του Απόστολου Σαραντίδη
…Όχι, δεν αξίζει να ασχολούμεθα εμπεριστατωμένα άλλο με δαύτους. Πολιτικούς και εκκλησιαστικούς. Η αποτείχιση είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία…
Ευτυχώς, θέμα επιλογής
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι με την άθλια σύμπραξη και της Ιεραρχίας μας, εισερχόμεθα στη Νέα Εποχή με απρόβλεπτες πλέον συνέπειες. Κάποια προσέγγιση επιχειρήθηκε να γίνει με το προηγούμενο κείμενο μας. Όποιος είναι πραγματικά Ορθόδοξος, πέρα από την πίκρα δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή του. Είναι πολύ φυσικό και ως ένα σημείο αποδεκτό. Το απαράδεκτο κατάπτυστο κείμενο της ΔΙΣ της 1ης Απριλίου 2020, πέρασε στην Ιστορία. Μόνο πρωταπριλιάτικο ψέμα δεν είναι! Κρίνεται και θα κριθεί αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα.
Ιερή αγανάκτηση και αγία ανυπακοή χωρίς βία, είναι απολύτως συμβατά με το ορθόδοξο παρελθόν μας. Αν όμως αφεθούμε να παρασυρθούμε και ενεργήσουμε εν θερμώ, υπάρχει ο κίνδυνος αφ’ ενός να εκτεθούμε, αφ’ εταίρου να επιφέρουμε ζημία στον ψυχικό μας πνευματικό κόσμο. Φρονούμε πως υπάρχει ψύχραιμη επιλογή: Να αφήσουμε τους Σεβασμιότατους στην μακαρία αναξιότητα και ησυχία που επέλεξαν για τους λόγους τους, και αντιδρώντας εμείς σθεναρά και ανυπακούωντας σε θέματα πίστεως (και ηθικής), όπως προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες και τις διδαχές των Αγίων. Για όποιον το αντέχει. Πρέπει να αντέξει! Η ορθή πίστη, είναι το βάθρο, η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθούν όλες οι πνευματικές αρετές. Διαφορετικά, σωτηρία εν τω κόσμω τούτο, δεν υπάρχει. Δυστυχώς.
Και η πληθώρα επιστολογραφίας προς επισκόπους και πολιτικούς, δεν νομίζουμε ότι βοηθά. Μάλλον ίσως και να αποτελεί μέρος ενός λανθάνοντος εφησυχασμού και αποποίησης ευθυνών που ούτως ή άλλως υπάρχουν. Ούτε νομίζουμε ότι χρειάζεται περισσότερα πλέον να δούμε για να καταλάβουμε τι γίνεται. Καταλάβαμε πολύ καλά. Επέλεξαν αυτόν τον δρόμο. Ελευθερία υπάρχει. Τουλάχιστον εσωτερική. Το μέγιστο αγαθό. Ασύγκριτα μεγαλύτερο από την πλάνη της υγείας. Αυτή την Ελευθερία Θεία Δωρεά, δεν μπορεί να μας την αλλάξει ούτε να μας την πάρει κανείς εκτός αν εμείς δώσουμε το ελεύθερο σε τρίτους. Ευτυχώς.
Όχι, δεν αξίζει να ασχολούμεθα εμπεριστατωμένα άλλο με δαύτους. Πολιτικούς και εκκλησιαστικούς. Η αποτείχιση είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Όσοι καταλαβαίνουν τι λέμε, και όσοι είμαστε. Το έχουμε αναλύσει πολύ σε πολλά. Από κοσμική παρέα με την οποία δεν ταιριάζεις και δεν παίρνει από λόγια και επιπρόσθετα ζημιώνεις και κινδυνεύεις, απομακρύνεσαι όσο πιο έγκαιρα γίνεται χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τη μισείς και απεργάζεσαι το κακό των μελών της. Η ελάχιστη συνετή ενέργεια. Η πνευματική αντίστοιχη, σε πεθαίνει. Δεν θέλουν να αλλάξουν. Δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Προσευχόμεθα για αυτούς αλλά μέχρις εκεί. Δυστυχώς.
Εμείς, τα δικά μας. Ποιος πραγματικά λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι ένα απριλιάτικο χιόνι μπορεί να κρατήσει πολύ και να προξενήσει ζημιά υλική σε όποιον φυλάγεται, ενώ έρχεται Άνοιξη και Καλοκαίρι; Ποιος πραγματικά Ορθόδοξος χριστιανός πιστεύει ότι μια δοκιμασία μπορεί να κρατήσει πολύ και να προξενήσει ζημία πνευματική σε όποιον φυλάγεται, ενώ έρχεται Ανάσταση Κυρίου; Κανένας εχέφρων, και αυτό είναι η αλήθεια. Ευτυχώς.
Αν τη Μεγάλη Εβδομάδα τα απογεύματα, εκεί γύρω στις 7, όσοι θα προσέρχονταν κανονικά στον Όρθρο και στον Επιτάφιο, θα έρχονταν στους ναούς μας αυτοί που είναι υγιείς και με τις προβλεπόμενες αποστάσεις ασφαλείας, και το βράδυ της Αναστάσεως γέμιζαν τον περίβολο και έφευγαν μετά την Ανάσταση με αναμμένες τις λαμπάδες όπως θα έκαναν οι περισσότεροι κάθε χρόνο, αλλά με τη διαφορά ότι θα βαστούσε ο καθένας στο αριστερό του χέρι και 150€ για να πληρώσει το πρόστιμο, και γινόταν αυτό απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την επικράτεια, θα γράφονταν σήμερα αυτό το κείμενο; Και μετά, ξυπνήσαμε. Δυστυχώς.
Κάποτε, οι γονείς μας των μεγαλύτερων, στον περασμένο αιώνα έλεγαν: «Στην Κατοχή το ’41…». Εμείς σε αυτόν θα λέμε: «Στην καραντίνα το ’20…», τι; Να λέμε κι εμείς κάτι! Όλα ρόδινα γιατί να μας είναι; Πριγκιπόπουλα είμαστε; Είμαστε. Δηλαδή ήμασταν. Με κουρέλια τώρα, και το αρχαίον κάλλος επιζητούμε διακαώς. Από τον ορθό δρόμο όμως. Αλλού, έχει παγίδες και θάνατο. Είναι θέμα επιλογής. Ευτυχώς.