Ούτε δημιουργείται κανενός είδους σχίσμα από πιστό που αντιστέκεται και ξεφεύγει από αιρετικό. Η μεγάλη διαφορά από την κατάκριση.
Από άλλη γωνία τώρα, ας φανταστούμε μια επίθεση που δεχόμαστε αιφνιδιαστικά ή και όχι, από αντίπαλο ασύγκριτα ισχυρότερο τον οποίον δεν μπορώ προς στιγμήν να αντιμετωπίσω. Αν ήμουν ελάφι ή αντιλόπη ή λαγός τι θα έκανα; Θα γινόμουν λαγός. Θα έφευγα τρέχοντας. «Μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Αυτό λέγει ο Παύλος με μια φράση, για τον αιρετικό: Φύγε. Μην αναμετράσαι με τον Πονηρό. Μην κάνεις τον νταή. Διότι αν κολλήσεις κι εσύ, πας εις τον όλεθρον μαζί του. Η περίφημη αποτείχιση συνεπώς αφορά όσους θέλουν να σώζονται εντός των τειχών ασφαλείας τα οποία υπερυψώνουν. Εν τέλει, τι θα πει αποτείχιση επιτρέπεται ή απαγορεύεται; Βλέπεις ή οσμίζεσαι αίρεση, φεύγεις. Αν θέλεις πάλι να παραμείνεις και να ρισκάρεις την ψυχή σου, μένεις. Απλά πράγματα. Τόσο απλά που δεν θα χρειάζονταν καν Κανόνα. Θα ήταν λυπηρό να μη συμφωνούμε όλοι στο τελευταίο.
Συνεχίζοντας τον προβληματισμό μας, ομιλούμε για τη σύγχυση που επικρατεί ως προς τη λεγόμενη Οικονομία. Η σύγχυση που παρατηρείται γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν βρισκόμαστε σε ανώτερο επίπεδο από το συνηθισμένο, με άτομα κατά γενικήν ομολογία εγκαταστημένα σε χώρους σημαντικούς είτε κοινωνικά είτε σε πλαίσιο επιστημονικής καθοδήγησης. Τότε, αν δεν υπάρχει η πρόνοια σε επίπεδο συντονισμού να γίνει μια μεταφορά δομής σε ορθόδοξο πλαίσιο, το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν η μία πλευρά να θεωρεί την άλλη ως «αιρετική» και η άλλη την πρώτη ως «δογματική». Το «περίεργο» είναι ότι το δογματικό στοιχείο σε αντιδιαστολή με το Δόγμα, είναι ίδιον γνώρισμα του ατομοκεντρικού θρησκευτισμού.
Η πλήρης διακοπή με την αίρεση βέβαια θεωρείται ως εκ των ων ουκ άνευ. Προ συνοδικής όμως καταδίκης και εν όψει του πλήθους των πιστών και του ελάχιστου αριθμού των αποτειχισμένων έως τώρα, είναι εντελώς αδύνατη η εξυπηρέτηση των πνευματικών αναγκών όλων. Εάν λοιπόν δεν υπάρχει η μείζονα δυνατότητα, θα μπορούσε κατ’ οικονομία και υπό στενές προϋποθέσεις να εξυπηρετούνται οι πιστοί σε χώρους λατρείας ορθοδόξων το φρόνημα ιερέων που ακόμη έστω μνημονεύουν. Η διαφορά που κάνει τη διαφορά δεν είναι στο ακόμη αλλά στο έστω. Ο Κανόνας ουσιαστικά λέγει: «Φεύγετε από αίρετίζοντα ψευδεπίσκοπο όταν τον αντιληφθείτε, όσο γίνεται γρηγορότερα. Κίνδυνος – θάνατος». Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα φύγουν όλοι ταυτόχρονα, και αναφέρεται μόνο στον οικείο επίσκοπο, προς αποφυγή σχίσματος. Στην Ορθοδοξία δεν πατάς κουμπιά και σώζεσαι. Τηρείς τυπικό λατρευτικό κατά γράμμα για να διασώζεται το Δόγμα που είναι η Αλήθεια, άρα δεν κουμπώνει όπου θέλουμε εμείς ενώ είναι Ελευθερία, ακολουθείς Κανόνες αλλά με την αυστηρότητα που θα σε σώσουν όπως σε μια συνετή οδήγηση, και έχεις και το τράτος ενός εύρους να αλλάξεις λωρίδα κυκλοφορίας εντός των πλαισίων του ίδιου αυτοκινητόδρομου που οδηγεί στην αστείρευτη πραγματική ζωή.
Ο 15ος δίνει χρόνο αλλά υποχρεωτικώς τον ελάχιστο για τον καθένα και είναι ως ορθόδοξος απαραίτητος υπερυψωμένος φανοστάτης, ορόσημο διοπτεύσεως για τη σωτηρία χωρίς να υποχρεώνει σε συγκεκριμένο χρόνο. Τον δυναμικό χρόνο που απαιτείται μέχρι να απομακρυνθούν οι περισσότεροι με ασφάλεια ώστε να δημιουργήσουν τη δυναμική Ορθόδοξης Συνόδου. Το «όσο γίνεται γρηγορότερα». Και είναι πολύ φυσικό διότι μεριμνά όχι μοιράζοντας δικανικά ποινές στους παραβάτες αλλά επενδύοντας «στα καλά και συμφέροντα» του καθενός ξέχωρα. Και το ελάχιστο το δικό μου μπορεί να είναι το μέγιστο ενός άλλου και αντίστροφα. Το απαιτούμενο προσωπικό, πεπερασμένο, διαφορετικό χρονικό διάστημα απομάκρυνσης για τον καθένα, ακριβώς, θεωρούμε ότι λέγεται Θεία Οικονομία υποδεικνυόμενη από πολλούς αγίους, κατά περίπτωση όμως, μη αποκλειομένης και της ακριβείας για όσους δύνανται. Σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε τον άτοπο μωρό λόγο, οι τηρούντες την ακρίβεια αποτειχισμένοι να θεωρούν ότι μόλις την προηγούμενη ημέρα που μνημόνευαν, τα Μυστήριά που δεν εκτελούσαν αυτοί αλλά ο Δεσπότης Χριστός, ήσαν άκυρα. Και όσο γρηγορότερα συνοδικά καταγνωστεί η παναίρεση, το εκκλησίασμα θα ηρεμήσει.
Ας μη λησμονούμε ακόμη ότι πολιτικοοικονομική κατάσταση με Μνημόνια, Μάθημα των Θρησκευτικών, Έμφυλες ταυτότητες, αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλους, αλλαγές φύλου, νέο Σύνταγμα, Μεταναστευτικό, Κυπριακό, Σκόπια, Θράκη, Ήπειρος, Αιγαίο, «Νέα Εποχή» και Οικουμενισμός, είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αν δεν υπάρξει καθολική αντίσταση, τελειώνουμε. Ελλάς και Ορθοδοξία θα διασώζεται στα βουνά και στα λαγκάδια μέχρι να γίνει κάποτε νέα επανάσταση από την προϋπάρχουσα μαγιά που θα φουσκώσει.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρωπολογικού τύπου που πλεονάζει σε εποχές παρακμής είναι η παράκαμψη της λογικής. Της κριτικής δηλαδή λειτουργίας του νου. Και πρωταρχικό πεδίο για να λειτουργήσει, είναι να μεταφράζει το λογικό υποκείμενο τις ανάγκες του σε στόχους. Να τους ιεραρχεί, να συνάγει προτεραιότητες, να κρίνει αν και πώς πραγματοποιούνται, πόσο σωστά και μεθοδικά τους επιδιώκει. Από το πρωταρχικό αυτό πεδίο πηγάζει όχι μόνο η ιεράρχηση των αναγκών αλλά και τα κριτήρια αυτής. Η διαφοροποίηση των κριτηρίων που διαφοροποιεί και τους πολιτισμούς. Μέγιστη ανάγκη, η σωτηρία. Παρακαμπτήριο επακόλουθο, η σύγχυση της Οικονομίας με την Ακρίβεια μεταφραζόμενη σε ψευδοδίλλημα, που μας έφερε όχι ευχάριστες καταστάσεις μεταξύ αξιόλογων αδελφών, να κατακρίνουν άκριτα και άδικα άλλους, ίσως από άγνοια – ας έχουμε τον καλόν λογισμό. Πάντως οι μεγάλες αποφάσεις είναι πάντοτε καρπός της συνειδήσεως και δεν είναι εξαρχής οι ίδιες ούτε παραμένουν αναλλοίωτες μέχρι τέλους. Το αν αυτές είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, η πορεία τους εξαρτάται από την εσωτερική σχέση του υποκειμένου με το Θείο, δι’ Αγίου Πνεύματος. Η Ιστορία και ο χρόνος δίνουν πειστικές απαντήσεις. Τη σωτηριολογική πορεία ζωής όμως ενός ανθρώπου είναι βέβαιο ότι δεν τη χαρακτηρίζουν τα πολλά του «ναι» αλλά τα λίγα «όχι» του.
Θα πείτε, δεν γίνονται και λάθη; Η έννοια του λάθους, είναι αλήθεια ότι στην επιστήμη παράγει έρευνα. Το πρόβλημα είναι επαγωγικό. Και έχει να κάνει με το οξύμωρον στη μεταπτωτική κατάσταση, το λάθος να μην είναι λανθασμένο a priori αλλά να εμπεριέχει ψήγματα μικρά ή μεγαλύτερα, λίγα ή περισσότερα αληθείας, να τείνει τρόπον τινά προς την ωριμότητα, να είναι περίπου λάθος, οπωσδήποτε όμως λάθος «ωραίο» δηλαδή στην ώρα του, που έχει το πρόβλημα του ορθολογικού. Αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χανόμαστε…όταν προσπαθούμε να βρούμε πού πάμε! Πριν, όχι μόνο νομίζαμε ότι δεν είμαστε χαμένοι, ακολουθούσαμε κιόλας τη λανθασμένη διαδρομή με τη βεβαιότητα ότι αυτή είναι η σωστή. Το μοντέλο είναι ισόμορφο. Για να λειτουργήσει, θα μπορούσα για κάποιο χρονικό διάστημα που δεν το γνωρίζω εκ των προτέρων να απομακρυνθώ από την ακριβή αλήθεια. Να προσέξω τα σήματα σε μια διασταύρωση δηλαδή τις ενδείξεις των προηγούμενων και να αλλάξω πορεία. Ο ταπεινός νους έχει την ικανότητα να ξέρει αν αγγίζει ή εγγίζει κάτι. Αν μου απαγορεύσουν να απομακρυνθώ από τη λύση, να κάνω λάθος όχι για το λάθος, πώς θα καθοδηγηθώ πού θα πάω αν δεν έχω το δικαίωμα να πω πού είναι; Άρα σε περιπλοκότερα ζητήματα δεν θα φθάσω ποτέ. Η απομάκρυνση από τη λύση επιτρέπει πολλές φορές την επίλυση. Το λάθος μπορεί να μετατραπεί σε μια ετικέτα που βοηθάει να μην πάμε προς μία κατεύθυνση αλλά σχεδόν προς μια άλλη. Αρκεί όμως να φθάνουμε. Διότι αν δεν αλλάζεις πορεία και τερματίσεις αντορθόδοξα, κινδυνεύεις. Αυτά, ας τα προσέξουν κάποιοι αδελφοί που ναι μεν έχουν όλο το δικαίωμα εις το λάθος. Όταν όμως η οργανική σύνδεση οντολογίας και ηθικής που χρησιμοποιούν γίνεται συχνά προβληματική, καταλήγει σε αγεφύρωτες αντιθέσεις και κραυγαλέες ασυνέπειες. Αυτό, επειδή επιλέγονται ερμηνείες για χάρη συγκρουσιακών σκοπιμοτήτων και αγνοούνται ή απορρίπτονται οι συνέπειές τους ενώ ταυτόχρονα υιοθετούνται κανονιστικές αρχές ασυμβίβαστες με την επιλεγμένη οντολογία. Ή επιχειρείται η εκ των υστέρων απόδοση θεολογικού περιεχομένου σε επιλογές και αξιολογήσεις που έχουν και πάλι για μόνο σκοπιμότητες συγκρούσεων προτιμηθεί. Η Ορθοδοξία δεν είναι Μαθηματικά. Ευτυχώς. Τούτο, αρνούνται να το κατανοήσουν κάνοντας άσκοπες λογικοφανείς διαδρομές, που αντί να βρουν διέξοδο, κατά την επιστροφή καταλήγουν συμπερασματικά εις το λάθος. Στον κοινόν αγώνα ουδείς περισσεύει. Προϋπόθεση, η επιστροφή. Και χαίρω διότι σήμερα εδώ βρίσκονται όλοι όσοι δίνουν όπως λένε, και είναι αλήθεια, αγώνες στα δικά τους μετερίζια. Και δεν ομιλώ μόνο για ρασοφόρους.
Άμα ο εχθρός απειλεί άμεσα τη ζωή μου και μάλιστα την πνευματική κινδυνεύοντας να κολαστώ αιώνια, όχι λόγω τιμωρίας ενός ανύπαρκτου κακού Θεού αλλά των δικών μου προσωπικών αμαρτιών και εγωτικών αδυναμιών, φυσικά και θα υψώσω τείχη απέναντί του και θα αγωνιστώ ως μαχητής υπακούοντας σε ορθόδοξο στρατηγέτη. Εντός φυσικά, «πάσης επισκοπής ορθοδόξων». Δεν νοείται στρατηγική χωρίς ηγεσία και αμυντικό σχεδιασμό, δίχως μπροστάρηδες, δίχως αρχηγέτη, δίχως προσανατολισμό, δίχως Ενότητα. Οι δύσκολοι αγώνες έχουν ανάγκη από ήρωες αλλά τους θέλουμε ζωντανούς για να επιστρέφουν στο πεδίο της μάχης.
Σε θέματα πίστεως και ηθικής, υπακοή σε αντίθετη νουθεσία από πνευματικό, δεν γίνεται. Και μικρό παιδί θα το καταλάβαινε τόσες φορές που έχει επαναληφθεί το τελευταίο διάστημα. Στον αγώνα αυτόν να προσέλθουν όλοι και να ακούσουν επιτέλους. Ενωτικά. Αδελφικά. Χριστιανικά. Στέρεα. Ό,τι δεν είχε βάση σταθερή, δομικά υλικά ανθεκτικά στον χρόνο, κατασκευή ορθή αλλά και δεν βρίσκονταν σε τόπο κατάλληλο, έχει εξαφανιστεί. Δείτε τα Μετέωρα. Χαίρεσαι να βλέπεις στέρεες κατασκευές. Αισθάνεσαι ασφαλής και προστατευμένος να συμμετέχεις οργανικά δεμένος με το παρελθόν και να συνομιλείς με ακλόνητα κεκοιμημένα θεμέλια της πίστης μας, βράχους ορθοδοξίας όπου πάνω σε καθέναν βασίζεται και κάποιος φάρος. Φάροι όμως υπό κατάρρευση δεν φωτίζουν αλλά μετατρέπονται σε επικίνδυνους σκόπελους. Έτσι καταντούν όσοι διασπούν την Ενότητα εκ των έσω. Τη δεδομένη πριν από το Κολυμπάρι. Φυσικά η Αλήθεια δεν είναι πλειοψηφική αλλά υποστατική και μπορεί να διασώζεται και στον έναν. Τούτο καθόλου δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν θα την έχουν ως σημείο αναφοράς.
Ούτε βρίσκονται παντού προδότες. Αποκλείοντας, αποκλείοντας, τι θα μείνει τελικά; Η απεγνωσμένη προσπάθεια του αλλοτριωμένου ανθρώπου να βρει διέξοδο και φυγή από τον θάνατο τον οποίον ασυνείδητα διαισθάνεται. Τους βλέπουμε στη λεγόμενη Δύση πόσο το κραυγάζουν, κυρίως μέσα από την τέχνη τους. Είναι αναγκαίο όμως να γίνει και συνείδηση. Πέτρα πάνω στην πέτρα, βράχος πάνω στον βράχο, μέχρι και το τελευταίο κεραμίδι, για να διασφαλιστεί όχι απλά η επιβίωση αλλά η μακρά συνέχεια και ενότητα. Και αυτό δεν θα το κάνει μόνο ένας. Διαφορετικά, παράλογα θα τους αποκλείει όλους πλην του εαυτού του.
Πάντα να βλέπουμε πως έχουμε να κάνουμε με την ύπουλη σιωνιστική θρησκευτική κίνηση που αποκαθιστά την αρμονία των τάξεων εντός του παγκόσμιου καπιταλισμού μέσω της «έκκλησης» για τη συνεργασία όλων των θρησκειών, μιας διεθνούς ιεραποστολικής συνεδρίας στην οποία όμως λόγο έχουν ως σύγχρονοι Πάπες μόνο οι προκαθήμενοι αρχιερείς αγνοώντας τον λόγο των εκατοντάδων ομοιόβαθμων επισκόπων τους. Το ζήσαμε στο Κολυμπάρι όπου δέκα νοματαίοι υπέγραψαν και προσέθεσαν κατόπιν τα ονόματα των αντιπροσωπιών – γλαστρών και απειλώντας επί ποινή όσους διαφωνούν. Διασπαστικά, πώς θα τους αντιμετωπίσεις; Γεωστρατηγικά, ποτέ τα πράγματα στην πατρίδα μας δεν ήσαν ευνοϊκότερα όσο κι αν φαίνεται παράξενο. Και βλέπετε την προδοσία που συντελείται. Κι εμείς διασπόμαστε έτι περισσότερο; Στην πρώτη μετά Χριστόν χιλιετία και σε αυτοκρατορικό περιβάλλον ελληνορωμαϊκής ασφάλειας, ο χριστιανικός κόσμος βίωνε ελεύθερα πλην των αιρετικών περιόδων, ενωμένος τη χριστιανική εμπειρία. Σήμερα όχι, γιατί; Διότι αφήνουμε τον Πονηρό να εργάζεται.
Αγαπητοί αδελφοί,
Η αλήθεια είναι σκληρή για κάποιους αλλά δεν δημιουργούμε σχίσματα, δεν είμαστε φανατικοί δεν είμαστε καν παράξενοι αντιοικουμενιστές. Ορθόδοξοι είμαστε και αμαρτωλοί που αγωνιζόμαστε και τίποτα παραπάνω. Εμείς, παραμένουμε εντός. Οι αιρετικοί εξαποτειχίζονται από την Εκκλησία, δυνάμει των πράξεών τους, ενεργεία δε, από μελλοντική Σύνοδο που κάποτε θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το τέλος γνωρίζουμε ότι θα είναι λαμπρό. Γι’ αυτό και αποστέλλουμε το ακόλουθο ξεκάθαρο μήνυμα στους απανταχού, οικουμενιστικούς κύκλους:Ματαιοπονείτε, κύριοι, προσπαθώντας να σβήσετε φάρους ορθοδόξων. Να γνωρίζετε λοιπόν, ότι όταν αντιστραφεί το πλαίσιο, οι φάροι θα είναι άστρα που έπεσαν από τον ουρανό, κι εσείς κυνηγώντας αποτειχισμένους, φτύνετε τα άστρα για να σβήσουν. Αυτό κάνετε με περισσή γελοιότητα και τίποτα παραπάνω. Αναλογιστείτε λοιπόν τι θα καταφέρετε!
Σας ευχαριστώ.
