Όταν έρχομαι στο Βόιο αισθάνομαι ότι αναπνέω ότι αναζωογονούμαι. Μπορεί να μην γεννήθηκα στο Βόιο αλλά
ήταν ο τόπος που γεννήθηκε ο πατέρας μου.Άρα, ένας αγαπημένος τόπος.Από μικρό παιδάκι έχω απίθανες μνήμες
στο σπίτι της θείας μου της Μάτας στην Κορυφή.
Όλες σε μονοπάτια, γωνιές, δρόμους, χωράφια, δέντρα, τα τέσσερα καφενεία, τα τρία μπακάλικα, το τυροκομείο,
πάντα όμως με φόντο τους ανθρώπους ή τη μυρωδιά τους.
Για μένα το Βόιο είναι οι άνθρωποι του. Υπάρχουν άνθρωποι. Αγαπημένοι, λατρεμένοι, αδιάφοροι,
ιδιόρρυθμοι, παράξενοι, υπέροχοι. Από μικρός ήθελα να να πηγαίνω παντού να γνωρίζω ανθρώπους και να έχω
τη δυνατότητα να φεύγω και να επιστρέφω, όταν διψάσει η ψυχή μου.
Αυτό θέλω, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Να βλέπω τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει σε κάθε τόπο,
πώς μεγαλώνουν, πώς γελούν, πώς επιθυμούν, πώς κλαίνε. Αυτό είναι για μένα ο τόπος. Ένα κράμα μνήμης
και συναισθήματος.
Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια το Βοΐο και ιδιαίτερά το Άνω Βόιο έχει καταντήσει ένας άψυχοι τόπος
χωρίς ανθρώπους. Έχουν παραμένει στα χωριά του κάποιοι ηλικιωμένοι, κατάμονοι. Σαν τα καμένα δέντρα.
Σαν τα μισογκρεμισμένα σπίτια που έζησαν δόξες και κανείς πια δεν ασχολείται μαζί τους.
Ενώ οι άνθρωποι… Ό,τι σπουδαιότερο και ακριβότερο ταυτόχρονα. Δικοί μου ή όχι. Όταν ξαναπερνώ από ένα
χωριό, θυμάμαι. Το κάθε χωριό είναι σύμβολο ανθρώπου. Το Τσοτύλι με τον Γιάννη “τον μπουγάτσα”, τη Δημοκλεία,
τον Παντελή ,τον Χρηστό, τις καφετέριες το παζάρι του κάθε Σάββατο. Την Νεάπολη με τον Βαγγελή και την Ματούλα
Στην Βουχωρίνα είναι το πρόσωπο του Δημήτρη, του Ανδρέα του Θωμά. Στην Στέρνα ο κολλητός μου,
του Βασίλη. Η Δαμασκηνιά με τά αγαπημένα μου ξαδέλφια. Η Χρυσαυγή με την Γιώτα τον Σάκη και το γραφικό
καφενεδάκι του Γιάννη. Το Κριμίνι με τον Χρήστο και την δυναμική Ανθούλα. Το Ροδοχώρι με τους παλιούς μου
γείτονες και τους φίλους των γονιών μου. Στην Μόρφη τον Ηλία με την αιωνόβια μητέρα του και τόσα άλλα χωριά
Κάθε χωριό είναι και μια χαρά για ό,τι αγαπάω και προσδοκώ. Από τους ανθρώπους, όχι από τη φύση ή τις πλατείες
του. Πώς να αγαπήσεις έναν τόπο χωρίς τους ανθρώπους του; Γίνεται; Όχι λέω.
Αγαπώ το Βόιο γιατί αγαπάω τους ανθρώπους του.Και αγάπησα το Βόιο περισσότερο, όταν πέθανε ο πατέρας μου.
Ήθελα να τον τοποθετήσω κάπου εκεί ανάμεσα στα αστέρια, στο φως, στην ασημόσκονη που έβλεπα να λάμπει,
στα σύννεφα που από μικρός παρατηρούσα να περπατούν ασταμάτητα.
Ήταν η παρηγοριά μου. Ήταν εκεί ο μπαμπάς μου. Άρα, ένας ακόμα αγαπημένος τόπος.
Και να αγαπήσω το Βόιο, σημαίνει ότι αγάπησα τους ανθρώπους του. Και «δύσκολα τελειώνω με ό,τι αγαπώ».
Και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι, με κανένα και για τίποτα.
Βασίλης Παπαδημούλης